เมียเก็บยอดดวงใจพ่อเลี้ยง

ตอนที่ 3

เจ้าของร่างสูงผละออกจากร่างของหล่อนก่อนจะเดินไปคว้าเสื้อผ้าที่อยู่เกลื่อนพื้นขึ้นสวมใส่อย่างลวกๆ จากนั้นก็เดินออกไป โดยที่ไม่คิดจะหันกลับมามองหล่อนสักครั้งทำให้ศศินาได้แต่สั่นสะอื้น

ร่างอ่อนระโหยจากการทำรักเกือบ 2 ชั่วโมง ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

ฝ่ามือกระชับผ้าห่มขึ้นมาแนบอก ไม่ได้หนาวกายแต่หล่อนหนาวหัวใจเหลือเกิน หนาวจนสะท้านและสั่นสะอื้น รู้สึกสมเพชและอดสูในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ตอนนี้ เพราะสถานะของหล่อนกับสุริยพิศุทธิ์ไม่ต่างอะไรกับคำว่า ‘เมียเก็บ’ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขากับหล่อนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง

ทุกคนที่ออฟฟิศ 'สุริยการแลนด์แอนด์เฮ้าส์' ก็จะเข้าใจว่าหล่อนเป็นญาติของเขา และพ่วงตำแหน่งเจ้านายกับลูกน้องไปด้วย

เพราะตั้งแต่วันที่หล่อนเรียนจบและเข้าทำงานในวันแรก แม่เลี้ยงพิรดาแนะนำหล่อนกับทุกคนว่าหล่อนเป็นหลานสาว นั่นทำให้พนักงานในออฟฟิศต่างเกรงใจหล่อนในฐานะที่หล่อนเป็นญาติกับเจ้านาย ทั้งที่ความจริงแล้วหล่อนกับคนใน ‘ตระกูลสุริยการ’ ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด

และความจริงยิ่งไปกว่าก็คือครอบครัวสุริยการอุปการะส่งเสียเลี้ยงดูหล่อนตั้งแต่อายุได้ 10 ปี นั่นทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นไปโดยความตั้งใจของหล่อน รวมทั้งสิ่งนี้ด้วย เมื่อเขาต้องการ ก็มีหน้าที่แค่ตอบสนอง เพราะคนที่ให้ชีวิตใหม่กับหล่อนก็คือเขา

ศศินานึกไปถึงวันที่ทำให้หล่อนต้องเข้ามาอยู่ในวงโคจรของครอบครัวสุริยการ

ในวันนั้นพ่อพาหล่อนกับแม่กลับมาเยี่ยมคุณตาคุณยายที่เชียงใหม่ เพราะพ่อกับแม่พบรักกันที่กรุงเทพฯ จนแต่งงานแล้วมีหล่อน ทุกปีพ่อจะพาหล่อนกับแม่ขึ้นร่องมาเชียงใหม่เพื่อมาเยี่ยมคุณตาคุณยาย

ระหว่างที่ขับรถเลียบริมแม่น้ำ ในระยะทางอีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงบ้านคุณตาคุณยาย แต่รถที่สวนทางเปิดไฟสูงทำให้พ่อซึ่งไม่รู้ว่าข้างหน้ามีการซ่อมถนน รถจึงเสียหลักพุ่งลงไปในแม่น้ำ หล่อนที่ขณะนั้นหลับอยู่สะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงแม่กรีดร้อง พร้อมเสียงพ่อที่ร้องบอกให้แม่ช่วยกันไขกระจกหน้าต่างรถ

เวลาแค่พริบตาแต่หล่อนกลับรู้สึกว่ามันยาวนาน หล่อนเห็นพ่อกับแม่ช่วยกันไขกระจกหน้าต่างคนละด้าน เห็นแม่เรียกหล่อนเสียงหลง และพ่อที่เอื้อมมือมาคว้าร่างหล่อนพร้อมกระชากเข้าหา จากนั้นหล่อนก็ถูกดันให้ออกจากช่องว่างกระจกหน้าต่างที่แคบแค่ร่างเด็ก 10 ปี ลอดออกมาได้

น้ำสีขุ่นทะลักเข้าปากเข้าหน้าจนหล่อนสำลัก แล้วก็มีมือคู่หนึ่งเอื้อมมาคว้ามือหล่อนที่ชูขึ้นเหนือน้ำพร้อมกระชากขึ้นอย่างเร็ว

'น้อง! น้อง!'

เมื่อปรือตาขึ้นมองก็เห็นหน้าเด็กหนุ่มรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาค้อมหน้าลงมาหาพร้อมตบที่แก้มหลอนเบาๆ เรียกให้หล่อนได้สติ จากนั้นทุกอย่างก็วูบดับไป

หล่อนมารู้ตัวอีกครั้งเมื่ออยู่โรงพยาบาล และได้รับรู้ว่าพ่อกับแม่ของหล่อนจมน้ำตายทั้งคู่ และผู้ประสบเหตุที่ผ่านมาในเวลานั้น ‘สุริยพิศุทธิ์’ ในวัย 18 ปี เขาช่วยหล่อนได้เพียงคนเดียว เพราะพ่อชูหล่อนขึ้นเหนือน้ำ เขาจึงเห็น นอกนั้นเขาช่วยใครไม่ได้

‘พี่ขอโทษนะ ที่พี่ช่วยพ่อแม่ของน้องไว้ไม่ได้’

หยาดน้ำตาของเขากับคำขอโทษ รวมทั้งฝ่ามือที่กอบกระชับมือหล่อนแน่น หล่อนรับรู้ได้ถึงความเสียใจ

นั่นคือจุดเริ่มต้นที่หล่อนได้ก้าวเข้ามาสู่ครอบครัวสุริยการ เพราะพ่อเลี้ยงสุริยการกับแม่เลี้ยงพิรดาสงสารในชะตากรรมของหล่อน ที่ต้องเสียทั้งพ่อและแม่ไปในเวลาเดียวกัน และทั้งต้องการปลอบประโลมจิตใจของลูกชายที่รู้สึกผิด ที่ไม่สามารถช่วยพ่อกับแม่ของหล่อนได้ ทั้งที่เขาเองก็เป็นเพียงชายหนุ่มวัย 18 ปี

พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงจึงรับอุปการะหล่อน และนับว่าหล่อนเป็นหลานสาวของท่านจริงๆ

จากวันนั้นมาถึงวันนี้ก็ 13 ปีแล้ว ทีหล่อนก้าวเข้ามาสู่ในอาณาจักรของสุริยการ แต่เป็น 5 ปี ที่หล่อนอยู่ใต้ร่างของสุริยพิศุทธิ์

เขาไม่ได้บังคับ เป็นหล่อนที่เต็มใจมอบความสาวให้เขาเอง เพราะตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าของเขา หล่อนก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนอยู่ในหัวใจอีกเลย มีแค่เขาเท่านั้น

ในหัวใจหล่อนสะกดเป็นแต่ชื่อ ‘สุริยพิศุทธิ์’

และ ‘พี่ซัน’ ก็ดีกับหล่อนเหลือเกิน แล้วจะไม่ให้หล่อนรักเขาเต็มหัวใจได้อย่างไร รักมากมายจนไม่เผื่อใจรับความเจ็บปวด เพราะเมื่อความสาวหมดไป ความอ่อนโยนก็ไม่เคยเป็นของหล่อนอีกเลย

ทุกค่ำคืนที่ดวงตะวันแผดเผาดวงจันทร์ หล่อนก็ได้แต่ความเจ็บปวดหัวใจ แต่หล่อนก็ยอมเพราะรักเขา ไม่ว่าเขาจะวางหล่อนไว้ในตำแหน่งไหน หล่อนก็ยอมทั้งหมด

ทว่านานวันหัวใจของหล่อนกลับเจ็บปวดกับสถานะที่ตัวเองเป็นอยู่

รู้ว่าเลี่ยงไม่ได้ รู้ว่าเรียกร้องอะไรก็ไม่ได้ แล้วก็รู้ว่าตัวหล่อนเองก็ขาดเขาไม่ได้ และทั้งหมดนั้นมันก็เจ็บปวดจนไม่รู้ว่าจะต้องแก้ไขยังไง

“จันทร์ไม่ได้ขอที่จะอยู่ฟ้าเดียวกันกับพี่ซัน แต่จันทร์อยากให้พี่ซันเห็นว่าจันทร์มีตัวตนบ้าง ไม่มองว่าจันทร์เป็นแค่ตัวระบายความใคร่”

พึมพำกับตัวเองพร้อมแรงสั่นสะอื้นทั้งที่มันเป็นแค่คำตัดพ้อ เพราะหล่อนเป็นแค่พระจันทร์จะเอาค่าอะไรมาให้พระอาทิตย์อย่างเขาเห็น แค่หวังเสนอหน้าเทียบเคียงกับเขาก็คงถูกแผดเผาจนไหม้ เพราะขนาดอยู่อย่างหลบซ่อน หัวใจของหล่อนมันก็ยังมอดไหม้ไม่มีชิ้นดี

ศศินากอดกระชับร่างของตัวเองสั่นสะอื้นจนหอบตัวโยนหวังแค่สักวันหนึ่งหัวใจหล่อนจะเข้มแข็ง หวังว่าจะมีอะไรที่ดีกว่านี้เกิดขึ้น แค่เขาอ่อนโยนลงบ้าง หล่อนก็พร้อมจะอยู่ภายใต้ดวงตะวันตลอดไป