มื้อเช้าคุณนายผิงมองสังเกตสีหน้าของลูกชายที่คล้ำโบ๋อดหลับอดนอนเหมือนทุกวัน และลูกสะใภ้ก็ไม่ต่างกัน นางแอบยิ้มและพึมพำในใจไม่ได้ว่า... ‘ปากบอกเกลียดเมียแต่หักโหมทุกวันเลยนะคุณดีของแม่ แม่ไม่เชื่อหรอกว่าหัวใจของคุณดีจะไม่ไขว้เขว’
“คุณดีเมื่อไหร่จะพาหนูจันทร์ไปฮันนีมูนสักทีลูก” นางเอ่ยถามเพราะเนี่ยก็หนึ่งเดือนแล้วที่ทั้งสองแต่งงานกัน
“ไม่เห็นจำเป็นต้องไปเลยนี่ครับ ผมกับเด็กของคุณแม่ก็แค่แต่งงานตามความต้องการของคุณแม่ ไม่เห็นต้องไปฮันนีมูนเลย” เขาวางมือที่จับช้อนและส้อมลงทันที
“งั้นตอนนี้เรื่องหลานของแม่ไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“คงเร็วๆ นี่แหละครับ เนี่ยผมก็ทำหน้าที่สามีทุกคืน”
เขาบอกอย่างไม่อาย ส่วนคนเป็นภรรยานั้นก้มหน้าอายทันทีเมื่อเขาพูดออกมาแบบไม่ปิดบัง แถมในห้องทานข้าวก็มีคนอื่นด้วยไม่ได้มีแค่เธอและเขากับแม่ของเขา มีสาวใช้คนอื่นยืนคอยดูแลอยู่ ด้านเหล่าสาวใช้สามคนที่ได้ยินคำพูดของเจ้านายหนุ่
