อู่ซ่อมรถ
คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องอยู่ที่นี่ ใช่จริง ๆ ด้วย
ฉันมองตุลที่นั่งใช้แผ่นหลังพิงเสา ตอนนี้ชุดนักศึกษาของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด ทั้งมุมปากและหัวคิ้วมีเลือดไหล
“ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เด็กพวกนี้ทำไมถึงชอบมีเรื่องกันนัก”
“มาทำไม” เสียงทุ้มที่แผ่วเบาถามฉันพร้อมกับมองด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม
“นั่นสิ… พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาทำไม น่าจะปล่อยให้เจ็บตายไปซะ” ฉันกำหมัดแน่นพูดประชดตัวเองที่เป็นห่วงเด็กหนุ่มตรงหน้ามากขนาดนี้
“กลับไปซะ!” เจ็บขนาดนั้นยังจะไล่ฉันอีกหรือไง
“ทำไมไม่อยู่ที่บ้านจะกลับมาที่อู่ทำไม”
“เพราะบ้านมันไม่น่าอยู่”
ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินมาหาตุลที่เจ็บหนัก
“พี่จะช่วยพยุงไปขึ้นรถ เจ็บขนาดนี้ต้องไปโรงพยาบาลนะ”
“ไม่ไป”
“จะไม่ไปได้ยังไง พี่จะช่วยพยุง” ฉันจะช่วยพยุงเขาขึ้นแท้ ๆ แต่ก็ถูกผลักออก
“ทำไมดื้อแบบนี้นะ”
“โดนทำแบบนั้นยังจะเป็นห่วงอีกร
