“เธอบอกอยากกินเค้กนี่ ไปกินวันนี้เลยไหม”
ภายในห้องโดยสารอันกว้างขวาง ชายหนุ่มที่นั่งประจำที่คนขับเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น นัยน์ตาคมยังคงเหลือบมองหญิงสาวขณะเดียวกันก็ขับรถโดยระวังลูกระนาดไปด้วย
สาริศาละสายตาจากการจราจรในมหาวิทยาลัยที่ค่อนข้างหนาตามากกว่าปกติ ก่อนจะหันมองเดโคผู้ซึ่งเป็นเจ้าของคำถามเมื่อครู่ เธอบ่นเรื่องนี้ไปเมื่อเย็นวาน และเป็นการบ่นแบบเบาๆ ตอนยืนอยู่หน้าตู้เย็นด้วยซ้ำ
“จำได้ด้วยเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามไปด้วยความแปลกใจ ก่อนมือที่วางอยู่บนต้นขาจะถูกอีกฝ่ายดึงไปกุมเอาไว้
“จำได้ค่ะ ไปไหมเดี๋ยวเดคพาไป”
“อืม…เอาสิคะ แต่ไปร้านประจำของซิดนะ”
“โอเคค่ะ วันนี้เดคตามใจเธอทุกอย่าง”
สาริศาได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่คิดว่าการเทคแคร์ที่ดีขนาดนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่ได้รับมานานมากแล้ว ขนาดแฟนคนนั้นที่หักอกจนเกือบตายก็ยังไม่เท่า หากสุดท้ายแล้วเราสองคนตัดสินใจคบกันก็คงดี
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
