หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้วฉันก็เข้าแอปสั่งอาหาร วันนี้รู้สึกอยากกินส้มตำมาก ๆ ก็เลยสั่ง ส้มตำ ข้าวเหนียว ไก่ย่างมากิน
ตุลที่เดินออกไปข้างนอกกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ที่ติดตัวเขามาด้วย
“พี่สั่งส้มตำมากินนะ” ฉันละสายตาจากจอมือถือแล้วถามต่อ “กินได้ใช่ไหม?”
“แพ้ปลาร้า” เขาตอบพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่
จะว่าไปฉันก็ไม่เคยถามเลยว่าเขากินอะไรได้บ้างไม่ได้บ้าง เรื่องแพ้ปลาร้าก็ไม่เคยรู้มาก่อน
“งั้นให้พี่สั่งแบบไม่ต้องใส่ปลาร้าไหม”
“ยังไม่หิว”
ฉันถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ไม่ใช่ว่าไม่หิวหรอก เขาแค่กำลังโกรธฉันอยู่ก็เท่านั้นเอง
ตุลรีบแต่งตัวออกไปจากห้อง ฉันแอบดูที่หน้าต่างเห็นว่าเขาเดินไปซ่อมรถต่อ
นับถือใจเขานะ ทั้งที่ฐานะทางบ้านรวยมาก ๆ ตัวเองก็มีเงินแถมยังมีรถหรูขับ แต่การใช้ชีวิตของเขาช่างติดดิน แสนจะธรรมดา
ในขณะที่กำลังมองตุลผ่านหน้าต่างภายในห้อง เห็นว่ากันกับอ
