“มะลิครับ ..กินข้าวหน่อยนะ จะได้กินยา” ผ่านมาสามวันแล้วที่มะลิฟื้นขึ้นมาแล้วไม่พูดไม่คุยกับใคร ไม่มองหน้า ไม่กินข้าว ผมนั่งเฝ้ามะลิมาตั้งแต่ก่อนที่เธอจะฟื้นจนตอนนี้เธอฟื้นแล้วเธอก็ยังไม่ยอมคุย หรือ มองหน้าผมเลย
“……..”
...สายตาที่ว่างเปล่าของมะลิแม่งทำให้ใจผมเจ็บชิบหายเลยว่ะ
“มะลิฟังเฮียกะ ...”
พรึ่บ!
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคเธอก็ทิ้งตัวนอนหันหลังให้เหมือนว่าที่ตรงนี้ไม่มีผมอยู่ตั้งแต่แรก
...เจ็บชิบหายเลยว่ะ
“งั้นนอนนะ ...เฮียวางข้าวไว้ตรงนี้เผื่อว่ามะลิจะหิว ยาอยู่ข้างๆนะ กินอย่างละเม็ดหลังอาหารนะครับ เฮียรักลิมากนะครับคนดี” ผมไม่ได้ยอมแพ้ แต่ผมแค่ไม่อยากให้มะลิทำร้ายร่างกายตัวเองไปมากกว่านี้
ผมนึกย้อนไปถึงคำพูดของพยาบาลพิเศษที่จ้างมาเพื่อดูแลมะลิโดยเฉพาะ
‘คนไข้ก็ทานอาหารปกติค่ะ เพียงแต่ว่าน้อยมาก ...มีอะไรหรือเปล่าคะ’
‘ละ แล้วเธอพูดคุยปกติหรือเปล่าครับ’
‘ไม่เลยค่ะ ...เธอไม่พ
