หลังเกิดใหม่ข้าโดนสามีที่เป็นแม่ทัพลากเข้าห้องทุกคืน

ตอนที่ 20 ฆ่าสายลับต่างแคว้น

ซูหลินตื่นสายมากในเช้าวันรุ่งขึ้น นางดุด่าฉางคงอยู่ในใจ เขามีพลังเป็นอย่างมาก สามารถทำเรื่องอย่างนั้นได้หลายครั้งโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย เล่นเอานางปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดนางบิดผ้าห่มจนยับยู่ยี่ ราวกับว่าผ้าห่มคือตัวเขาที่อยู่ในมือนาง

“ข้าได้ยินมาว่าจ้าวอี้มาที่จวนบ่อยครั้ง ในช่วงที่ข้าไปออกรบ” ในระหว่างมื้อเช้าเขาเอ่ยถาม

ซูหยานถามอย่างงุนงง "ท่านไม่ได้ขอให้เขามาช่วยดูแลเจียวเจียวหรือ"

ดวงตาของฉางคงมืดลง ดูเหมือนจ้าวอี้จะไม่ยอมตัดใจ แอบอ้างใช้ชื่อของเขาเข้ามาที่จวนเพื่อมาพบหน้าภรรยา เรื่องนี้มันทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมาก ดูเหมือนว่าต้องหาเวลาไปคุยกับเขาสักหน่อย!

นับตั้งแต่วันนั้นซูหลินได้ถูกเขากระทำทุกวันชายหนุ่มผู้ที่ไม่ได้ปลดปล่อยเป็นเวลากว่าครึ่งปี หลังจากทานมื้อค่ำ เขาลากนางเข้าห้องทุกคืน ทำเรื่องนั้นจนถึงตอนเช้า…

ซูหลินกำลังอยู่ในห้วงแห่งความสุข สามีรักใคร่ลูกสาวก็น่ารักน่าเอ็นดู ชีวิตของนางในตอนนี้นับว่าดีมากๆ แต่วันหนึ่งในช่วงบ่ายนางนอนกลางวันเป็นเพื่อนลูกสาว นางก็ฝันถึงนิยายต้นฉบับขึ้นมา

ในเนื้อเรื่องเดิม เมื่อฉางคงพาหลิวจินกลับมาที่เมืองหลวง นางร้ายอย่างซูหลินเมื่อรู้เรื่องก็เตรียมจะไปอาละวาดตบตีนางเอกที่โรงเตี๊ยม

แต่ว่าชะตาได้กำหนดดวงถึงฆาตของนาง นางยังไม่ทันได้ไปถึงก็ถูกสายลับต่างแคว้นดักฆ่าตายระหว่างทาง คนพวกนั้นแค้นที่พระเอกชนะศึก พวกเขาจึงลอบเข้ามาเพื่อสังหารลูกและภรรยาของเขา

แต่การป้องกันในจวนแม่ทัพแน่นหนา พวกเขาไม่สามารถบุกเข้าไปได้ แต่ใครจะคิดว่าฮูหยินของท่านแม่ทัพจะออกมาให้ฆ่าตายอย่างง่ายดาย นับว่านางหาเรื่องใส่ตัวเอง

ซูหลินสะดุ้งตื่นขึ้น เมื่อฝันเรื่องนี้ก็หมายความว่ามันเป็นลางบอกเหตุ เนื้อเรื่องในนิยายบางอย่างมันต้องดำเนินต่อไป ตอนนี้สายลับต่างแคว้นคงกำลังแฝงตัวสอดแนมเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว

นางที่เป็นซูหลินคนใหม่ไม่มีทางที่จะออกไปหาเรื่องนางเอกในนิยาย ให้ถูกสายลับฆ่าตายได้ง่ายๆ แน่ แต่พวกสายลับที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง ต่างก็เฝ้ารอโอกาส ทำให้ความปลอดภัยในชีวิตของนางและลูกสาวเป็นอันตราย

หรือว่าสุดท้ายนางจะมีจุดจบเหมือนในนิยาย ที่ต้องตายเพื่อให้พระเอกกับนางเอกได้รักกันในตอนจบอยู่ดี...

เฮอะ! ไม่มีทางเสียหรอก!

พระเอกในตอนนี้กลายเป็นของนางใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะมาแย่งไป ต่อให้เป็นนางเอกในนิยายที่นักเขียนกำหนดมาแล้วก็ตาม วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้คือบอกสามีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ให้เขาจัดการกับหน่วยสอดแนมด้วยตัวเอง

ในคืนนั้นนางรีบบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับความฝันให้เขาฟังเติมทีเขายังไม่ค่อยเชื่อ แต่มันเกี่ยวพันกับความปลอดภัยของภรรยาและลูกสาวเขาจึงรับฟังและเตรียมแผนรับมือ

เช้าวันถัดมารถม้าของจวนแม่ทัพ มีสารถีขับออกไปทางด้านนอกประตูเมือง ชายฉกรรจ์หลายคนที่แอบซ่อนอยู่สะกดรอยตามอย่างเงียบ

เมื่อสักครู่พวกเขาเห็นหญิงสาวนางหนึ่งนั่งอยู่บนรถม้าผ่านม่านหน้าต่างบางเบา พวกเขาค่อนข้างแน่ใจว่านางเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพ เพราะตามข่าวที่ได้รับมาท่านแม่ทัพมีภรรยาเอกคนเดียว และคนที่สามารถนั่งรถม้าหรูหราออกจากจวนได้ต้องเป็นนางแน่ๆ

กลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มชายฉกรรจ์รีบเดินตามไป ออกจากประตูเมืองไปไม่นานผู้คนบนท้องถนนเริ่มลดน้อยลง กลุ่มชายฉกรรจ์เปลี่ยนมาควบม้าตาม พวกเขานึกยินดีที่นางเดินทางออกไปนอกเมืองห่างไกลผู้คน

บนรถม้าฉางคงนั่งนิ่งๆโดยไม่พูดจาอะไรตรงที่นั่งข้ามของเขาคือคนสนิทที่ชื่อต้าฉี เขาให้เด็กหนุ่มสวมเสื้อผ้าของสตรี โชคดีที่ต้าฉีรูปร่างค่อนข้างเล็กบางจึงพอหลอกตาผู้คนได้บ้าง

ฉางคงฟังเสียงฝีเท้าของม้าที่กำลังควบตามมา พวกมันมากันมากกว่า 30 คนเพื่อกำจัดสตรีนางเดียวต้องใช้คนมากมายถึงเพียงนี้ ชายหนุ่มกำหมัดแน่น

รถม้ายิ่งแล่นห่างออกจากตัวเมืองพวกชายฉกรรจ์นึกสงสัยว่าหญิงสาวจะไปที่ใดถึงได้ออกห่างจากตัวเมืองเช่นนี้ขณะที่พวกเขากำลังวิเคราะห์สถานการณ์รถม้าก็จอดอย่างฉับพลัน

มีชายหนุ่มร่างใหญ่คนหนึ่งลงมาจากรถม้าใบหน้าเคร่งขรึมจ้องมองมาที่พวกเขาเปล่งรัศมีอาฆาต

แม้กลุ่มชายฉกรรจ์จะเคยผ่านความเป็นความตายมานับไม่ถ้วนพวกเขาต่างก็อดสั่นสะท้านไม่ได้เอาแต่นั่งอยู่บนหลังม้าไม่กล้าขยับ เพราะกลัวจะเป็นเป้าหมายให้เขาลงมือเป็นคนแรก

"พวกเจ้าคิดที่จะสังหารฮูหยินของข้าหรือ" เขาถามเสียงเย็นเยียบ กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งหลายเห็นท่าไม่ดี พวกเขารีบบังคับม้าหันหลังหมายจะควบม้าหนีไป

กริชในมือของชายหนุ่มลอยออกไปมันตวัดตัดขาม้าตัวหนึ่ง มาส่งเสียงโห่ร้องล้มพับไปกับพื้น

"ข้าอนุญาตให้พวกเจ้ากลับไปแล้วหรือ"

หลังจากสิ้นเสียงของเขา ฉากการสังหาร อันน่าสยดสยองก็เกิดขึ้น บรรดาองครักษ์ฝีมือดีกว่า 10 คนพุ่งออกมาจากป่า 2 ข้างทางที่รกชัด ตวัดคมดาบใส่ลำคอของสายลับ โดยที่พวกเขายังไม่ทันตั้งตัว เลือดสดๆ ไหลรินพุ่งออกมาราวกับน้ำตก

พวกเขายังไม่ทันได้ตอบโต้ก็จบชีวิตลงอย่างรวดเร็ว ฉางคงมองร่างไร้ชีวิตด้วยสายตาเย็นชา หากวันนี้เป็นภรรยาของเขาที่ออกมานอกจวนร่างไร้ชีวิตที่นอนจมกองเลือด คงเป็นภรรยาของเขา

"โยนร่างพวกมันลงหน้าผาให้เป็นอาหารจิ้งจอกซะ" เขาไม่ต้องการเหลือแม้แต่ซากของพวกมันไว้บนโลกใบนี้

ระหว่างเดินทางกลับเข้าเมืองระหว่างเดินทางกลับเข้าเมือง เขาแวะซื้อเครื่องประดับให้กับภรรยา แวะซื้อขนมร้านโปรดให้กับบุตรสาว เมื่อเดินเข้าไปในจวนเขาทำตัวปกติ ราวกับการทำเรื่องสังหารคนเมื่อสักครู่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา...