“เราออกหน้าบ้านไม่ได้ ลุงยามเฝ้าอยู่ ก็เลยปีนออกตรงนี้แทน ว่าแต่เธอเพิ่งมาอยู่ที่นี่เหรอ เราไม่เคยเห็นเลยนะ” ถามเด็กสาวกลับบ้าง เมื่อเห็นเธอยืนเงียบ
“อืม เพิ่งย้ายมาไม่กี่วันนี้เอง” นี่ก็น่าจะเป็นบ้านหลังที่สามแล้วกระมัง นับตั้งแต่ย้ายออกมาจากบ้านใหญ่ที่เคยอยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก
“เอื้อย เอื้อย อยู่ไหนลูก” เสียงมารดาเรียกแว่วๆ ทำให้หญิงสาวหันขวับไปมองทางต้นเสียงทันที
“จ๋าแม่ เอื้อยอยู่นี่จ้ะ”
“ไปทำอะไรตรงนั้น แม่เรียกหาตั้งนานแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะลูก อ้าวแล้วใครล่ะยืนอยู่นั่นน่ะ” เอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเด็กชายตัวผอมสูงยืนอยู่ใกล้ๆ กับบุตรสาว
“ป้ามีน ป้ามีนจริงๆ ด้วย เอกดีใจที่สุดเลยคร้าบ” เอกพจน์กระโดดกอดเอวอีกฝ่าย ทันทีที่เห็นว่าใครยืนกวักมือเรียกสาวน้อยอยู่ตรงนั้น
“อ้าวน้องเอกเองเหรอคะ ป้านึกว่าหนุ่มน้อยที่ไหน มาทำอะไรที่นี่คะ” นางมีนายกมือขึ้นลูบศีรษะดำขลับนั้นเบาๆ เมื่อ
