บทที่ 05 ผู้ช่วย
1096 คำ
"ประวัติที่คัดมาแล้วครับนาย" อีธานวางเอกสารหลายสิบใบบนโต๊ะหรูของเจ้านาย เนื่องด้วยผู้ช่วยหรือเลขาคนก่อนของเขาลาออกไปด้วยเหตุผลส่วนตัวทำให้ดีแลนจำเป็นต้องหาคนใหม่ โดยการหาเลขาส่วนตัวต้องเป็นเขาที่คัดมาด้วยตัวเองเท่านั้นผ่านการตรวจสอบและสัมภาษณ์ด้วยตัวเขาเองทุกขั้นตอน
ดีแลนไล่อ่านประวัติของเลขาคนใหม่ที่จะมาช่วยงาน แผ่นกระดาษพวกนั้นถูกขยำทิ้งทีละใบซ้ำแล้วซ้ำเล่าผ่านไปครึ่งทางเขาก็ยังไม่เจอใครที่เข้าตาเลยสักคน
จนกระทั่ง…แผ่นสุดท้าย
"กูบอกชัดแล้วว่าผู้ชาย?" ดีแลนช้อนสายตามองมือขวาของเขา ใบสมัครใบสุดท้ายกลับแปะรูปผู้หญิงผมยาวทั้งที่เขาออกคำสั่งไว้อย่างชัดเจน
"ผมคิดว่าคนนี้สมควรเข้ารอบครับ ดูจากความสามารถและทัศนคติถือว่าหาได้ยากมากเลยครับนาย"
"มึงกล้าตัดสินใจแทนกู?" อีธานก้มหน้าลงในทันที เขาเพียงแค่เสียดายความสามารถและหวังดีอยากให้เจ้านายได้คนเก่ง ๆ มาทำงานด้วย ไม่ได้มีเจตนาอยากตัดสินใจแทนนายเลยสักนิด
"นางสาวปาณิสราชื่อเล่นปลายฝน คนนี้เหรอที่มึงสนใจ?" ดีแลนก้มอ่านประวัติในใบสมัครทำงาน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองอีธานอีกครั้ง
"คะ ครับนาย ดีกรีเกียรตินิยมเหรียญทองอันดับหนึ่งทั้งของคณะและมหาวิทยาลัย ตอบคำถามตรงประเด็น มีหลักการในการวางแผนและกลยุทธ์ ผมคิดว่า…"
"นักศึกษาจบใหม่ มีประสบการณ์แค่ตอนฝึกงาน ถึงจะฝึกงานทุกปีแต่ประสบการณ์แค่นี้ก็ไม่ได้การันตีว่าจะทำงานเป็น" ดีแลนพูดจบก็ขยำใบสมัครของเธอทิ้งลงถังขยะไม่ต่างไปจากคนก่อนหน้า อีธานได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิดเช่นเคย การตัดสินของเจ้านายถือเป็นที่สิ้นสุด สิ่งที่เขาต้องทำต่อไปคือหาคนเข้าสมัครชุดใหม่ที่มีความสามารถมากกว่าเดิม
ดีแลนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน วันนี้เขามีนัดคุยธุรกิจที่สนามกอล์ฟร่างสูงจึงรีบออกเดินทางโดยลูกน้องหลายคนก็เดินตามเจ้านายอย่างร้อนรน
ติ๊ง!
ประตูเหล็กบานหนาของลิฟต์พิเศษสำหรับผู้บริหารถูกเปิดออก ร่างสูงก้าวเท้ายาวเดินไปด้วยความมั่นใจในทุกก้าว
แต่แล้ว…
เพล้ง!
เสียงแก้วที่แตกละเอียดดังขึ้นมาไม่ไกลจากที่ก้าวเดินก็หยุดชะงัก ดีแลนปรายตามองอีธาน ไม่ต้องพูดอะไรมือขวาก็รีบพยักหน้าส่งการ์ดให้ไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบริษัทของเขา
"ลูกค้ากำลังต่อว่าพนักงานของเราครับ" ใช้เวลาไม่นานบอดี้การ์ดก็รีบกลับมารายงานนายใหญ่
เท้ายาวที่กำลังจะก้าวออกจากบริษัทกลับหมุนตัวเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง
"นายครับให้ผมจัดการดีกว่าครับ" อีธานออกความเห็นทว่าดีแลนไม่คิดจะฟัง เขาตรงไปที่ล็อบบี้ประชาสัมพันธ์แล้วเท้าเรียวก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อตอนนี้เหมือนเหตุการณ์จะมีคนอื่นมาจัดการแทนเขาแล้ว
"ขอโทษนะคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"
"คะ คือว่าคนคนนี้เขาเดินชนฉันค่ะ" พนักงานสวมเครื่องแบบของบริษัทเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เธอเป็นแค่พนักงานทำความสะอาดจึงไม่กล้าที่จะออกปากอะไรมาก แต่เพราะอีกคนที่เอาแต่ด่าไม่ยอมจบทำให้เหตุการณ์เริ่มชุลมุนไปใหญ่โต
"นี่! กล้าดียังไงมากล่าวหาว่าฉันชน ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นลูกค้าที่มาคุยงานที่นี่" ดีแลนได้แต่ยืนดูเหตุการณ์จากที่ไกล ๆ สองมือหนาล้วงกระเป๋ารอดูใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบของบริษัทจัดการปัญหาที่กำลังเกิด
"ขอโทษนะคะ ฉันว่าคุยกันดี ๆ ดีกว่าไหมคะ ฉันเห็นว่าคุณป้าคนนี้ขอโทษคุณไปหลายรอบแล้ว แค่เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะทำให้เรื่องใหญ่โตไปกันใหญ่หรอกนะคะ"
"เหมือนว่าจะไม่ใช่พนักงานของบริษัทเรานะครับ" อีธานเอ่ยกับเจ้านายดวงตาคู่คมจ้องมองไปที่เหตุการณ์โดยไม่ละสายตา
"ใช่ผู้หญิงคนเดียวที่มึงส่งประวัติให้กูดูหรือเปล่า?" เขาเอ่ยถาม
"ใช่ครับนาย คนเดียวกัน" แล้วทั้งสองก็ยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อ…
"ขอโทษเหรอ ชุดฉันเปื้อนไหมไม่รู้ อีคนทำความสะอาดจะเอาเชื้อโรคมาแพร่ใส่ฉันไหมฉันยังไม่รู้เลย แบบนี้จะให้หายโกรธได้ยังไง!?"
"ตามกฏหลักของบริษัทนี้แล้ว ลูกค้าไม่ได้ถือว่าเป็นพระเจ้าของพนักงานทุกคน คุณค่าความเป็นคนไม่ได้วัดกันที่วิชาชีพ คุณให้เกียรติเพื่อนร่วมโลกบ้างนะคะ สังคมจะได้ดีขึ้น ผิดก็ว่ากันไปตามผิด ถ้าคุณยืนยันว่าคุณถูกตรงนั้นมีกล้องวงจรปิดค่ะ เราไปดูด้วยกันไหม? ถ้าคุณป้าผิดฉันจะยอมให้คุณเอาเรื่อง แต่กลับกันถ้าคุณผิดฉันเองก็จะบอกให้บริษัทเอาเรื่องคุณให้ถึงที่สุด กล้าไหมคะ…"
"แกกกก…" สาวแต่งตัวดีที่อ้างว่าเป็นลูกค้ากัดฟันกรอด กำมือแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้ ก่อนที่จะสะบัดบ็อบเดินหนีความผิดของตัวเองแถมยังเสียหน้าต่อหน้าคนมากมายจนไม่อยากยืนต่ออีก แต่ทว่า…
"เดี๋ยวค่ะ" ใครอีกคนก็ยังไม่หยุด เธอเดินเชิดไปขวางหน้าเธอไว้ กดรอยยิ้มอ่อน ๆ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
"ขอโทษคุณป้าสิคะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะหนู ป้าไม่เป็นไรหรอก" คนเป็นแม่บ้านเจียมตัวรีบปฏิเสธอย่างไว
"ไม่ได้ค่ะป้า คนผิดก็ต้องขอโทษ" เธอว่าจบก็ปรายตามองคนจองหอง ลูกค้ายังคงจ้องเธออย่างไม่พอใจ ใช้เวลากดดันไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็ยอมยกมือไหว้แล้วรีบเดินหนีไปด้วยความหน้าแตกละเอียด
"ขอบใจมากนะจ้ะหนูที่ช่วยป้าไว้ ถ้าไม่ได้หนูป้าคงแย่แน่ ๆ เลย"
"ไม่เป็นไรจ้ะป้า คนไทยด้วยกัน" หญิงสาวฉายรอยยิ้มกว้างตาสระอิ รู้สึกดีที่อย่างน้อยเธอก็สามารถช่วยคนได้ด้วยการจัดการที่เป็นเหมือนความสามารถพิเศษส่วนตัวที่เธอมี
"อีธานจัดการหาข้อมูลของเธอให้ละเอียด แล้วเรียกตัวมากูจะสัมภาษณ์พรุ่งนี้"
"ครับนาย"
- ผู้เขียน
