เก้าอี้ตื่นมาในตอนเย็นเพราะเสียงกริ่งหน้าห้อง เมื่อลงมาก็เห็นภาพบาดตาเข้าทันที หมี่ขาวกำลังนั่งดูต่อเล่นเกม ในขณะที่ในมือถือกล่องผลไม้หั่นชิ้นไว้ รอให้ต่อหันมาจิ้มกินตามใจชอบ
“ห้ามกินอาหารหน้าโต๊ะคอมฯ”
เสียงขุ่นของเก้าอี้ทำให้หมี่ขาวรีบลุกขึ้นทันที “ขอโทษค่ะ”
“เมื่อก่อนนายก็กินไม่ใช่เหรอ”
“ตอนนี้ไม่กินแล้ว ไม่อยากให้มดขึ้นโต๊ะใหม่”
เก้าอี้สังเกตเห็นว่าหมี่ขาวยังคงยืนเงียบมองเขา เธอไม่แม้แต่จะหลบตา จนทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “มาทำอะไรที่นี่”
“หมี่ทำกับข้าวมาให้” เก้าอี้หน้าดำทะมึน เธอจึงพูดต่อ “วันนี้เหมือนพายุจะเข้าตอนเย็น หมี่คิดว่าพี่อี้กับพี่ต่อจะกินมาม่าจนเสียสุขภาพ เลยทำกับข้าวมาให้”
พอมีคำว่าพี่อี้พ่วงเข้ามาในประโยค สีหน้าเขาก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ถ้าไม่พูดอะไรเพิ่มก็แสดงว่าไม่ได้ไม่พอใจอะไรอีก
“จะกินเลยมั้ยคะ”
เขารู้สึกหิวขึ้นมาบ้างจริง “อืม...”
“พี่ต่อจะกินเลยมั้ยคะ”
ต่
