ผมยังรู้สึกเสียดายความฉ่ำของปากหวานที่ผมได้ลิ้มลองมันยังคงตราตรึงอยู่ในความรู้สึก ลิ้นบางที่ไม่รู้ว่าต้องตอบสนองกลับยังไงเหมือนคนที่ไม่เคย ลมหายใจที่ดูติดขัดไม่รู้จังหวะในการสูดอากาศเข้าปอด เมื่อถูกผมดูดกลืนไปทุกอย่างเหมือนเธอจะหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ ไม่เหมือนปากที่พร่ำพูดความชำนาญออกมา แค่จูบผมก็รับรู้ได้ว่ามันอ่อนหัด เพราะเธอปรามาทผมไว้ไม่ชอบรสชาติจืดชืดผมจัดหนักจนเธออ่อนระทวย นั่นยิ่งทำให้ผมหลงใหลความอ่อนหัดและอยากนำทางให้เธอ แล้วไหนจะหน้าอกขนาดใหญ่ที่เต่งตึงตั้งเต้าเหมือนไม่เคยถูกใช้งาน หรืออาจจะเป็นเพราะหน้าอกของเธอยังไม่เคยผ่านมาหลายมืออย่างที่เธอบอก อาจจะแค่เคยกับน้องชายผมหรือเปล่า ถ้าเสียงโทรศัพท์ของแม่ผมไม่โทรมาตามให้กับมาเคลียร์ปัญหาของน้องชายตัวดี ผมคงเตลิดไปกับเธอไกลกว่านี้ กลิ่นหอมละมุนอ่อนๆที่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมฉุนมันชวนให้ผมอยากซุกไซร้คลอเคลียร์สูดดมอยู่อย่างนั้น หรือผมติดใจก
