บนโต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบงันเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ปลายฝนก้มหน้าก้มตาทานข้าวโดยไม่คิดจะเงยหน้ามองดีแลนเลยสักนิดเดียว เธอเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ ไม่อยากนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ สายตาของดีแลนมองเธออยู่ตลอดเวลา แม้เขาจะทานเสร็จแล้วแต่ก็ไม่ยอมลุกออกไปเพราะมัวแต่จดจ้องไม่วางตา
"ขาหายสั่นหรือยัง"
แค่ก ๆ
ปลายฝนถึงกับสำลักรีบควานหาน้ำมาดื่ม ชายหนุ่มรีบส่งน้ำให้ เธอจึงรีบคว้ามาดื่มเผื่ออาการสำลักจะดีขึ้น
"ดีขึ้นไหม?" ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เธอตกใจ
"ดะ ดีขึ้นแล้วค่ะ" ปลายฝนหน้าแดงไปหมด ไม่รู้เพราะสำลักหรือเขินคำถามของเขา
"ฉันทานเสร็จแล้วขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ" ว่าจบร่างบางก็รีบวิ่งขึ้นห้องโดยไม่รอคำตอบ ดีแลนได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู เธอคิดว่าจะหนีรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้นานสักแค่ไหนกัน คงไม่ถึงชั่วโมง…
แกร็ก!
"คุณดีแลน!" เพียงไม่กี่นาทีดีแลน
