13
ถูกขังในห้องมืด
ปัง ๆ ๆ ๆ ฉันกำมือทุบลงที่ประตูซ้ำ ๆ
"เปิดนะ..เปิดเดี๋ยวนี้นะ" ฉันตะโกนออกไปพร้อมกับเขย่าประตูแรง ๆ แต่เหมือนมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
แผ่นหลังของฉันแนบชิดไปกับผนังของห้องน้ำ ฉันแทบไม่กล้ามองห้องน้ำโล่ง ๆ ตรงหน้า หรือแม้แต่กระจกมันก็ดูน่ากลัวไปหมดเลย
ฉันเลือกที่จะยืนอยู่ตรงบริเวณที่พอจะมีแสงจากพระจันทร์สาดส่องเข้ามาอยู่บ้าง แต่สุดท้าย ความมืดมิดมันก็ค่อย ๆ เริ่มปกคลุมไปทั่วห้องอาบน้ำฝั่งของผู้หญิง
ทั้งมืดทั้งเงียบ และวังเวงจนฉันไม่สามารถจะขยับตัวไปไหนได้เลยเพราะว่ากลัวจนขาสั่นและทรุดตัวลงไปนั่งกอดเข่าตัวเองแน่น
"อื้อ ๆ ๆ" ฉันร้องไห้โห่ออกมา แม้ว่าจะพยายามตั้งสติแต่มันก็อับจนหนทางจริง ๆ ฉันเขย่าโทรศัพท์ตัวเองซ้ำ ๆ แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดเลย
"จะมีใครรู้ไหมว่าฉันติดอยู่ที่นี่" ฉันร้องไห้และกลัวจนตัวสั่น ความมิดปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง จากที่น่ากลัวอยู่แล้วมันก็ยิ่งทำให
