“...” ฉันทำอะไรไม่ถูก คนตัวสูงรั้งเอวเข้าไปหาแน่นขึ้นและยังจ้องฉันอยู่อย่างนั้น ใจฉันสั่นและเต้นดังจนได้ยินชัดอยู่ในหู ลมหายใจร้อนๆ เป่าทะลุเสื้อทำให้ฉันเผลอกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้ง ฉันย่นคิ้วไม่รู้จะทำยังไงกับคนตรงหน้าดี รู้ตัวอีกทีมือของฉันก็ยื่นไปแตะที่เรือนผมของเขา
เหมือนเขาจะรู้สึก เขาเลยเงยหน้าขึ้นมามอง และนั่นทำให้บรรยากาศระหว่างเราอึดอัดมากขึ้น ฉันเงียบและชักมือกลับแทบจะทันทีที่สบนัยน์ตาคนตรงหน้า
...เวรเอ๊ย ฉันจะไปลูบหัวไอ้บ้านี่ทำไมวะ สงสัยเพราะความกดอากาศเปลี่ยนแปลงฉันเลยตาพร่าและหลงใจอ่อนไปสงสารเขาเข้าแหงๆ
“เหงื่อ...” ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดอะไร แต่ฉันคิดว่าฉันควรพูดสักประโยคเพื่อหยุดสถานการณ์น่าอึดอัดนี่ ฉันก็เลยโพล่งๆ ไปก่อน พอพูดไปแล้วก็ต้องสานต่อให้จบ ฉันเลื่อนสายตามองสภาพเขา “...เอ่อ เหงื่อนายออกเยอะมากเลย”
“เหรอ” เขาค่อยๆ คลายแรงกอดที่เอวออกก่อนจะทำเรื่องเวรๆ ด้วยการดึงปลายเ
