ตอนที่ 3 ตัดสินใจลาออก
530 คำ
@เช้าวันต่อมา
"จะไปจริงๆเหรอลิน" พี่ปลาพนักงานในแผนกเดียวกันกับลินดาถามขึ้น เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากคนที่อายุน้อยกว่าก็นึกสงสาร
เพราะถ้าเป็นเธอ เธอก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงเหมือนกัน ทำเหมือนว่ารักกันมากแต่มาบอกเลิกกันซะงั้น ไหนจะต้องเดินผ่านแผนกนั้นทุกวันเธอเข้าใจเลย
"ลินคิดว่ามันน่าจะดีที่สุดสำหรับลินแล้วค่ะ ให้เจอหน้าเขาทุกวันแบบนี้ กลัวอดที่จะฟ้าดหน้าเขาสักฉาดไม่ได้"
แล้วไหนจะแฟนสาวของเขาที่มาส่งถึงที่ทำงานในเช้าวันนี้อีก ผ่านไปเพียงแค่คืนเดียวแต่เขาทำเหมือนไม่รู้จักเธอเลย
อยู่ให้คนนินทา เธอคงจะทำใจไม่ได้เลย
"โชคดีนะลิน" พี่พรที่อายุเยอะสุดเดินเข้ามากอดลินดา หญิงสาวน้ำตาไหลพรากลงมาด้วยความคิดถึงพวกพี่ๆสุดๆเหมือนกัน ทำงานด้วยกันมานาน เธอคือน้องเล็กสุดที่ได้รับความเอ็นดูจากคนทั้งสอง
"หากมีเวลาเรานัดทานข้าวกันนะลิน"
"ค่ะพี่พร ลินไปนะคะ" แล้วพี่ปลาก็เข้ามากอดเธอเหมือนกัน เธอยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนจะเดินหอบกล่องที่ใส่ของใช้ส่วนตัวเดินออกจากแผนกมา
แต่เธอห้ามสายตาไม่ให้มองไปยังแผนกการตลาดที่ต้องเดินผ่านทุกวันได้หรอก ทุกคนต่างส่งยิ้มให้เธอ หลายๆคนที่ใจดีกับเธอถึงเราจะอยู่คนละหน้าที่ แต่ก็ต้องมีติดต่องานกันบ้างบางคราว
แต่เขาคนนั้น..ยอมรับว่าเธอยังเสียใจและรักเขาอยู่ แต่ความเฉยชา ความที่เขาไม่แม้แต่เงยหน้ามอง ทั้งที่คนอื่นๆก็บอกว่าขอให้เธอโชคดี เขาใจร้ายขนาดนี้ก็ขอให้เธอเลิกคิดเรื่องของเขาได้เร็วๆสักที
หญิงสาวเดินกลับมาที่หอพักของตัวเอง เธอขอมาตั้งตัวที่นี่ก่อน บอกตามตรงว่าออกจากงานมากะทันหันแบบนี้เธอยังไม่ทันได้มีงานสำรอง ก็บอกแล้วว่ามันกะทันหันจริงๆ
แม้แต่ใจเธอเองยังไม่ทันได้ปลอบใจตัวเองเลย เธอจะเอาสติที่ไหนไปสมัครงาน เธอจะขอนอนพัก พักตัวพักใจก่อน จากนั้นจึงจะเริ่มหางานในเน็ตแล้วลองแนบเอกสารเพิ่มเติมไป
เธอไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดนั้น ทำงานมาหลายปีขนาดนี้มันก็พอมีเงินเก็บบ้าง พอมีให้เธอไม่ต้องทำงานไปสักปีนู่นล่ะ
แต่ว่าเธอทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ไหนจะที่บ้าน ไหนจะต้องคอยส่งน้องเรียนอยู่ น้องสาวเธอเรียนปีสุดท้ายแล้วใกล้จะหมดห่วง พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยได้กังวลเพราะเธอรับผิดชอบหมด เพราะฉะนั้นหลังจากที่น้องเรียนจบมันจะเป็นเงินของเธอทั้งหมดเลย
- ผู้เขียน
