EP00 ll Prologue
1126 คำ
อยากได้
ยิ่งมองฉันก็ยิ่งอยากได้ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันเหมือนถูกสร้างสรรค์ด้วยน้ำมือของพระเจ้า นัยน์ตาสีเฮเซลแสนหวาน ริมฝีปากอมชมพูระเรื่อ จมูกโด่ง มองซ้ายก็มาร์คก็อตเซเว่น มองขวาก็มาร์คก็อตเซเว่น
ทั้งหล่อ ทั้งดูดี แถมยังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ Smoke Area อีก
เขาคือพี่ไว รุ่นพี่ปีสี่ที่ฉันแอบมองมานาน และฉันอยากได้เขามาก หากแต่ฉันไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปจีบ เพราะไม่ว่าฉันจะมองเขาเวลาไหน ฉันก็เจอเขาอยู่กับผู้หญิงตลอด ไม่รู้ว่านางเป็นแฟนพี่ไวรึเปล่า
ฉันเบ้หน้าก่อนจะสะดุ้งโหยงและหมุนตัวหลบเข้ากับมุมกำแพงเมื่อจู่ๆ พี่ไวก็ปรายสายตาหล่อพิฆาตมาทางฉัน ใจฉันสั่นและหน้าแดงไปหมด
ฮือ เป็นบุญจัง พี่ไวมองมาทางฉันด้วย
คนทุกคนมีความฝันและความฝันของฉันก็คือพี่ไว ฉันไม่รู้จะทำยังไงให้ได้เขา จะจีบก็คงนก จะอ่อยก็คงแห้ว จะมอมเหล้ายิ่งแล้ว...เป็นไปไม่ได้
และในวันที่ท้องฟ้ามืดมนฝนตก ฉันจมอยู่กับความสิ้นหวัง หมอนข้างเปียกไปด้วยน้ำตา ป้าฉันที่กลับมาพร้อมของฝากเป็นน้ำหอมมหาเสน่ห์ส่งตรงจากอียิปต์ที่ชายใดต้องมนตร์จะต้องรัก ต้องหลง ไม่ลืมหู ลืมตา แถมยังกำหนดวันหมดอายุเดือนหน้าอีกต่างหาก
เพราะป้าฉันสปอยหนักมากว่าน้ำหอมนี้มันดีอย่างนั้น อย่างนี้ แถมที่ป้าได้สามีหน้าเหมือนเจคอบทไวไลท์ก็เพราะไอ้น้ำหอมหาเสน่ห์นี่แหละ ฉันก็ไม่เชื่อนักหรอกแต่ไม่รู้ทำไมมันถึงมาอยู่ในมือของฉันได้ แถมฉันยังเตรียมพร้อมจะฉีดไอ้น้ำหอมไร้สาระนี่ใส่พี่ไวด้วย
เออ ลองดูละกันได้ก็ดี ไม่ได้ก็นก ฉันก็แค่กลับไปอยู่ในจุดเดิมนั่นแหละ
คงเพราะฉันอยากได้พี่ไวจนหน้ามืด ฉันยืนทำใจอยู่สักพักก่อนจะสบถเพื่อรวบรวมความกล้าเข้าหาพี่ไว ในใจคิดว่า เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
ฉันหันหน้า หมุนองศาเท้าเข้าไปทางพี่ไวและเปิดฝาขวดน้ำหอมกะจังหวะว่าเดินเข้าไปหาฉันจะสาดเข้าใส่หน้าเขาเลย เผื่อว่าแค่ฉีดมันจะไม่ขลังพอ! ถ้าน้ำหอมนี่มันออกฤทธิ์ได้ดีจริงอย่างที่ป้าว่าพี่ไวจะต้องรักฉันหลงฉันตลอดกาลข้ามชาติข้ามภพแน่!
ฉันเดินขึงขังเข้าไปด้วยใบหน้าจริงจัง กำลังจะอ้าปากเอื้อนเอ่ยชื่อพี่ไวสุดหล่อ หัวใจเต้นตึกตักจนจะหลุดออกมาข้างนอก หากแต่ว่าในจังหวะที่ฉันกำลังจะสาดน้ำหอมมหาเสน่ห์เข้าใส่หน้าพี่ไว จู่ๆ ก็มีไอ้บ้าหน้าเลือดพุ่งมาจากทิศไหนไม่รู้
“เฮ้ย ไอ้ภาม นั่นไง ไอ้ไวอยู่นั่น!”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เพราะเสียงหมอนั่นทำให้ใบหน้าพี่ไวเปลี่ยนองศา
ซ่า!
และน้ำหอมของฉันก็ดันสาดเข้าที่หน้าเขาแทน!!
Light Says…
ซ่า!
ของเหลวไร้ที่มาสาดเข้าที่หน้าผมจนเย็นวาบพร้อมกับกลิ่นฉุนที่ทำเอาผมชะงักฝีเท้าและสะบัดใบหน้าแรงๆ ผมเผลอหลับตาด้วยสัญชาตญาณทำให้หลังไอ้ไวที่ผมกำลังตามอยู่หายไปจากสายตา
“น้ำเหี้ยอะไรวะเนี่ย!” ผมสบถก่อนจะดึงคอเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้า กลิ่นของมันฉุนมาก มากจนสมองผมมึนไปหมด และในขณะที่ผมยืนอยู่กับที่ จู่ๆ ไอ้ภามที่กำลังวิ่งตามมาก็กระแทกเข้าที่ด้านหลังผม!
“เฮ้ย ไอ้ไลท์ มึงหยุดวิ่งทำไมเนี่ย ไอ้ไวมันวิ่งไปโน่นแล้ว!” เสียงของมันทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ผมพยายามใช้มือปาดบริเวณที่เปื้อนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะปรายสายตาไปต้นทางและเห็นผู้หญิงคนนึงยืนค้างอยู่ในท่าเตรียมสาด มือข้างนึงถือขวดอะไรสักอย่างที่น่าจะเป็นบรรจุภัณฑ์ของไอ้น้ำเวรๆ นี่!
แม่งใครวะ หาเรื่องเหรอ!
ผมถลึงตาโกรธจนคนตัวเล็กกว่าทำหน้าอึ้งๆ มือของเธอสั่นกึกๆ ราวกับควบคุมไม่ได้จนไอ้ขวดที่เธอถืออยู่หล่นกับพื้นดังเคร้ง
“ก็ผู้หญิงคนนี้อะดิ อยู่ดีๆ ก็สาดน้ำเข้าที่หน้ากู” ผมสบถพร้อมเงื้อมือทำท่าจะฟาดเข้าสักทีนึง ผมไม่สนหรอกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าใครมากวนตีนก็คือกวนตีน มันต้องโดนสักที เธอสะดุ้งและหดไหล่หลับตาปี๋ ตัวสั่นระริกเหมือนลูกหมาตกน้ำ
“ใจเย็นๆ ดิวะ เขากลัวจนฉี่จะราดแล้วมั้งน่ะ”
“ใจไม่เย็นหรอก เย็นแต่หน้ากูเนี่ย สาดเข้าเต็มแก้มกูเลย” ผมเบะปากพลางมองเธอด้วยสายตาหงุดหงิด เธอสูงราวร้อยหกสิบเซนติเมตร ผิวขาวละเอียด ผมยาวไปถึงกลางหลัง
“แล้วตกลงคุณสาดมาทำไมครับ ต้องการอะไร ผมขอเหตุผลที่คุณสาดน้ำกลิ่นแปลกๆ นี่ใส่หน้าผมหน่อย” ผมมองแล้วใช้นิ้วชี้จิ้มเข้าที่หน้าผากคนตัวเล็กกว่าแรงๆ จนหัวเธอเซไปข้างหลัง เธอลืมตาขึ้นมาทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ยกมือสองข้างมาพนมเหมือนจะขอร้อง
“ไม่ต้องมาไหว้ ไม่รับ”
“คะ คือว่า...” เธออึกอัก
“คืออะไร? แล้วน้ำบ้าอะไรของคุณวะครับ กลิ่นอย่างฉุน ดมแล้วขึ้นตาเลยเนี่ย”
“ไลท์ ทำไมมึงต้องเว่อร์ด้วยวะ” ไอ้ภามปรามผม ผมจิ๊จ๊ะเพราะผมไม่ได้เว่อร์แม่งกลิ่นอย่างบัดซบ
“นะ น้ำหอมค่ะ” เสียงของคนตัวเล็กกว่าดูกล้าๆ กลัวๆ และคำตอบทำให้ผมหงุดหงิดกว่าเดิมอีก เพราะผมงงว่าตรงไหนวะที่เรียกว่าหอม ผมไม่รู้สึกถึงความหอมของแม่งเลยสักนิด กลิ่นเหมือนอะไรสักอย่างที่ไม่ควรจะมีตัวตนอยู่บนโลกนี้
“แล้วมันใช่เรื่องมั้ยที่จะเอามาสาดใส่คนอื่น” ผมโวยวาย
“คะ คือว่า...” เธออึกอักและทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้น เธอทำให้ผมตามไอ้ไวไม่ทันแล้วยังต้องมาเจอกับน้ำเวรๆ ที่เธอสาดอีกอะนะ!
“คืออะไร พูดให้ชัดๆ!” ผมตวาดแล้วกระชากคอเสื้อคนตัวเล็กกว่าด้วยความโกรธ ไอ้ภามส่ายหัวเล็กๆ เพราะมันรู้สันดานโมโหร้ายของผมว่าเป็นยังไง เธอตัวสั่นมากขึ้น กะพริบตาหลายครั้งเป็นเชิงขอร้อง
- ผู้เขียน
