กลิ่นอายรัก 5
2353 คำ
กลิ่นอายรัก 5
มื้อเช้ามีเพียงฉันและแม่นั่งกินด้วยกัน เป็นข้าวต้มหมูสับง่าย ๆ แต่อร่อยมากจนติดใจ หลังกินข้าวเสร็จฉันก็กอดหอมแม่อย่างที่ชอบทำก่อนออกไปทำงาน เพราะมัวแต่งอแงไม่ไปทำงานแม่ถึงได้ตีหน้าดุและขู่ว่าจะไม่ยอมให้เข้าบ้านหากฉันไม่ยอมไปทำงานเสียที นั่นแหละเพราะโดนขู่ถึงทำให้ฉันตัดสินใจขับรถไปทำงาน ระหว่างที่ขับรถอยู่นั้นเพื่อนสนิทฉันอย่างจิ้มก็โทรเข้ามาอย่างรู้เวลา
“จิ้ม ว่าไงฉันใกล้ถึงแล้ว” เอ่ยทักเพื่อนและรีบบอกพิกัดตัวเองทันทีไม่รอให้เพื่อนได้ถาม
(ผิง พี่ ๆ จะสั่งกาแฟแกเอาอะไรไหม?” มักจะเป็นแบบนี้ในตอนเช้าที่มีคนถึงก่อนก็จะถามไถ่ว่าอยากสั่งกาแฟหรือเครื่องดื่มอย่างอื่นไหม
“เอาชานมปั่น”
(ได้เดี๋ยวบอกพี่ ๆ ให้ แกขับรถระวังด้วยนะ)
“รับทราบเจ้าค่ะ จะถึงแล้วอีกสิบนาที” บอกเพื่อนก่อนจะวางสายและตั้งใจขับรถดังที่เพื่อนเอ่ยเตือน เพราะเป็นเวลาในการเดินทางไปทำงานของใครหลาย ๆ คนรถมักจะติดเป็นแบบนี้เสมอ ดีที่ว่าที่บริษัทเริ่มทำงานตอนเก้าโมงครึ่งทำให้ช่วงเวลาในการเดินทางไม่ได้เร่งรีบมากขนาดนั้น
เมื่อถึงบริษัทฉันก็หิ้วกระเป๋าทำงานตัวเองเดินเข้าไปภายในตัวอาคาร สแกนลายนิ้วมือเข้างานจากนั้นก็เดินไปรอลิฟต์ แต่ระหว่างยืนรอลิฟต์อยู่นั้นก็ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอเจ้านายที่เดินเข้ามาพร้อมกับแฟนของเขา
“อะไรกัน ที่นี่ให้พนักงานตำแหน่งเล็ก ๆ ใช้ลิฟต์ตัวเดียวกับผู้บริหารได้ยังไง” เสียงหวานเอ่ยแซะ ไม่ได้เบาแต่ก็ไม่ได้เสียงดังมาก แน่นอนว่าฉันและพนักงานที่ยืนรออยู่สี่ห้าคนได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดแน่ ๆ พอเสียงหวานเอ่ยจบเราชาวพนักงานตำแหน่งเล็ก ๆ ก็มองหน้ากันเลิกลัก
ฉันจึงค่อย ๆ ก้าวถอยห่างและเลือกที่จะเดินขึ้นบันไดแทนการรอลิฟต์ เอาจริงมันน่าเบื่อนะกับเรื่องแบบนี้ในที่ทำงาน มันรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ แค่งานก็หนักแล้วยังจะต้องมาเจอเจ้านายหรือแฟนเจ้านายประสาทเสียแบบนี้อีก เลี่ยงได้ก็เลี่ยงดีกว่า
“หน้าตาก็ดีนะแต่นิสัยฉันไม่ไหวจริง ๆ”
“บอสนี่ยังไง จะคบใครก็ไม่เลือกหน่อยนิสัยแย่แบบนั้นคบไปได้ยังไง”
“จริง ปกติก็ไม่ยอมว่าอะไรแต่พอแฟนพูดแค่นั้นก็มองเราดุ ๆ” เสียงพนักงานที่เดินขึ้นบันไดตามหลังฉันมาบ่นอย่างไม่พอใจและแสดงออกชัดเจนว่าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ยังดีที่พวกพี่เขาอยู่ชั้นสามแต่ฉันต้องเดินขึ้นไปอีกจนถึงชั้นห้านี่สิ กว่าจะถึงแผนกก็เหนื่อยหอบเหงื่อเกาะตามใบหน้า ต้องการยาดมมากเลยค่ะตอนนี้
“ตายแล้ว! ทำไมเป็นแบบนั้น” เสียงจิ้มร้องทักพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
“ขายาดมหน่อยจะเป็นลม” บอกเพื่อนก่อนจะเกาะแขนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง จิ้มยื่นยาดมมาให้มือก็หยิบสมุดมาพัดให้ฉันไปพลาง
“ไปทำอะไรมาผิง” พี่มายุหัวหน้าแผนกเอ่ยถามด้วยความตกใจเช่นเดียวกัน เมื่อเดินออกมาเจอฉันสภาพใกล้เป็นลม
“หนูเดินขึ้นบันได เลยเหนื่อยค่ะพี่”
“โอ๊ย ลิฟต์ก็มีพี่ล่ะอยากจะตีแกเหลือเกินผิง” พี่มายุดุ
“ก็ลิฟต์พนักงานเสียนี่คะ แล้วมีแค่ของเจ้านาย...”
“เมื่อเช้าพวกพี่ก็ใช้ลิฟต์เจ้านาย”
“แต่ตอนหนูมาเจ้านายกับแฟนมาพอดี เขาไม่ชอบให้พนักงานใช้ลิฟต์ตัวนั้นหนูกลัวเข้างานสายเลยเดินขึ้นบันไดมาแทน”
“โอ๊ย พี่เป็นลมเป็นเพื่อนเลยละกัน เอา ๆ นั่งพักไปก่อนพี่สั่งน้ำหวานมาแล้วเดี๋ยวเขาคงเอามาส่ง” พี่มายุเดินมาลูบผมเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องทำงาน ไม่นานพี่ ๆ คนอื่น ๆ ก็ทยอยเข้ามาในแผนกเพื่อเริ่มทำงาน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าแผนกอื่นจะเป็นยังไงแต่แผนกฉันที่ทำงานร่วมกับพี่ ๆ มาทุกคนน่ารักมากเลยนะ บางอย่างที่ฉันไม่รู้พี่ ๆ ก็จะสอนและแนะนำเรื่องงานหลาย ๆ อย่างฉันรู้สึกขอบคุณมาก ๆ เลยเช่นเดียวกัน
“เที่ยงนี้ไปกินตามสั่งกันไหม มีร้านเปิดใหม่” มินเพื่อนที่ทำงานในแผนกเดียวกันไถลเก้าอี้เข้ามาชวนเมื่อเห็นว่าฉันสภาพโอเคขึ้นกว่าก่อนหน้า
“ไปสิ” ฉันพยักหน้าเห็นด้วย
“เยี่ยม เดี๋ยวชวนพี่ ๆ ไว้เลย พี่ตองเที่ยงนี้ตามสั่งร้านใหม่ ไปไหม” มินไถลเก้าอี้กลับไปโต๊ะตัวเองพร้อมกับเอ่ยชวนพี่ ๆ ที่เดินผ่านไปมาหน้าโต๊ะเจ้าตัว
“ไป ๆ แต่ก่อนอื่นแกทำบิลนี้ให้พี่ก่อนขอร้อง” พี่ตองยื่นงานให้มิน จากนั้นทุกคนในแผนกก็เริ่มเข้าโหมดทำงานของตัวเองด้วยความจริงจัง
“หยุดยาวเปิดทริป นครนายกสองวันหนึ่งคืน” พี่เพชรเดินเข้ามาในแผนกในมือถือแก้วน้ำหวานหลายแก้วพร้อมกับเอ่ยชวนพวกเราที่นั่งทำงานกันอยู่
“หยุดกี่วันพี่เพชร” พี่ดาวถามต่อ พร้อมกับเดินไปเลือกแก้วเครื่องดื่มตัวเอง ฉันเองก็เดินเข้าไปใกล้พี่ ๆ เพื่อเอาชานมตัวเองเช่นเดียวกัน
“หยุดสามวันเราไปสองวันพออีกหนึ่งวันพักก่อนกลับมาทำงาน” พี่เพชรบอก
“เอาไงดี อยากไปนะล่องแก่ง”
“จิ้ม ผิง ไปกับพวกพี่นะ ไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้ว” พี่มายุหันมาชวน ฉันมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างต้องการจะปรึกษา
“จิ้ม...”
“แกเคยบอกว่าอยากไปนี่ งั้นไปกันไหมสองวันเอง”
“แกจะไปใช่ไหม?” ถามเพื่อนเพื่อความมั่นใจ
“ใช่”
“อื้อ ขอไปด้วย” บอกกับเพื่อนสนิท
“พี่ ๆ หนูกับผิงไปด้วยนะคะ”
“เยี่ยมเลย เดี๋ยวที่จัดโปรแกรมเอง สัปดาห์นี้นี่แหละเราเตรียมกันไว้เลย” พี่ท้อบอก
“ค่ะพี่ ๆ” เราทั้งสองคนขานรับจากนั้นก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานตัวเองเพื่อทำงานต่อ ระหว่างที่ทำงานโทรศัพท์ก็มีข้อความจากแม่ส่งเข้ามาเรื่อย ๆ เพื่อบอกว่าตัวเองทำอะไรอยู่ นอกจากข้อความที่พยายามพิมพ์จะมีรูปภาพที่ถูกส่งเข้ามาในช่องแชต
แม่แม่ของแอปเปิลน้อย :: แม่จัดดอกไม้สวยไหม
แม่แม่ของแอปเปิลน้อย :: Sent photo
ผิงกั่วน้อยของแม่ :: สวยมากเลยค่ะ
ผิงกั่วน้อยของแม่ :: เก่งมากๆ เลยค่ะ เย็นนี้จะซื้อขนมไปฝากแม่แม่นะ
แม่แม่ของแอปเปิลน้อย :: แม่รอลูกนะ
ส่งข้อความตอบแม่เสร็จก็ล็อกหน้าจอโทรศัพท์และจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อทันที ถามว่าหลังจากผ่านวันแต่งงานมางานยังโถมเข้ามาเหมือนเดิมไหมบอกเลยว่าค่ะ มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จำต้องยอมรับไปเรื่อย ๆ และทำเหมือนไม่มีอะไรแม้จะต้องหอบงานกลับไปทำที่บ้านก็ตามที
เกือบเที่ยงเราชาวแผนกเดินออกจากแผนกเพื่อไปร้านอาหารพร้อมกัน กลุ่มเราชาวแผนกมีทั้งหมดแปดคนด้วยกันรวมฉันและเพื่อนด้วยดังนั้นเวลาไปกินข้าวพร้อมกันครบทุกคนโต๊ะเราจะโต๊ะใหญ่เป็นพิเศษครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน
“คุณมายุบังเอิญจังเลยค่ะ ขอร่วมโต๊ะได้ไหมคะ โต๊ะเต็มหมดเลย” เสียงหนึ่งดังจากด้านหลังเมื่อเราเข้ามานั่งในร้านได้สักพัก
“ได้ค่ะมาเลย ๆ นั่งด้วยกันเลย” พี่มายุเอ่ยชวน พอมองก็เห็นว่าเป็นเลขาของเจ้านายทั้งสองคนรวมถึงเจ้านายที่วันนี้ผิดปกติไปเพราะตอนนี้เขากำลังเดินตามหลังเลขาเขามา ปกติไม่มีหรอกที่จะเจอแถวนี้เวลาพัก
“เจ้านายนั่งด้วยนะคะ มีประชุมบ่ายไม่อยากออกไปไกลค่ะ”
“เชิญค่ะบอส นั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ” พี่มายุเชิญเจ้านายนั่งที่เก้าอี้ตัวด้านในสุดฉันจะไม่รู้สึกอยากร้องไห้เลยถ้าตรงที่เขานั่งไม่อยู่ตรงข้ามฉัน
“กลายเป็นโต๊ะเรานั่งสิบเอ็ดคนนะคะ” พี่มายุหันไปแจ้งพนักงานเพื่อเตรียมเครื่องดื่ม ส่วนอาหารเราโทรมาสั่งล่วงหน้าแล้วว่าจะกินอะไรเป็นอาหารจานเดียวง่าย ๆ เพราะกลัวจะไม่ทันเวลาเข้างานตอนบ่ายโมง
“ผิงจะไปดูเครื่องดื่มไหม?” จิ้มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามเสียงเบา
“แต่วันนี้กินแล้วนี่สิ” ฉันเองก็อยากกินชามะนาวแต่คงจะไม่ไหวเพราะวันนี้กินชานมไปแล้ว
“อย่าไปกลัว อีกแก้วเลยฉันเอาด้วย” จิ้มสนับสนุนราวกับว่าอ่านใจฉันออกว่าตอนนี้อยากจะกินเหมือนกัน
“เอาอะไรเดี๋ยวเดินไปสั่งให้” ฉันอาสาอย่างใจดี ไม่ใช่ อะไรหรอกฉันรู้สึกกดดันกับสายตาของเจ้านายที่ตอนนี้มีโอกาสร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกันนี่แหละ
“น้ำมะนาว”
“ได้ เดี๋ยวมา” ฉันรับคำก่อนจะลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปยังร้านน้ำที่ตั้งอยู่ด้านนอกเพื่อสั่งเครื่องดื่มอีกแก้วในรอบบ่าย
“ป้าคะ เอาน้ำมะนาวหนึ่งแก้วแล้วก็ชามะนาวอีกหนึ่งแก้วนะคะ”
“ได้จ้ะ รอหน่อยนะลูก” ป้าร้านขายน้ำเอ่ยบอกระหว่างที่รอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จู่ ๆ ก็มีข้อความถูกส่งเข้ามาเป็นไลน์ที่ไม่คุ้นเคย
KIRAY :: สั่งให้ด้วย
KIRAY :: ทำไมไม่อ่าน
KIRAY :: นี่
ฉันเก็บโทรศัพท์ทันทีไม่อยากสนใจข้อความที่ถูกส่งเข้ามานั้นอีกและทำราวกับว่าไม่เคยเห็นข้อความจากโนตินั้นเลย
“คุณผิงทำให้พี่ตกใจนะคะ”
“คะ?” อยากจะบอกว่าพี่นั่นแหละค่ะทำให้หนูตกใจ
อยากจะบอกพี่เลขาผู้หญิงตรงหน้าไปแบบนั้นแต่ก็ไม่กล้าพูด พี่เลขาทั้งสองคนเป็นอีกสองคนที่รู้เรื่องการแต่งงาน แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาและฉันเองก็ไม่ต้องการให้ใครรู้เหมือนกัน
“ก็เจ้านายอยากกินแบบคุณผิงกินไงคะ”
“ไม่เกี่ยวกับหนูหรอกค่ะ อีกอย่างพี่เรียกหนูแค่ชื่อก็ได้ไม่ต้องเรียกคุณหรอก หนูไม่ชิน” เอ่ยบอกกับพี่ดา
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณผิงเป็นถึง...”
“ไม่พี่ดา ไม่พูดถึงค่ะงั้นเรียกหนูว่าน้องได้ไหม หนูไม่อยากให้พี่เรียกว่าคุณเลย”
“ถ้าอย่างนั้นพี่จะพยายามเรียกแบบที่คุณ แบบที่น้องผิงต้องการนะคะ” พี่ดายิ้มหวานส่งมาให้
“ขอบคุณค่ะพี่ พี่เอาอะไรหนูสั่งให้” เปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากคุยอะไรที่จริงจัง ไปมากกว่านี้แล้ว เวลาพักเที่ยงแม้จะแค่หนึ่งชั่วโมงฉันก็ต้องพักดังนั้นอย่าหวังว่าฉันจะเอาเรื่องเครียด ๆ มาใส่ในหัวเลย
“เจ้านายอยากกินเหมือนคุณผิง อ้อ เหมือนน้องผิงค่ะ”
“งั้นสั่งเป็นชามะนาวนะคะ”
“ค่ะ”
“ป้าจ๋าเอาชามะนาวเพิ่มอีกแก้วจ้ะป้า”
“ได้ลูก อีกหนึ่งคิวก็ถึงแล้ว” ระหว่างรอเครื่องดื่มร่างสูงของเจ้านายก็เดินออกมาหยุดยืนข้าง ๆ ฉัน พอเห็นว่าเป็นเจ้านายฉันก็ขยับเท้าถอยออกห่างทันที ท่ามกลางสายตาดุ ๆ ของเจ้านายที่มองทุกการเคลื่อนไหว ก็อยู่ใกล้แล้วเขารำคาญฉันก็อยู่ไกล ๆ เขาแล้วไงยังต้องการอะไรจากฉันอีกเนี่ยไม่เข้าใจเลย
“คุณเข้าไปรอในร้านเถอะเดี๋ยวผมรอเอง”
“ค่ะเจ้านาย” อ้าว ทำไมง่ายแบบนี้ล่ะ มองตามหลังพี่ดาอย่างขอความเห็นใจ แต่อีกฝ่ายกลับรีบเดินกลับเข้าไปภายในร้านโดยที่ไม่คิดจะหันกลับมามองฉันเลยสักนิดเดียว
“ทำไมไม่อ่านไลน์” และเรื่องน่าตกใจก็เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเจ้านายเอ่ยคุยกับฉัน! พายุจะเข้าหรือเปล่าหรือเกิดอะไรขึ้น
“ไม่ว่างค่ะ”
“แล้วทำไมเมื่อเช้าออกมาก่อน”
“ออกมาทำธุระก่อนค่ะ” ใครจะไปกล้าพูดกันล่ะว่าฉันไม่อยากเจอเขาเลยรีบกลับมาที่บ้านตัวเองตั้งแต่เช้ามืด
“เย็นนี้กลับไปกินข้าวที่บ้าน”
“นัดกับแม่ไว้แล้วค่ะ” หวังว่าเขาจะเข้าใจนะว่าฉันหมายถึงอะไร หากยังไม่เข้าใจคงต้องพูดกับเขาไปตรง ๆ ว่าฉันไม่อยากร่วมโต๊ะกับเขา
“อือ อย่ากลับดึก เย็นนี้เพื่อนจะไปกินข้าวที่บ้านด้วยถ้ากลับมาเร็วได้ก็กลับ” แปลก แปลกมากจริง ๆ เกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ ๆ ถึงได้มาพูดดีด้วย
“น้ำมะนาวหนึ่ง ชามะนาวสองแก้วได้แล้วค่ะ”
“นี่จ้ะป้า” ฉันยื่นเงินให้ป้าพร้อมกับรับแก้วน้ำทั้งสามมาถือไว้ ก่อนจะยกแก้วชามะนาวให้กับคนตัวสูงตรงหน้าและไม่ได้พูดอะไรกันอีก นอกจากเดินกลับเข้ามาในร้านอาหารเพื่อกินข้าวเที่ยง ตอนนี้ความหิวกำลังครอบงำจิตใจฉันแล้ว ฉันหิวข้าวมาก ๆ เลย ไม่สนใจฟังพี่ ๆ คุยกันมากนักและความสนใจฉันก็โฟกัสอยู่ที่กับข้าวตรงหน้า
“งั้นสรุปทริปเรามีเพิ่มอีกสามคนนะครับ ผมจะวางแผนและตั้งไลน์ทริปเลยดีกว่า”
“ตื่นเต้นแล้วสิ นาน ๆ จะได้เที่ยวครบทุกคน”
“นับวันรอเลยแล้วกันค่ะ”
- ผู้เขียน
