นางบำเรอแสนซื่อ

เพื่อน

​

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์...

"พี่นุชจ๋า" ฉันวิ่งเข้าไปหาพี่นุชที่เปิดประตูบ้านเข้ามา แล้วหันมามองฉันเหมือนแปลกใจว่าทำไมฉันถึงดีใจนักหนาแค่พี่นุชกลับบ้านแค่เนี้ย

"มีอะไรรึเปล่าผักหวานยิ้มหน้าแป้นเชียว" ยกมือขึ้นมาบีบแก้มฉันทั้งสองข้างแล้วจับส่ายไปมาเบาๆ พร้อมกับยิ้มอย่างหมั่นเขี้ยวกับแก้มป่องๆ ของฉัน

"งานค่ะ" ฉันมองหน้าพี่นุชตาปริบๆ ฉันจะต้องได้งานทำสิ รอมาทั้งอาทิตย์แล้วนะ จะใจร้ายกับฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ

"ยังไม่มีเลย รอไปก่อนนะจ๊ะ"

"เฮ้อ...อีกแล้วหรอค่ะ" ฉันหน้าสลดรู้สึกห่อเหี่ยวเหมือนหมดสิ้นความหวังยังไงไม่รู้สิ ชาตินี้คงไม่ได้ทำงานเหมือนคนอื่นเขาหรอกมั้งผักหวานเอ้ยผักหวาน ชาติที่แล้วคงทำบุญมาน้อยชาตินี้เลยหางานทำได้ลำบากลำบนขนาดนี้!

"เอาน่าๆ อย่าหน้าบึ้งสิเดี๋ยวก็มีงานมาให้ทำ แต่ตอนนี้พี่ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ" ขยี้ผมฉันอย่างเอ็นดูแล้วเดินเข้าห้องไปเฉยเลย

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าหงึกหงักตามหลังพี่นุชที่เดินเข้าห้องไปแล้วหันกลับเดินไปนั่งเก้าอี้อย่างหมดหวัง เฮ้อ~ อยากทำงานจัง อยากมีเงินต้องทำยังไงดีนะ

ฉันนั่งเหม่อลอยได้สักพักพี่นุชก็เดินเข้ามาหามานั่งตรงข้ามแล้วใช้สองมือยกขึ้นเท้าคางในท่าเดียวกับฉัน พร้อมกับมองฉันด้วยสายตาเอ็นดู

"ผักหวานอยากทำงาน ผักหวานอยากมีเงิน ทำไมงานมันหายากหาเย็นได้ขนาดนี้ค่ะพี่นุช" พูดอย่างออดอ้อน แล้วกระพริบตาปริบๆ ส่งให้พี่นุช เรียกคะแนนสงสาร เพื่อนบอกว่าเวลาที่ฉันทำแบบนี้ทุกคนจะตามใจฉันแน่นอน ไม่เห็นจะจริงเลยดูอย่างตอนนี้สิ

"ก็มันยังไม่มีนี่น่าเด็กน้อย อย่างอแงสิ" พี่นุชมองเรายิ้มๆ แล้วยื่นมือมายีผมฉันเบาๆ

"ผักหวานอยากทำงาน" ฉันงอแงไม่เลิก ลงไปนอนดิ้นได้ก็อาจจะลงไปนอนดิ้นแล้ว

"จะทำงานแล้วเรื่องเรียนต่อละจ๊ะผักหวานจะทำยังไง"

"...."

ฉันขมวดคิ้วยุ่งๆ เพราะถ้าฉันเรียนแล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปทำงานละ หรือฉันจะไม่เรียนแล้วไปทำงานอย่างเดียวจะดีกว่าไหม หรือจะเรียนอย่างเดียวไม่ทำงาน ฉันคิดหนักจนหน้ามุ่ยจนพี่นุชหัวเราะอย่างเอ็นดู

"เอาแบบนี้ผักหวานจะทำงานก็ได้พี่ไม่ว่า แต่..." ฉันมองพี่นุชอย่างลุ้นกับคำพูด แต่อะไร เร็วเท่าความคิดปากฉันก็เอ่ยถามออกไปทันที

"แต่อะไรค่ะ" ฉันเอียงหน้าถามอย่างน่ารัก

"แต่ผักหวานห้ามทิ้งการเรียนโอเคไหมค่ะเด็กน้อยของพี่" ก้มลงมองหน้าฉันแล้วยิ้มสวย พี่นุชเป็นคนสวยผิวออกสีแทนๆ ผิดกันกับฉันที่ขาวกว่ามาก นี่เราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ รึเปล่านะหรือไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ อย่างที่แม่บอก

"ทำไมหรอค่ะผักหวานเรียนแค่นี้ก็ได้ผักหวานอ่านออกเขียนเป็นแล้วนี่ค่ะ" ทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจ

"ไม่ได้ผักหวานต้องเรียนแล้วต้องเรียนสูงๆ ด้วย จะได้ไม่ลำบาก" พี่นุชมองหน้าฉันแล้วยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้

"เรียนไม่สูงไม่ได้หรอค่ะ ผักหวานเรียนไม่เก่ง" มองพี่นุชตาละห้อย ก็ฉันเรียนไม่เก่งจริงๆ นี่นา แบบนี้เรียนมหาลัยจะรอดหรอ

"ไม่ได้ผักหวานต้องเรียนให้จบปริญญา มานี่สัญญากับพี่ก่อน ไม่ว่าจะยังไงผักหวานต้องไม่ทิ้งการเรียนนะ" พี่นุชยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าฉัน ฉันก็ยื่นนิ้วออกไปเกี่ยวก้อยด้วยแล้วยิ้มกว้าง

"ค่ะผักหวานสัญญา"

"ห้ามผิดสัญญาด้วยไม่งั้นพี่โกรธจริง" มองฉันด้วยสายตาคาดโทษ ฉันเลยยิ้มตาหยีส่งไปให้จนพี่นุชดีดหน้าผากฉันเสียงดังเปี๊ยะเลย

"เจ็บนะพี่นุช" ยกมือขึ้นคลำหน้าผากตัวเองที่โดนพี่นุชดีดปรอยๆ น้ำตาคลอนิดๆ

"ดีดให้เจ็บจะได้ไม่ลืม 555 สัญญาห้ามลืมไม่งั้นไม่นับเป็นน้องด้วย" ไม่วายกำชับอีก ฉันพยักหน้าสัญญาจะไม่ลืมแน่นอน

"ค่ะ แต่ผักหวานก็ยังไม่ได้งานอยู่ดีนี่ก็ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วย" ฉันโน้มตัวลงวางหน้ากับแขนนอนราบไปกับโต๊ะแล้วพึมพัมออกมาเบาๆ ฉันเรียนมหาลัยรัฐใกล้ๆ นี่แหละยังดีที่สอบติดความจริงก็ไม่คิดว่าตัวเองจะสอบติดหรอกนะแต่พอดีเพื่อนฉันชวนไปสอบแล้วดันสอบได้เหมือนกันด้วย ค่าเทอมเพื่อนก็ออกให้ก่อนไม่อยากนั้นนะพี่นุชต้องลำบากแน่ๆ เลย

"ค่อยหาก็ได้นะผักหวานบางทีเราอยู่ของเราดีๆ อาจจะมีงานวิ่งมาหาเราเองก็ได้นะ" พูดกับฉันพร้อมกับลุกขึ้นไปเตรียมของเพื่อทำกับข้าวมื้อเช้า ฉันลุกขึ้นช่วยจับนู้นทำนี่บ้างเพราะฉันทำกับข้าวไม่เป็นได้แต่ช่วยล้างบ้าง หั่นผักหั่นหมูบ้าง (บางอย่าง55) แล้วสุดท้ายก็ล้างจาน ระหว่างทำกับข้าวไปพี่นุชก็คุยกับฉันไปจนกินข้าวทำอะไรเสร็จพี่นุชก็เข้าห้องเพื่อนนอนพักผ่อนเพราะพึ่งจะกลับจากทำงานมาทั้งคืนส่วนฉันก็เดินออกมานั่งตรงเก้าอี้หน้าบ้าน

"เฮ้อ~" ถอนหายใจเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันอายุ 18 แล้วนะโตแล้ว แล้วก็อยากช่วยพี่ทำงานบ้างอย่างน้อยได้ค่าขนมก็ยังดี

"ผักหวาน!!!" ฉันสะดุ้งกับเสียงเรียกดังลั่นซอยพร้อมกับที่มีคนคนนวิ่งมาหาฉันหน้าตั้งเลย ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนะนั่นคือเพื่อนคนเดียวที่ฉันมีแล้วเธอก็เลือกที่จะคบคนอย่างฉันเป็นเพื่อน เพราะคนอื่นเขาบอกว่าฉันซื่อเกิน ฉันก็ไม่ใช่คนซื่อขนาดนั้นสักหน่อยพวกเขาก็ว่าเกินไป

"มีอะไรเรียกผักหวานซะดังเลยนะที่รัก" ใช่ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกเพื่อนคนนี้ของผักหวานชื่อ ที่รัก ไม่รู้ใครเป็นคนตั้งให้ แต่ผักหวานก็ว่ามันน่ารักดี ไม่ซ้ำใครด้วย

"ผักหวานว่างอยู่ใช่ไหม" ถามไปหอบไป

"อื้มว่างสิ ที่รักจะชวนหวานไปไหนหรอ แล้วคราวนี้หวานจะได้เงินไหม" ฉันมองที่รักที่ยืนยิ้มเฉ่งอยู่ตรงหน้า ที่รักชอบชวนฉันไปหาอะไรทำแต่ก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรนะ เพราะที่รักจะให้ฉันไปนั่งเฝ้าหรือไม่ก็ยืนเฝ้าเฉยๆ ระหว่างที่ที่รักหายไป แล้วกลับมาทุกครั้งที่รักก็จะพาฉันวิ่งซอกแซกไปเรื่อยทุกที พอถึงบ้านที่รักก็จะแบ่งเงินให้ฉันทุกครั้งเลย ฉันถึงชอบไปช่วยงานเพื่อนรักคนนี้ไงละ แต่ถามทีไรที่รักก็ไม่ยอมบอกว่าหาเงินมาจากไหนบอกแค่ว่าเธอเป็นแมวแค่นั้นเอง เฮ้อ~ แล้วแมวอะไรละได้เงินมาใช้ตั้งเยอะตั้งแยะ

"คืนนี้ไปทำงานเป็นเพื่อนที่รักนะ" นั่งลงข้างๆ แล้วยิ้มกว้าง

"เอา ว่าแต่รอบนี้ก็ไปเป็นแมวเหมือนเดิมใช่ไหมละผักหวานรู้นะ"

"ใช่แล้วแต่รอบนี้อาจจะได้เยอะถ้าที่รักได้เยอะที่รักก็จะแบ่งให้ผักหวานเยอะๆ ด้วยดีมั้ยละ"

ฉันมองที่รักแล้วยิ้มกว้างเรื่องเงินผักหวานไม่ปฎิเสธอยู่แล้ว ผักหวานอยากมีเงิน ผักหวานจะช่วยพี่นุชจ่ายค่าเช่าบ้านด้วย

"โอเคจ๊ะ แล้วรอบนี้ไปที่ไหนหรอ" ฉันถามอย่างตื่นเต้น ที่รักยิ้มกว้าง

"ที่ร้านอาหารนะ คราวนี้หรูหรามากแต่ผักหวานต้องแต่งตัวตามที่ที่รักเตรียมไว้ให้ด้วยนะ"

"ทำไมละเขาจะว่าเอาหรอ" กระซิบถามที่รักงงๆ ทำไมต้แต่งตัวด้วย

"ใช่เพราะจะมีแต่พวกคนมีเงินเข้านะ ถ้าพวกเราแต่งตัวไม่สวยเขาอาจไล่เราออกจากร้านได้"

"อ๋อ ผักหวานเข้าใจแล้ว งั้นคืนนี้ผักหวานไปหาที่บ้านนะ"

"อื้ม ที่รักจะรอผักหวานที่บ้านนะ มาด่วนๆ เลยนะจะได้รีบไปรีบกลับ"

"ได้สิ" พยักหน้ารับ

ฉันกับที่รักคุยเล่นกันทั้งวันแล้วพอถึงตอนเย็นที่รักก็ขอกลับไปเตรียมตัวก่อนแล้วให้ฉันตามไปที่หลัง ฉันก็ตกลงคืนนี้จะมีเงินใช้แล้วเย้~