32 ความทรงจำสีจาง
ณ คอนโดไพลอท
"ไม่ต้องห้ามเลย ยิ่งปล่อยไว้แบบนี้ ก็ยิ่งแย่ ๆ ๆ " เสียงของแม่เดินเข้ามายืนกอดอกมองหน้าผม โดยมีพ่อคอยเดินตามมาติด ๆ
"เมื่อไหร่ลูกจะหยุดทำตัวเหลวแหลกแบบนี้ฮะ"
"แม่ชักจะทนกับพฤติกรรมแย่ ๆ ของเราไม่ไหวแล้วจริง ๆ นะไพลอท" แม่ยืนกอดอกว่าให้ผมด้วยอารมณ์โกรธ
"ดูเอกสารพวกนี้สิมีข้อหาเมาแล้วขับ ขับรถเร็วเกินกว่ากฎหมายกำหนด ไหนจะปัญหาทะเลาะวิวาทในผับในบาร์อีก ถ้าพ่อเขาไม่ช่วยเคลียร์ ป่านนี้ประวัติเราจะเสียไปถึงไหนแล้วฮะ" เธอวางเอกสารต่าง ๆ ที่ทางตำรวจส่งไปถึงที่บ้าน
"ตอนนี้ลูกอายุแค่สิบแปดย่างสิบเก้านะ ทำตัวแบบนี้ได้ยังไง"
"ถ้ายังทำตัวแบบนี้ แม่จะไม่ให้ไพลอทคบกับเพื่อนหรือพี่ชายแบบนี้อีกแล้วนะ (แม่) / ไม่เอาน่าเพลิน…ลูกเป็นเด็กผู้ชายมันก็ต้องมีลองผิดลองถูกกันบ้าง"
"แม่ครับมันไม่ได้เกี่ยวกับสังคมเลยนะ ผมไม่ดีเองคนเดียว" ผมรีบยกมือขอโทษท่านและน้อมรับผิดเพียงคนเดี
