รอยใจในไฟมาร

บทที่ 3 เริ่มต้น

"นินินแกตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมที่จะทำอย่างนี้ฉันว่าแกคิดทบทวนใหม่ดีไหม อย่าพาตัวเองไปยุ่งกับคนไม่ดีพวกนั้น มันจะทำให้เแกเป็นทุกข์เปล่าๆ แค่ที่ผ่านมาแกก็เจ็บช้ำมามากพอ แกผ่านมันมาได้แกจะย้อนกลับไปอยู่ในวงเวียนนั่นอีกทำไม ปล่อยให้กรรมเล่นงานคนพวกนั้นเองดีกว่าไหม" พอเรียนจบฉันก็กลับมาพักผ่อนอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ก่อนจะเริ่มหางานทำ บ้านของฉันเป็นบ้านปูนสองชั้นสีขาวขนาดธรรมดาไม่ได้หรูหรา ญาดามันมาเยี่ยมฉันที่บ้าน เราออกมานั่งคุยกันที่ศาลาเล็กๆริมน้ำนั่งมองเรือที่ขับผ่านไปมาคุยกันถึงเรื่องที่ฉันเล่าให้มันฟังว่าฉันต้องการทำอะไรญาดามันจึงถามย้ำ ฉันเข้าใจในสิ่งที่ญาดาต้องการเตือนสติ ผ่านมาสองปีแล้วกับเหตุการณ์ระหว่างความเป็นความตายที่ฉันกินยานอนหลับเกินขนาด เพราะอยากนอนหลับไปไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับความเจ็บปวดที่ธารหยิบยื่นโดยที่ฉันไม่เต็มใจที่จะรับมัน ทุกวันนี้สองคนนั้นยังใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มีแต่คนยกย่องความรักของพวกเขาสองคน ใช้ชีวิตดีๆไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่เคยแวะมาเยี่ยมตอนฉันนอนป่วยใจอยู่โรงพยาบาล ทั้งที่ญาดาส่งข่าวบอกเขาว่าสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องเป็นอย่างนี้เกิดมาจากธาร เขาไม่แม้จะถามถึงอาการหรือมาขอโทษ

"กรรมมันคงลืมธารไปแล้วมั๊งถึงยังไม่ทำอะไรพวกเขาเลยทุกวันนี้พวกเขายังมีความสุขอยู่หน้าสื่อทุกวัน แถมเร็วๆนี้พวกเขาจะหมั้นกันอีกต่างหาก ถ้าขืนรอกรรมทำงานคงตอนพวกเขาแก่เฒ่าและตายไปแล้ว แกรู้อะไรไหมธารไม่ได้คบแค่ฉันคนเดียว ผู้ชายใจโลเลคนนั้นเมื่อก่อนฉันหลงรักเขาหัวปักหัวปำไปได้ยังไง ฉันอยากเป็นกรรมของเขาเร่งเวลาทำงานให้มันเร็วขึ้น มันจะคงช่วยเยียวยาหัวใจของฉันให้กลับมาเหมือนเดิมฉันคงจะมีความสุขมาก แกก็รู้ที่ฉันเข้มแข็งได้เพราะรอเวลามองดูพวกเขาเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยเป็น" ฉันใช้ความเกลียดนี้เป็นแรงผลักดันให้ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความหวังและเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างให้มันดีขึ้น นินินโฉมใหม่ไม่ใช่ผู้หญิงแสนดีอ่อนหวานจิตใจดี เมื่อเป็นคนดีจิตใจดีกับธารยังโดนทำร้าย ฉันคนใหม่กลับมาพร้อมความสมบูรณ์แบบจนทำให้ธารต้องกลับเข้ามาหาฉันเอง ผู้ชายอย่างเขามองเพียงความสวยงามรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีก็แค่นั้น ไม่สนสิ่งที่มันเป็นอยู่ที่ข้างใน

"ฉันคงไม่สามารถพูดให้แกเปลี่ยนใจทำเรื่องนี้ได้แล้วใช่ไหม" ฉันพยักหน้ารับแสดงความมุ่งมั่นให้ญาดาเห็น ฉันต้องการกลับเข้าไปในชีวิตของหญิงชายคู่นั้นเพื่อแก้แค้นทำให้เขาเป็นทุกข์เจ็บปวดยิ่งกว่าฉันเคยเจอ

"อืม ฉันแน่ใจแล้วว่าจะทำอย่างนี้แกต้องช่วยฉันนะญาดาทำเรื่องนี้ให้มันสำเร็จ ฉันขอแค่เห็นพวกนั้นพังและเจ็บปวดไปพร้อมกับฉันแล้วฉันจะถอยออกมาไม่ไปยุ่งกับพวกนั้น ทำเพื่อรักษาบาดแผลที่มันฝังอยู่ภายใจบ่งหนองออกมา" บาดแผลที่พวกเขาทำไว้มันหยั่งรากฝังลึกจนทำให้ภายในใจของฉันมันร้อนลุ่มเป็นไฟ ฉันแค่อยากถอนพิษมันออกใช้ชีวิตต่อไปได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องนี้อีก

"อืม~ฉันจะช่วยแกทำเรื่องนี้ให้สำเร็จเอง แต่แกต้องฉันสัญญากับฉันอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงกับอันตรายถ้าเห็นว่ามันไม่ปลอดภัยและไม่เป็นผลดีกับแกต้องรีบถอยออกมา อย่าทำให้มันมีบาดแผลเพิ่มขึ้นมา ไม่งั้นต่อไปแกจะใช้ชีวิตยากลำบาก แกจะไม่เอาตัวและหัวใจไปแลกในสิ่งที่ทำแล้วมันสูญเปล่าแกสัญญากับฉันได้ไหม" ญาดามันดึงมือฉันขึ้นไปกอบกุมขอให้สัญญากับมัน

"ฉันรู้แล้วฉันรับปากแกจะไม่เอาตัวหัวใจไปแลกกับคนไม่มีหัวใจพวกนั้นหรอก แกเชื่อใจฉันไม่ใช่คนอ่อนแออีกต่อไปหัวใจของฉันมันกลายเป็นน้ำแข็งเย็นชา และมันจะเป็นไฟขึ้นมาทันทีที่พวกนั้นคิดจะรังแกฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้ธารมีอิทธิพลเหนือจิตใจฉันอีกแล้ว ฉันจะทำให้เขาอยู่ในอุ้งมือมารอย่างฉันเองแกสบายใจได้" ฉันบีบมือญาดาเบาๆเพื่อทำให้เธอสบายใจและผ่อนคลายความกังวลที่มันปรากฎอยู่บนใบหน้าของญาดา

"แกสัญญาแล้วนะแกต้องทำมันให้ได้ แล้วแกจะเข้าไปสมัครตำแหน่งเลขาวันไหน แกหาข้อมูลพร้อมแล้วใช่ไหม" ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ ฉันแค่รู้ว่าที่บริษัทของธารกำลังเปิดรับสมัครเลขาของผู้บริหารซึ่งฉันไม่รู้ว่าเป็นเลขาของธารหรือเปล่า ฉันคิดจะใช้โอกาสนี้ในการเข้าหาธารอีกครั้ง

"แกเนี่ยนะ อยากแก้แค้นแต่ยังไม่รู้เลยว่าจะเข้าหาเขาได้ยังไง ถ้าเป็นตำแหน่งเลขาคู่แข่งแกต้องเยอะมากแน่ๆ แกคงเข้าไปได้ยาก เอางี้ฉันจะให้พ่อช่วยใช้เส้นสายเข้าไปแบบสวยๆโดยไม่มีคู่แข่ง แผนแกคงสำเร็จได้เร็วขึ้นไม่มีอุปสรรค แต่แกต้องระวังตัวไว้มากๆ ธารมีพี่ชายเป็นผู้บริหารอีกคนเขาเก่งและฉลาดมาก ฉันกลัวว่าเขาจับทางแกได้เขาร้ายและอันตรายในทางธุรกิจเขาอ่านเกมส์ทุกคนออก ฉันกลัวแกจะพลาดท่าให้ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าแกจะเข้าไปทำอะไรและไล่แกออกมา" ญาดามันรู้เรื่องครอบครัวนี้ดีเพราะพ่อของมันเป็นคู่ค้าคนสำคัญที่จับมือทำธุรกิจร่วมกัน ญาดาเป็นคุณหนูบ้านรวยแต่มันเป็นเพื่อนที่ดีไม่ถือตัว ที่มาคบกับฉันที่มีฐานะกลางๆไม่ได้ร่ำรวยญาดาไม่เคยรังเกียจฐานะของฉัน มันเป็นเพื่อนที่ดีมากอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขคอยช่วยเหลือกันและกันมาตลอด ตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ที่เราเรียนจบบริหารมาพร้อมกัน มันคงกลับไปช่วยพ่อทำงานที่บริษัทของพ่อ มันเคยชวนฉันไปทำงานด้วย แต่ฉันตัดสินใจแก้แค้นคนพวกนี้ฉันบอกความต้องการที่มุ่งมั่นของฉันให้มันฟัง ถึงแม้มันจะไม่เห็นด้วยแต่มันยังช่วยซัพพอร์ตฉันทุกทาง ตอนที่ธารมาจีบใหม่ๆฉันไม่เคยรู้เรื่องที่บ้านของเขา ธารไม่เคยพาไปแนะนำกับครอบครัวเลยสักครั้ง มารู้ทีหลังตอนที่เขามีผู้หญิงหลายคนมาพัวพัน แต่ฉันเชื่อมั่นธารรักไม่ลืมหูลืมตาทั้งที่เพื่อนก็เตือน

"ญาดาฉันขอบใจแกมากๆนะที่คอยช่วยฉันมาตลอด ถ้าไม่ได้แกช่วยฉันคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้เพื่อเอาคืนคนพวกนั้น ขอบใจที่แกไม่เคยทิ้งฉันไปไหน ฉันไม่รู้จะทำอะไรตอบแทนแกได้ฉันไม่มีอะไรเลย" ฉันน้ำตารื้นเอ่อรอบดวงตาทราบซึ้งที่มีเพื่อนแสนดีอย่างญาดา

"เราเป็นเพื่อนรักกันนะแกอย่าลืม แกจะมาทำซึ้งอะไรตอนนี้ฉันไม่อินกับแกหรอกนะ ถ้าแกอยากตอบฉันแกต้องรีบเอาคืนพวกนั้นและถอยออกมาเร็วๆเพื่อให้ฉันสบายใจ ฉันรักแกฉันมีเพื่อนไม่กี่คนแล้วแกก็เป็นคนที่จริงใจไม่เสแสร้งกับฉันมากที่สุดแล้วฉันจึงรักแกมาก" สังคมไฮโซของญาดามีแต่คนที่ไม่จริงใจและเสแสร้งแกล้งทำดีเพื่อหวังผลประโยชน์ ญาดามันบอกเบื่อที่ต้องปั้นหน้าอยู่กับคนพวกนั้น เวลาที่มันอยู่กับฉันมันเป็นตัวเองมันสบายใจที่ไม่มีใครโกหกใคร เราสองคนจึงเป็นเพื่อนรักมาจนถึงทุกวันนี้ เราสองคนโผลเข้ากอดปลอบใจกัน ฉันกำลังเริ่มต้น ก้าวแรกในการเดินกลับไปหาคนนั้น ไม่ใช่ฐานะผู้ถูกกระทำไม่ใช่เหยื่อ ฉันจะไปในฐานะใหม่ฐานะเจ้ากรรมนายเวรที่กำลังล่าเหยื่อเอามาขยำเล่น

"เย็นมากแล้วฉันกลับดีกว่าจะกลับไปคุยกับพ่อเรื่องที่จะให้ฝากแกเข้าไปเป็นเลาขาผู้บริการ เดี๋ยวฉันหาข้อมูลภายในบริษัทนั้นมาให้ แกจะได้ใช้เล่นงานคนพวกนั้นระวังตัวไว้ว่าใครเป็นยังไง" ญาดามันลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งบอกลาฉัน เราคุยกันหลายเรื่องจนถึงเวลาทานข้าวเย็น ก่อนญาดาจะกล่าวลาพร้อมบอกเรื่องสำคัญ

"แกไม่อยู่กินข้าวเย็นพร้อมฉันก่อนเหรอ พ่อกับแม่ฉันเตรียมอาหารไว้เผื่อแกเยอะมาก" ฉันเอ่ยปากชวนมันกินข้าวด้วยเพราะแม่ของฉันเตรียมกับข้าวไว้เผื่อมันด้วย

"ไม่ดีกว่าฉันจะไปทำหน้าที่เพื่อนที่ดีให้แก ยิ่งมีข้อมูลมากแค่ไหนแกรบร้อยครั้งก็ชนะร้อยครั้ง วันหลังฉันค่อยมาฝากท้องกับแม่แกใหม่ ฉันกลับล่ะ" ญาดามันเดินออกไปจากศาลาริมน้ำก่อนที่ฉันจะเรียกชื่อและพูดกับมันอีกครั้ง

"ญาดาฉันขอบใจแกมากนะ" ญาดามันหันหลังมายิ้มให้ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ ฉันยืนคิดอะไรหลายอย่างก่อนกลับไปในบ้าน ฉันเด็ดขาดกับเรื่องนี้มากและจะไม่พลาดโอกาสดีๆครั้งนี้