ตุลเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเอาแต่จ้องมองฉันราวกับคนที่มีความผิด ซึ่งตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“ป… ปล่อยก่อนได้ไหม พี่เจ็บนะตุล”
“รู้อยู่แล้วทำไมไม่บอก ถ้าบอกล่วงหน้าจะได้ต้อนรับดีกว่านี้” ตุลกัดฟันถาม
“พูดเรื่องอะไรพี่งงไปหมดแล้ว”
“เรื่องหมั้น อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง”
“พี่เพิ่งรู้ว่าเป็นตุลก็ตอนที่เดินเข้ามา สาบานได้”
“หึ!!” เขาก้มหน้าลงแล้วหัวเราะในลำคอออกมา ก่อนจะพูดต่อ “ไม่ใช่ว่านี่เป็นแผนหรอกเหรอ ทำท่าทางไม่รู้เรื่องทั้งที่รู้อยู่เต็มอก เป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือไง”
“พ… พี่พูดอะไร”
“พูดว่าจะบอกพ่อเรื่องนั้น ถ้าบอกพ่อคงจะให้เราหมั้นกัน เป็นอย่างที่พูดเอาไว้ทุกอย่าง ทำทีว่าถอยแต่มันคือแผนจะมัดมือให้ดิ้นไม่หลุด?”
ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ตอนนี้เองว่าพูดคำนั้นไว้ ลืมไปสนิทเลย แต่ทำไมล่ะ ทำไมตุลถึงมั่นอกมั่นใจว่านี่คือแผนของฉัน ทำไมถึงไม่คิดว่าฉันก็ถูกบังคับมาเหมือนกัน
“พี่เคย
