“เธอนี่ดูรู้ดีจังเลยนะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก” ฉันแค่นหัวเราะเพราะคำพูดของไลท์ ความจริงแล้วสิ่งที่พ่อเขาทำอาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่เกิดจากความสิ้นหวังก็ได้ และถ้ามันเป็นอย่างนั้นมันก็อาจจะดีกว่าถ้าเขาได้คุยกันตรงๆ แต่ถ้าไม่ เขาก็จะได้รู้ว่าควรจะวางตัวยังไง จะได้รู้ว่าควรเลิกคิดถึงสิ่งที่เขาอยากฟังได้แล้ว
“ก็ได้ แต่มีข้อแม้อย่างนึง... เธอห้ามไปไหนเด็ดขาด” ไลท์ถอนหายใจพลางบีบมือฉันแน่นขึ้น นัยน์ตาสีเข้มเลื่อนมามองฉันด้วยท่าทีเป็นกังวล “มันก็ถูกอย่างที่เธอพูด ฉันกลัวที่จะฟังความจริง”
“...”
“แต่มันคงไม่เป็นไรถ้ามีเธอยืนอยู่ข้างๆ”
ฉันยิ้มแห้ง เขาน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันเนี่ยสิ... ถ้าพ่อเขาร้องไห้ แล้วมนตร์คลาย เขาจะหันมาต่อยฉันมั้ยเนี่ย
เฮ้อ ให้ตาย ทำไมฉันต้องมายืนฟังประโยคเลี่ยนๆ นี่จากอีตานี่ด้วย เลิกพูดจาเหมือนต้องการฉันมากสักทีจะได้มั้ย ไม่ต้องให้ความสำคัญกับฉันเลย ถ้าฉันดันหลงตัวเองขึ้น
