ตอนที่ 1 จบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม (1)
1042 คำ
มิตรพิศวาส (คุณเพื่อน ยอดยาหยี)
(ซีรีส์ ชุด คุณ…ยอดรัก)
จบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
ภาพของหญิงสาวรูปร่างสมส่วนเต็มตึง ผิวขาวเนียนลออตา ริมฝีปากไม่หนาไม่บางแต่อิ่มเอิบกำลังดี เคลือบด้วยลิปกรอสสีชมพูอ่อนใส แก้มผ่องระเรื่อ หน้าสวยหวานออกหมวยนิดๆ และนัยน์ตาหวานเจือโศก ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามดีขึ้นมาได้ แต่เขาคงจะรู้สึกดีขึ้น ถ้าช่วงเวลาที่ผู้ใหญ่กำลังเจรจาหมั้นหมายหรือพูดภาษาที่คนถูกบังคับเข้าใจง่ายๆ ก็คือ การคลุมถุงชน จบการสนทนาอันแสนอึดอัดสำหรับเขาลงเสียที
ธันย์ธาดา บดินทร์ธรารักษ์ หรือธันย์ ลูกชายคนโตของคุณธินรัตน์และคุณหญิงลัดดา บดินทร์ธรารักษ์ นั่งนิ่งเหมือนคนที่ตั้งใจฟังการพูดคุยของผู้ใหญ่อย่างรู้หน้าที่ แต่ใครเลยจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว ในใจกำลังคุกรุ่นจวนจะระเบิดอยู่มะรอมมะร่อ
ถ้าไม่ติดว่าจะเป็นการเสียหาย เขาจะตะโกนออกมา ณ บัดนี้ว่า ผมยังไม่อยากมีแฟน ให้รู้แล้วรู้รอด แม้จะเคยได้ยินว่าพ่อกับแม่ได้จองตัวเด็กหญิงคนหนึ่งไว้ให้เขาตั้งแต่อ้อนแต่ออก หนุ่มน้อยก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่ไม่สลักสำคัญอะไรจึงไม่ได้ใส่ใจ แต่ทว่าวันนี้ ถึงเวลาที่ต้องยอมรับความจริงที่ไม่เคยต้องการเสียแล้ว
“ความจริงทางเราเองก็รู้จักสนิทสนมกันมานานหลายปี ทางดิฉันกับคุณพี่รู้สึกดีใจมากค่ะ ที่คุณธินกับคุณหญิงลัดให้ความเมตตากับยัยหนู แต่ว่ายัยหนูกับ เอ่อ.. น้องธันย์ เพิ่งจะเรียนจบมัธยมปลาย มันจะไม่เร็วเกินไปหรือคะ ที่เราจะจัดงานหมั้น” คุณอรนภา กฤตาอภินันท์ เอ่ยขึ้น หลังจากที่ได้ฟังการพูดคุยทาบทามขอหมั้นลูกสาวคนเดียวของเธอจากอีกฝ่าย
“นั่นน่ะสิ ผมว่ารอให้เด็กๆ เรียนจบมหาวิทยาลัยก่อนไม่ดีกว่าหรือครับ คุณธิน คุณหญิง”
คุณอรรถพล กฤตาอภินันท์ เอ่ยสนับสนุนคำพูดของภรรยา เผื่อว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ แม้จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเรื่องที่จะให้ลูกสาวได้ลงเอยกับลูกชายของตระกูลบดินทร์ธรารักษ์ แต่ก็อยากจะรอเวลาที่ทั้งสองคนโตมากกว่านี้ อย่างน้อยก็พอจะรู้ ว่าลูกสาวของท่านเศร้าใจแค่ไหนกับเรื่องราวที่ผู้ใหญ่ได้ตกลงกัน โดยที่เจ้าตัวมิได้รับรู้มาก่อน จึงเห็นควรว่าน่าจะรอเวลาอีกสักหน่อย แต่ดูท่าทางฝ่ายตรงข้ามจะไม่เออออด้วย
“ไหนๆ เราก็ตั้งใจจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน ดิฉันว่าหมั้นกันไว้เลย พอเรียนจบจะได้รีบแต่งดีกว่าค่ะ อย่าให้ต้องเสียความตั้งใจที่พวกเรามาในวันนี้เลยนะคะ คุณอรรถ นภา”
คุณหญิงลัดดาพูดเสียงจริงจัง จนทั้งคุณอรรถพลกับคุณอรนภาพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่รู้จะเอ่ยต่อคำอย่างไรดี
สาวน้อยอิงอร กฤตาอภินันท์ หรือหนูอร นั่งก้มหน้าฟังคำของบิดามารดาและคุณลุงคุณป้าที่เธอรู้จักตั้งแต่เล็กๆ อย่างเศร้าใจ เธอคงจะไม่รู้สึกแย่มากไปมากกว่านี้ ถ้าไม่มีสายตาเยาะเย้ยชิงชังจากอีกฝ่ายส่งมาให้อยู่เป็นระยะ เขาคิดว่าเขาไม่ชอบใจเรื่องนี้อยู่คนเดียวหรือไง เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่หรอกนะ
หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นสบตาคมกล้าอย่างท้าทาย เมื่ออีกฝ่ายหมายจะใช้สายตาแผดเผาเธอให้ละลายด้วยความเกรี้ยวกราดที่ลุกโชนในดวงตาคู่นั้น ก่อนที่สงครามเงียบของทั้งคู่จะปะทุขึ้นมา ต่างก็ต้องหักเหสายตาออกจากดวงหน้าของอีกฝ่าย เมื่อได้ยินเสียงคุณอรนภามารดาของอิงอรเอ่ยขึ้น
“หนูอรพาพ่อธันย์ออกไปเดินเล่นรอบๆ บ้านเราสิลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่ขอคุยธุระกับคุณลุงคุณป้าก่อน”
“นั่นสิลูก มานั่งฟังคนแก่ๆ คุยกันเบื่อแย่ ไปสิธันย์ ไปเดินเล่นกับหนูอรก่อน” คุณหญิงลัดดาเอ่ยสมทบอีกคน พร้อมทั้งส่งสายตาจิกแกมบังคับ ให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทำตามที่นางสั่งแต่โดยดี
“ครับ”
หนุ่มวัยรุ่นรับคำมารดาอย่างเสียมิได้ แต่ก็ฉลาดพอที่จะไม่แสดงอาการไม่สบอารมณ์ใดๆ ออกมา จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนและเดินตามหลังหญิงสาวที่เดินนำหน้าออกไปก่อนแล้ว…
“ธันย์ จะทานของว่างอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวอรจะไปเอาน้ำมาให้” อิงอรยอมเปิดปากถามก่อนอย่างคนอัธยาศัยดี ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่ชายหนุ่มแรกรุ่นซึ่งอายุเท่ากัน ทำท่าเหมือนจะเปิดศึกเมื่อตอนอยู่ในห้องรับแขก รังแต่จะทำให้รู้สึกแย่ต่อกันเปล่าๆ
“ไม่จำเป็น! จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” เขาตะคอกดังลั่น ทำเอาหญิงสาวตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
“ฮึกๆ” ร่างบางถอยกายห่างออกมาจากคนตัวโต พร้อมๆ กับน้ำตาไหลอาบแก้มนวลอย่างห้ามไม่อยู่ เธอเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรเสียงดัง โดยเฉพาะเวลาที่ใครตะโกนหรือพูดตวาดใส่จะรู้สึกกลัวมาก และเขาก็ทำมันกับเธอ
ธันย์ธาดาชะงักค้างไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นคนตรงหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นเด็กตัวเล็กๆ วูบหนึ่งอดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็สะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ เมื่อคิดว่าไม่จำเป็นที่เขาจะต้องมาปลอบโยน เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรผิด อีกอย่างอิงอรก็ไม่ใช่เด็กน้อยๆ แล้ว ร้องไห้งอแงแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเลยสักนิด
“นี่! หยุดร้องซะที น่ารำคาญ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ” หนุ่มน้อยพูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง โดยที่น้ำเสียงไม่ได้เบาลงจากตอนแรกแม้แต่น้อย ทำให้สาวหน้าหวาน หุ่นบางแต่กลมกลึง ตกใจสะอื้นหนักเข้าไปอีก
- ผู้เขียน
