5 เริ่มคิดไปไกล
1136 คำ
5 เริ่มคิดไปไกล
คอนโดเพียงฟ้า
"หลับฝันดีนะ เจอกันที่โรงเรียนครับ" ร่างสูงเดินมาส่งเพียงฟ้าถึงด้านหน้าประตูห้องของเธอ
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" เธอเอ่ยตอบก่อนจะก้มหัวให้รุ่นพี่หนุ่มรูปหล่อตรงหน้า และแตะคีย์การ์ดเดินเข้าไปในห้องทันที
ไพลอทดึงประตูห้องปิดให้ พร้อมกับโบกมือบ๊ายบายเธอจนถึงที่สุด
ความเป็นสุภาพบุรุษของเขา ความใส่ใจของเขา สายตาของเขา น้ำเสียงของเขา กำลังทำให้สาวน้อยคนหนึ่ง แอบอมยิ้มอยู่ลำพังและไม่สามารถนอนหลับได้เลยในคืนนี้
วันต่อมา
ณ โรงเรียนเซนต์ลูเซีย
SAINT LUCY SCHOOL
"ไอ้ฟ้า...ฟ้า..." เสียงของยัยเมษาสะกิดเรียกเพียงฟ้า ที่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างมาตลอดทั้งภาคเรียนในตอนเช้า
"หะ...หา ว่าไงนะ" คนตัวเล็กได้สติก็รีบหันกลับมาตอบเพื่อนสนิทของเธอทันที
"นี่มึงเหม่อลอยไปไหนเนี่ย ตั้งแต่เรียนคาบแรกแล้ว" มีนาคู่แฝดของเมษาก็ถามซ้ำขึ้นอีกคน
"เปล่านี่" เพียงฟ้าส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะรีบเก็บหนังสือเตรียมยัดใส่กระเป๋า เพื่อจะเดินลงไปพักกลางวันพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเธอ
"กูจะถามมึงว่ากลางวันนี้เราจะกินอะไรกันดี กูอยากกินข้าวตามสั่งเจ๊ติ๋มโรงอาหารสอง ส่วนยัยมีนาอยากกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดร้านเจ๊น้อย"
"เอ่อ...กูอะไรก็ได้"
"ไม่ได้มึงต้องเลือก ไม่งั้นเราสามคนก็จะตกลงกันไม่ได้น่ะสิ"
"อ้าวเหรองั้น..." คนตัวเล็กหรี่ตาอย่างครุ่นคิด แต่พอเธอเหลือบมองไปข้างนอก ร่างสูงเด่นสง่าที่เธอคุ้นตาก็เดินเข้าไปในโซนร้านอาหารเจ๊ติ๋มอาหารตามสั่ง
"อาหารตามสั่งเจ๊ติ๋มแล้วกัน"
"เย้ ๆ กูบอกแล้วว่ายัยฟ้าชอบกินอาหารตามสั่งมากกว่าก๋วยเตี๋ยวโว้ย" ยัยเมษาหันไปเย้ยใส่ฝาแฝดคนพี่ของตัวเอง
“ไว้พรุ่งนี้เราค่อยสลับไปกินก๋วยเตี๋ยวแล้วกันนะ” เพียงฟ้าไม่ลืมที่จะโอบเอวมีนาและพูดด้วยท่าทีอ้อน ๆ ใส่เพื่อนสนิทอีกคนของเธอไปด้วย
ทั้งมีนาและเมษาเป็นเพื่อนที่ย้ายจากโรงเรียนเก่ามาด้วยกัน ซึ่งพวกเธอทั้งสามคนก็เพิ่งจะเข้ามาเรียนเป็นนักเรียนใหม่ของ
เซนต์ลูเซียก็ตอน ม.ปลาย นี่แหละ
โรงอาหาร โซนหนึ่ง
หลังจากที่ทั้งสามคนเดินมาถึงโรงอาหารโซนหนึ่ง เหมือนว่าพวกเธอจะลงมาช้าเกินไปทำให้โต๊ะในโรงอาหารโซนนี้เต็มเกือบทุกโต๊ะเลย
"สงสัยคงได้ไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือแล้วแน่ ๆ เลย" ยัยมีนาก็ยิ้มแฉ่งขึ้นมาทันที เพราะมองไปรอบ ๆ อย่างไรก็ไม่มีโต๊ะว่างที่จะนั่งได้เลย
"....." เพียงฟ้าไม่ได้สนใจอาหารเลยแต่เธอมองไปรอบ ๆ
โรงอาหารเพื่อตามหาใครบางคน แล้วเธอก็พบว่าคนที่เธอตามหาอยู่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
"ถ้าไม่มีโต๊ะก็เปลี่ยนร้านเถอะ" คนตัวเล็กหันหลังเดินกลับทันที
หลังจากที่ทั้งสามคนกำลังจะเดินตรงออกมาจากโซนของโรงอาหารแรก จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งตรงมาที่พวกเธอ
"ฟ้า" ใครบางคนเรียกชื่อของเธออีกครั้ง
"มีโต๊ะนั่งไหม มานั่งโต๊ะพี่กันก็ได้นะครับ" เขาพูดพร้อมกับหันไปมองทางเพื่อน ๆ ของเพียงฟ้าและยิ้มให้อย่างเฟรนด์ลีแบบสุด ๆ
"ใครอะ โคตรหล่อ" ยัยมีนาโน้มตัวมากระซิบที่ข้างหลังของเพียงฟ้าทันทีอย่างเก็บอาการไม่อยู่เลย
"ใจจะละลาย" ยัยเมษาเองก็แอบอมยิ้มไม่แพ้กันเลย
"ไม่เป็นไรค่ะ" เพียงฟ้าส่ายหน้าและหลบสายตาของไพลอท
อย่างชัดเจน
"ยัยฟ้า...ไปเถอะ ถ้าไม่รีบกินเดี๋ยวเข้าเรียนคาบบ่ายไม่ทัน" มีนารีบสะกิดแขนเพื่อนตัวเองยิก ๆ
"มาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ เพื่อนพี่มันกินเสร็จก็ไปกันแล้ว" ร่างสูงโอบไหล่ของเธอแบบหลวม ๆ แนวรุ่นพี่รุ่นน้องและพากลุ่มสามสาวมาหยุดตรงหน้าโต๊ะกินข้าวโต๊ะใหญ่สุดในโรงอาหารแห่งนี้
แต่ว่าคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้า ลุกไปกันหมดจนป้าแม่บ้านเดินมาเช็ดโต๊ะให้สะอาดเอี่ยมแล้ว
"พวกเราอยากกินอะไร ให้พี่แนะนำร้านอร่อย ๆ ให้ไหม" นอกจากที่จะพามาส่งแล้วเขายังชวนเพื่อนสนิทของเพียงฟ้าคุยอย่างเป็นกันเอง
"ค่ะ อะไรที่พี่ไพลอทว่าดี เมษาก็ว่าดีค่ะ" ยัยแฝดน้องรีบพยักหน้ายิ้มเคลิ้มใส่หนุ่มหล่อตรงหน้าไป
"ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่ไพลอทไปพักกลางวันเถอะ"
"คาบบ่ายพี่ว่างนะ ไม่มีเรียน" ไพลอทยิ้มรับก่อนจะพาทั้งสามคนไปเลือกร้านอาหาร และยิ่งไปกว่านั้นคือเขาสนิทกับป้าที่ขายของแทบจะทุกร้านเลย
"ผัดกะเพราไข่ดาวฝีมือป้าติ๋มเนี่ย ไม่มีร้านไหนเทียบได้เลยจริง ๆ "
"ปากหวานตั้งแต่ ม.ต้นยันจะเรียนจบเลยนะ สุดหล่อของป้าเนี่ย" ป้าติ๋มยิ้มไม่หุบเลยที่ไพลอทชวนคุยไปก็อวยแกไปด้วย
"อะ ๆ เติมหมูให้เลยจุก ๆ " ป้าแกยิ้มไปก็เติมเนื้อหมูลงไปให้เยอะกว่าเดิม
บนโต๊ะอาหาร
"โห! อยากจะมากินข้าวร่วมโต๊ะกับพี่ไพลอททุกวันเลยค่ะ" ยัยมีนาพูดขึ้นพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ทั้งสองมือเลย เพราะนอกจากที่เขาจะพาเธอไปเลือกเมนูดัง ๆ แล้ว อาหารยังได้เยอะกว่าเป็นสองเท่าเลย
"งั้นก็ต้องบอกเพียงฟ้าให้ไลน์มานัดพี่แล้วนะ"
"นี่แกมีไลน์พี่ไพลอทด้วยเหรอ"
"อืม...เขาเป็นพี่ที่ชมรมการแสดงกูไง" เพียงฟ้านั่งเขี่ยข้าวในจานออก หลังจากที่ตักเข้าปากไปได้ไม่กี่คำ เธอก็วางช้อนส้อมลง และรีบกินน้ำตามทันที
"ไม่อร่อยเหรอ" ไพลอทเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นว่าเพียงฟ้ากินไปแค่เพียงสามคำเท่านั้น
"อร่อยค่ะ แต่ฟ้าอิ่มแล้ว"
"จะอิ่มได้ยังไง พี่เห็นเรากินไปแค่สามคำเองนะ" ร่างสูงขมวดคิ้วถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"อิ่มแล้วจริง ๆ " เพียงฟ้าลูบหน้าท้องที่แบนราบและตอบกลับไปอีกครั้ง ทำให้ไพลอทก็ไม่ได้พูดอะไรต่อมาก เพราะกลัวว่าเพียงฟ้าอาจจะรำคาญเขาได้
หลังเลิกเรียน
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้องเรียนดังขึ้น
"ใครชื่อเพียงฟ้า"
- ผู้เขียน
