ฉันแทบจะร้องยี๋ออกมาตอนที่เพื่อนไอ้โล้นยิ้มจิตๆ แล้วยื่นมือมาลูบผมของฉันช้าๆ ไรขนอ่อนฉันก็ลุกด้วยความสยอง ไม่ว่าจะดูยังไงการไปกับพวกนี้ก็คือนรกชัดๆ
“อะไร” ฉันย่นคิ้วพร้อมกลืนน้ำลาย รู้สึกไอ้คำว่าสวรรค์ของเขามันดูมีลับลมคมในและเป็นเรื่องสกปรกจนกระทั่งมือที่เลื่อนตรงเส้นผมไล้ลงมาที่บ่าและทำท่าจะเลื่อนต่ำลงมาที่หน้าอก นัยน์ตาฉันก็เบิกโพลง ความกล้าหาญที่ไม่ค่อยจะมีอยู่ดีๆ ก็โผล่มา ใจฉันสั่นจนสมองคิดอะไรไม่ออก มือสองข้างฉันผลักไอ้บ้านั่นแรงที่สุดเท่าที่จะแรงได้ ก่อนจะตะโกนสุดเสียง ฉันคิดจะเอ่ยคำว่าช่วยด้วยแต่ไม่รู้ทำไม
“ไลท์!!!!!!!”
“เฮ้ย”
“ไลท์!!!!!!!!!!!!!” ฉันร้องเสียงดังกว่าเก่า
“ยัยบ้านี่ เรียกใครวะ เรียกไอ้เวรนั่นเหรอ!” ทั้งสองคนลนลานแล้วรีบเอามืออุดปากฉันก่อนที่ฉันจะตะโกนรอบที่สาม ฉันก็ไม่เข้าใจว่าจะพูดชื่อเขาออกมาทำไม แต่ตอนที่สบตาคนตรงหน้าฉันก็กลัวมาก หน้าคนที่ลอยมาก็มีแค่หมอนั่น
