รอยใจในไฟมาร

บทที่ 9 ท้าทาย

"ท่านประธานมีอะไรกับนินินคะ ทำไมเราไม่คุยกันข้างนอกนินินว่ามันไม่เหมาะนะคะที่ท่านประธานลากแขน

นินินเข้ามาคุยในห้องท่านประธาน" เสียงเลขาคนสนิทของเจ้าธารเธอแสดงสีหน้าไม่พอใจเสียงเข้มจ้องผมไม่วางตา หลังจากที่ผมลากเธอเข้ามาในห้องเพราะผมมีเรื่องที่ต้องเคลียร์และทำข้อตกลงกับเธอ

"เพราะเรื่องที่ผมจะคุยกับคุณให้คนอื่นรู้ไม่ได้เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวผมซึ่งคุณอาจจะยังไม่รู้ และจำเป็นต้องรู้ไว้" นินินไม่ได้ตกใจอะไรที่ผมจะพูดเกี่ยวกับเจ้าธาร ตรงกันข้ามใบหน้าสวยนั้นกลับดูเรียบนิ่งไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา สายตาดูว่างเปล่าเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเจ้าธาร แล้วที่เธอแสดงออกว่าสนิทสนมเธอจะทำไปเพื่ออะไร เพื่อจับผู้ชายรวยเหมือนผู้หญิงคนก่อนๆหรือเปล่า

"ผมไม่รู้ว่าคุณสนิทสนมกับเจ้าธารในระดับไหน แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรจะรู้ธารมีแฟนมีคนรักที่กำลังจะหมั้นกันเร็วนี้ๆ คุณไม่ควรทำตัวสนิทและคิดเกินเจ้านายกับลูกน้องถ้าคุณยังอยากจะทำงานที่นี่ต่อ คุณควรหยุดความคิดที่คุณกำลังคิดจะทำ เพราะถ้าคุณไม่หยุดและสร้างปัญหาให้น้องชายผม ผมจะเป็นคนลงมือกับคุณเอง คุณคงไม่รู้ว่าผมทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด" ผมกำลังมอบโอกาสและทางเลือกให้เธอผมไม่ได้ใจร้าย แต่ถ้าเธอยังไม่ยอมรามือผมกับเธอคงได้เห็นดีกัน ผมจะกำจัดทุกคนที่คิดจะทำลายครอบครัวผมออกไปให้พ้นทาง

"กำลังจะหมั้นแต่ยังไม่ได้แต่งนี่คะ ทุกคนก็ยังมีสิทธิจริงไหมแม้แต่ตัวคุณธารก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเลือกได้ตราบเท่าที่ไม่ได้แต่ง แล้วท่านประธานคิดว่านินินกำลังจะทำอะไรคะ นินินได้ทำมันไปแล้วหรือเปล่า นินินไม่ได้เป็นคนวิ่งเข้าหาสักหน่อยเป็นคุณธารเองหรือเปล่าคะ นินินว่าท่านประธานควรเตือนคุณธารดีกว่ามาเตือนนินินมากกว่า อีกอย่างถ้านินินจะทำอะไรนินินเป็นคนมุ่งมั่นในความคิดตัวเองค่ะ และจะทำมันจนกว่าจะสำเร็จ นินินหมายถึงเรื่องงานนะคะ นินินไม่ได้ทำอะไรผิดให้ท่านประธานเห็น ตรงกันข้ามนินินทำงานทำหน้าที่ของนินินได้ดี ท่านประธานจะจัดการกับคนทำงานดียังไงคะ" ใบหน้าที่ดูหยิ่งผยองความมุ่งมั่นที่ฉายออกทางแววตา ดูแล้วว่าเธอคงไม่ยอมเลิกลา

"ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้นงั้นคุณลองดูก็ได้ผมจะทำให้เห็นเอง ถ้าผมไม่เก่งพอตัวคงขึ้นมายืนจุดสูงสุดตรงนี้ไม่ได้ ผมสามารถทำได้ทุกอย่างให้คนในครอบครัวมีชีวิตที่สงบสุข กำจัดลิ้นไรที่มาคอยเกาะแกะสร้างความรำคาญ สัตว์ตัวเล็กผมมีวิธีกำจัดได้ไม่ยาก ผมจะใช้ทุกวิถีทางแม้แต่ด้านมืด" ผมจ้องเธอเขม็งผมจะทำอย่างที่พูดแน่นอนถ้าเธอยังเดินล้ำเส้น ผมอาจต้องรีบจัดการเธอเร็วๆนี้ก่อนปัญหามันจะเกิด

"ครอบครัวคุณคงเป็นอย่างนี้ทุกคนนะคะเหยียบคนที่อ่อนแอทำลายไม่มีชิ้นดี แต่ระวังสัตว์ตัวเล็กมันฮึดสู้ขึ้นมานะคะ สัตว์ตัวเล็กก็มีพิษทำให้สัตว์ใหญ่ตายได้เหมือนกันท่านประธานลองดูได้นะคะ ท่านประธานมีเรื่องอยากบอกกับนินินแค่นี้ใช่ไหมคะ งั้นนินินขอตัวไปทำงานก่อนคุณธารคงกำลังรอและมองหานินินจนเป็นกระวนกระวายแล้วมั๊งคะที่ไม่เห็นนินินอยู่หน้าห้อง" นินินส่งสายตาท้าทายผมชัดเจนเธออยากจะเล่นกับไฟ ผมจะลงเล่นกับเธอผมจะเผาเธอด้วยวิธีของผมจนเธอจำไม่มีวันลืมที่ท้าทายผม และคิดจะสร้างรอยร้าวให้น้องชายของผม ไม่ว่าเธอจะหวังเงินชื่อเสียงอำนาจจากน้องผม เธอจะไม่มีวันได้สิ่งนั้นไป เธอจะเดินออกไปตัวเปล่าและเจ็บตัวจนไม่กล้าเข้ามาใกล้ครอบครัวผมอีก

"จะรีบไปไหนล่ะปล่อยให้เจ้าธารมันรอไปก่อนสิ เผื่อมันอยากจะเข้าหาคุณมากขึ้นกว่าเดิม อย่าง่ายไปเดี๋ยวมันจะไม่เห็นค่า ระหว่างนี้คุณมาเล่นกับผมรอก่อนดีไหมครับ ผมอยากรู้เหมือนกันจะใช้วิธีไหนทำให้สัตว์ใหญ่ตายได้" เมื่อเธอดื้อที่จะเล่นกับความรู้สึก ผมก็จะเล่นกับความรู้สึกของเธอ อยากรู้เหมือนกันเธอจะดิ้นรนเอาชนะได้ยังไงเมื่อมีผมขวาง

"เอะ!!ท่านประธานปล่อยนินินเดี๋ยวนี้นะคะ ถ้าคุณธารตามหานินินแล้วมาเจอท่านประธานทำอะไรนินินอยู่ในห้องนี้ ท่านประธานจะผิดใจกันกับน้องชายเปล่าๆนะคะ" ตอนที่เธอหลังจะเดินออกไปจากห้องของผมคว้าหมับเข้าที่ข้อมือกระชากเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดและรัดเธอแน่นไม่ให้ดิ้นหลุดจากผมได้ เธอพยายามพูดถึงธารเพื่อเป็นข้ออ้างปล่อยเธอ เธอเก่งที่ปั่นคนอื่นได้ไม่ใช่กับผม

"เจ้าธารมันเห็นก็ดีนะจะได้รู้ว่าผู้หญิงแบบคุณขี้อ่อยเข้าหาผู้ชายทุกคนได้เพื่อผลประโยชน์ ถ้าเจ้าธารมาเจอผมจะบอกว่าคุณตั้งใจมาอ่อยผมถึงในห้อง เจ้าธารมันจะได้ตาสว่างไม่มองสีดำเป็นสีขาว" ผมยังรัดเธอแน่นเมื่อเธอพยายามดิ้นรนหนีจากอ้อมอกของผม ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่เธอคงไม่รู้ว่าหน้าอกกลมโตที่ผมแอบสำรวจว่ามันคงใหญ่กว่ามือแน่ เจ้าสองก้อนนั้นเบียดถูไถกับอกผมมันนุ่มนิ่มเสียจนผมอยากเอามือไปบีบลูบคลำ ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมมันตื่นตัวกับการสัมผัสร่างนุ่มนิ่ม และกลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยออกมาจากซอกคอ ไม่ใช่กลิ่นหอมฉันมันละมุนดึงดูดจนชวนให้สัมผัส

"ท่านประธานปล่อยนินินนะคะ" เสียงยังดิ้นและขู่ผมให้ปล่อย

"เมื่อกี้ยังปากเก่งกับผมอยู่เลยนะครับ ดิ้นหนีให้หลุดแล้วผมจะปล่อยคุณไป" ผมแทบควบคุมอารมณ์ความต้องการไม่ไหวอยากสูดดมกลิ่นหอมๆที่ซอกคอ ความคิดด้านมืดของผมมันเอาชนะ ผมเคลื่อนจมูกอย่างไวไปสัมผัสที่ซอกคอขาวเนียนกลิ่นหอมที่ผมสูดเข้าเต็มปอด ไม่เพียงเท่านั้นปากของผมมันเผลอสัมผัสและดูดเข้ากับความหอมหวาน ลิ้นร้อนอยากทำหน้าที่วนลากให้รู้แล้วรู้รอดไป

"อ๊ะ!!" นินินร้องเสียงหลงเมื่อริมปากร้อนดูดเข้าตรงซอกคอขาวเนียน เธอทั้งดิ้นและพยายามทุบผมอย่างแรงผมควบคุมความอารมณ์ไม่อยู่ กลิ่นหอมหวานของกายสาวมันปลุกมัจจุราชร้ายในตัวให้ตื่นขึ้นไม่รู้และอยากทำมันกับเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่ดังมาจากหน้าห้อง ทำให้ผมสะดุ้งขึ้นพร้อมกับนินินที่กำลังตกใจอย่างหนักตัวเธอสั่นๆผมปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด และมองแววตาหวาดๆ ไม่เหมือนนินินคนก่อนหน้าที่มีแววตาแข็งกร้าว เธอดูเหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังตื่นกลัวไม่เหมือนภาพที่เธอสร้างขึ้น หรือว่านี่คือนินินตัวจริงผมเฝ้ามองจนมีเสียงเมคินทร์เลขาของผมพูดขึ้น ผมจึงละสายตาจากใบหน้าสวยเพื่อฟังเสียงของเมคินทร์

"ท่านประธานกับท่านรองกำลังตามหาคุณนินินเลขาของท่านรองอยู่นะครับ" ผมมองหน้าของนินินที่แสดงความดีใจออกมาชัดที่รู้ว่าน้องชายของผมตามหา นินินชอบน้องชายผมจริงๆหรือแค่การแสดง ผมจะไม่ยอมให้นินินชอบกับน้องชายของผม เพราะเจ้าธารมีแฟนกำลังจะหมั้นกัน อีกไม่นานสองคนนั้นต้องแต่งงานผมจะขัดขวางพวกเขาสองคนไม่ให้สร้างเรื่องบัดสีเกิดขึ้น อย่างน้อยนินินต้องเจอผู้ชายที่ร้อนเป็นไฟอย่างผมเท่านั้น

"รู้แล้ว เก่งนะที่ทำให้น้องชายผมถึงขั้นมาตามหาถึงนี่ได้ ฝากรอยที่คอนั่นไปให้น้องชายผมดูต่างหน้าด้วยแล้วกันว่าผมทำรอยเอาไว้แล้วมันจะได้ไม่อยากได้คุณ" ผมตอยเลขากลับไป และหันมามองนินินจงใจมองที่ซอกคอเธอเพื่อเตือนเธอให้รู้ว่าที่คอเธอ ผมดูดและชิมความหวานจนเป็นรอยเธอจะได้ไม่กล้าเข้าหาน้องชายผม เพราะมีรอยนั้นตีตราจากผู้ชายคนอื่นที่สร้างไว้บนตัวเธอ นินินยกมือขึ้นมาลูบที่คอและถูมันแรงๆจนเกิดรอยแดงมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาเธอเหมือนกำลังจะร้องไห้ที่ผมจ้องมอง สายตาตัดพ้อต่อว่าที่ส่งมาจนทำให้ผมรู้สึกผิดไปชั่วขณะ

"คุณมันเลวคุณคอยดูฉันเอาไว้ดีๆแล้วกันว่าฉันจะทำอะไรพวกคุณได้บ้าง" เธอทิ้งคำพูดเสียงสั่นๆเอาไว้แค่นั้นก่อนจะหันหลังรีบเปิดประตูออกจากห้องผมอย่างเร็วโดยไม่หันกลับมา

"ฉันจะรอดูนินิน จับตาดูเธอทุกขณะ" ผมได้แต่พูดตามหลังนินินไป กลิ่นหอมๆที่ยังโชยอยู่ใกล้ๆมันยังติดตรึงใจ รอยสัมผัสหวานที่ซอกคอ ความหอมกรุ่นยังติดที่ปลายจมูก แม้นินินจะออกไปแล้วกลิ่นหอมของเธอยังหลงเหลืออยู่จนทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและเคลิ้มไปกับความหอมหวาน ก่อนที่เมคินทร์จะเดินเข้ามาในห้อง หยุดความคิดจนผมต้องปรับสีหน้าจากความพึงพอใจเมื่อสักครู่ให้อยู่ในโหมดนิ่งสงบทั้งที่ใจยังคงคิดถึงเจ้าของกลิ่นหอมหวานนั่น

"ผมเห็นนะครับว่าท่านประธานดึงคุณนินินเข้ามาในห้อง ทำอะไรคุณนินินเหรอครับเธอถึงได้ดูตกใจและรีบออกไป" ผมดูสายตาของเลขาก็รู้ว่าตั้งใจจะแซวผม

"ยุ่ง มีอะไรรีบพูดมา"

"ผมแค่อยากมาดูบางคน ชอบคุณนินินเข้าให้แล้วใช่ไหมครับ กลิ่นน้ำหอมอ่อนของผู้หญิงยังติดอยู่ที่เสื้ออยู่เลยนะครับ" เมคินทร์ไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาสูดดมเสื้อผม ผมเกลียดความรู้ทันของเลขา

"ฉันแค่คุยและปรามเขาเรื่องน้องชายฉันต่างหาก ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปทำงานให้เสร็จ ถ้าไม่มีอะไรไม่ต้องเข้ามากวนผม" ผมหันหลังกลับไปนั่งที่โต๊ะหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อเตรียมทำงาน และเป็นการไล่เมคินทร์ออกจากห้องผมไปในตัว

"ทำงานกลบเกลื่อน ผมไปแล้วครับอย่ามัวแต่เคลิ้มกลิ่นคุณนินินทำงานด้วยนะครับ" ผมอยากปาปากกาใส่เลขาที่เอาผมมาล้อเล่น เคลิ้มแล้วใครจะทำไมก็กลิ่นมันหอมหวานนี่นา