เนื่องจากคำนวณแล้วว่างานของอาจารย์ยูโกะทำออกมาไม่ทันเวลา บรรณาธิการผู้รับผิดชอบอย่างเรนกิจึงต้องหอบข้าวของมาทำงานเป็นผู้ช่วยอาจารย์ยูโกะ(ชั่วคราว)
ห้องของหนุ่มมืดมนและตีสต์แตกยังคงมีกลิ่นเครื่องปรุงราเมงถ้วยเหมือนเดิม ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน เรนกิเพิ่งจะมาทำความสะอาดให้แท้ๆ
“อาจารย์ยูโกะ ขอทีเถอะครับ อย่าเอาแต่ทานราเมงถ้วยได้ไหม”
เรนกิบ่นพลางเก็บห้องรกๆ ให้เข้าที่เข้าทาง จากนั้นหยิบอุปกรณ์วาดภาพออกมาวางบนโต๊ะ เขาอายุสามสิบกว่าแล้ว การต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ถือว่ายากเอาการ วาดภาพบนอุปกรณ์ไฮเทคเหรอ เด็กสมัยนี้เก่งกันจังเลยนะ
“กะ...ก็มันไม่ทันนี่”
เสียงแหบแห้งของอาจารย์ยูโกะดังมาจากโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มยังคงก้มหน้าก้มตาวาดภาพ ขยับมือหยุกหยิกไม่หยุด
รู้อยู่หรอกว่างานยุ่ง แต่ถ้าแบ่งเวลาดีๆ ก็ทำได้ไม่ใช่เหรอ เรนกิคิดพลางชงชาไปด้วย
“นี่ครับ ชา”
ชายหนุ่มที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเงยหน
