ตอนที่ 2
1355 คำ
#วันต่อมา
"หลังจากจบงานกีฬาสีแล้ว ครูอยากให้นักเรียนทุกคน เตรียมตัวให้พร้อมกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้ ตอนนี้ยังพอมีเวลาก็เล่นให้สนุกและกลับมาเรียนให้เต็มที่ ครูขอให้นักเรียนทุกคนสอบเข้ามหาวิทยาลัยตามที่ใฝ่ฝันไว้นะเลิกเรียนได้"
หลังสิ้นเสียงของอาจารย์ประจำชั้น ฉันและพวกเพื่อนก็รีบเก็บของใส่กระเป๋านักเรียนเพื่อเตรียมตัวจะไปเรียนพิเศษ ในช่วงเย็นต่อระหว่างทางเดินออกจากโรงเรียนก็ได้ยินเสียงของโม เอ่ยดังขึ้นมา
" หว้า ฝน สรุปพวกมึงจะไปเข้าคณะสถาปัตย์ที่มหาลัยเคใช่ป่ะกูจะได้คุยกับที่บ้านไว้และตามพวกมึงสองคนไปเรียนด้วยกัน"
โม เอ่ยถามขึ้นและมองไปยังเพื่อนทั้งสองคนอย่างรอคำตอบ เพราะพวกเธอได้ตกลงกันไว้ว่าจะไปสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน
"อืมกูตั้งใจจะไปสอบเข้าที่นั่นเห็นน้าเบลเพื่อนของแม่สายไหม แนะนำกูมาบอกว่ามหาลัยนี้สอนค่อนข้างดีและพิเศษกว่าที่อื่นก็เลยสนใจอ่ะ "
" มึงบอกพ่อกับแม่มึงแล้วเหรอ ลูกหว้าตอนแรกกูนึกว่ามึงจะเปลี่ยนใจไปเรียนที่เดียวกับพี่ลูกชุบเสียอีก "ฝนพูดขึ้นตามพร้อมกับหันมองหน้าเพื่อนทั้งสองของเธออีกครั้ง
"มีเกริ่นๆ ไว้แล้วล่ะพวกมึงก็รู้ว่าที่บ้านกูเป็นยังไง"
ฉันพูดตอบพวกเพื่อนทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มเพราะครอบครัวฉันเคารพในการตัดสินใจของลูกๆทุกคน แถมยังได้รับการสนับสนุนในทุกๆทางอย่างเข้าใจ
" ดีว่ะนี่กูยังไม่รู้เลยว่าแม่กูจะตีหัวกูไหมถ้ากูขอไปสอบ มหาลัยไกลบ้าน แถมยังไม่รู้ว่ากูจะสอบติดไหม "โมพูดขึ้น เมื่อนึกถึงแม่ของเธอที่ค่อนข้างเข้มงวดในเรื่องการเรียนจนต้องจับเธอมาเรียนพิเศษเสริมจนสมองแทบจะแตก
"พวกเราสองคนมีพระมารดาอย่างลูกหว้าอยู่ มึงอย่าไป หยองเชื่อกู!!"
ฝนพูดอย่างปลอบใจเพื่อนเพราะในกลุ่มลูกหว้าคือเก่งขั้นเทพแทบจะทุกเรื่อง ทั้งการเรียนดีเด่น ทั้งกิจกรรม รวมทั้งยัง เป็นตัวตึงของโรงเรียนด้วยอีก ก่อนที่เธอจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อเพื่อนของเธอดังขึ้น
"ลูกหว้า!!"
ส้ม ตะโกนเรียกลูกหว้า คู่แข่งของเธอที่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาตลอดสามปี หลังจากที่เธอและเพื่อนบังเอิญไปเห็นรายชื่อตัวแทนถือป้ายโรงเรียนในงานกีฬาสีโดยบังเอิญ
ก่อนที่ส้มจะเดินปรี่เข้าไปหานังลูกหว้าด้วยแววตาสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคืองเป็นอย่างมากโดยข้างกายของเธอมี เจสซี่และอิงดาวเพื่อนสนิทของเธอเดินตามมาติดๆ
"แกมีอะไรกับเพื่อนฉัน ไม่ทราบนังส้มเน่า" โม หันไปเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองหน้าของส้มและกลุ่มเพื่อนของมันอย่างเอาเรื่องทันที
"ฉันไม่ได้เรียกชื่อแกค่ะ นังโม" ส้มหันไปตอบโมอย่างไม่ได้เกรงกลัวอะไร ก่อนจะเบนสายตาไปมองนังลูกหว้าที่ยืนจ้องมองเธออยู่ไม่ไกล
" อ้าว !!!อีส้มพูดแบบนี้คือ วอนอยากโดนตีนกูว่างั้น "
ฉันรีบยกมือจับแขนของโมเพื่อห้ามปรามและหันไปพยักหน้าให้กับเพื่อนรักของฉันราวส่งสัญญาณว่าฉันจะจัดการเรื่องทุกอย่างเอง ก่อนจะหันกลับไปมองส้มแล้วเอ่ยถามอีกครั้ง
" มีอะไร???"
"นังหว้าแกบอกฉันมานะ ว่าแกเป็นคนไปขออาจารย์วิชิต วงให้ใส่ชื่อของแกไปเป็นตัวแทนถือป้ายโรงเรียน ในวันงานกีฬาสีแทนชื่อฉันใช่ไหม"
ส้ม เอ่ยขึ้นกับลูกหว้าที่กำลังยืนมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนเธอนึกหมั่นไส้อยู่ภายในใจเป็นอย่างมาก
" เปล่า "ฉันเอ่ยตอบสั้นๆและจ้องมองหน้าของส้มด้วยแววตานิ่งเรียบเพราะฉันไม่รู้เรื่องที่เธอบอกมาสักนิดเดียว
"จะเปล่าได้ไงก็ชื่อของแกมันอยู่ในใบรายชื่อตัวแทนคนถือป้ายโรงเรียนแล้วยังจะกล้ามาปฏิเสธอีก เหอะ!!!ไหนบอกกับทุกคนว่าจะไม่เข้าร่วมกิจกรรมแล้วแต่สุดท้ายก็วิ่งไปขออาจารย์วิชิตให้ลงชื่อตัวเอง เชอะ!! โคตรน่าสมเพชที่สุด "
ส้ม พูดขึ้นด้วยสีหน้าแววตาเย้ยหยันและเดินเข้าไปใกล้ ลูกหว้าหมายจะเอาเรื่องแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงห้วนๆ กับสายตาพร้อมบวกของลูกหว้าที่เธออ่านไม่ออกสักนิดว่ากำลังคิดจะทำอะไรอยู่
" ทำไม!!อิจฉางั้นเหรอ??"
" ลูกหว้า!แสดงว่าเป็นแกจริงๆด้วยที่ไปขอเปลี่ยนชื่อตัวเองแทนชื่อของส้ม"
อิงดาว เพื่อนของส้มที่ได้ยินก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
" พูดจบหรือยัง ถ้าพูดจบแล้ว ก็ช่วยไปไกลๆหน้าฉันสักที เพราะไม่อย่างนั้น รองเท้าคู่สวยคู่นี้ของฉัน อาจจะลอยไปฟาดเข้าที่ใบหน้าขาวๆ ของใครสักคนและเดี๋ยวจะพากันกอดคอร้องไห้ไปฟ้องแม่ให้มาโรงเรียนอีกนะ นังลูกแหง๋สามตัว "
ฉันเอ่ยขึ้น และยื่นเท้าไปข้างหน้าเล็กน้อยพร้อมกับส่งรอยยิ้มรวมทั้งสายตามองไปยังส้มและกลุ่มเพื่อนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำเตือนว่า "อย่าได้มายุ่งกับฉัน"
" อีลูกหว้า!!"
" ทำไมหรือมึงจะเอา!!"ฉันพูดและปรี่เดินเข้าไปหาส้มและกลุ่มเพื่อนอย่างเอาเรื่องทันที
โดยที่พวกมันจะค่อยๆก้าวถอยหลังพร้อมตะโกนออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนรีบวิ่งหนีไปอีกทางอย่างรวดเร็ว
" หึยย!! ฝากไว้ก่อนเถอะ"
// แปะ แปะ//
"สมมง เจ้าแม่ตัวตัวตึงของพวกกูที่สุด"
โมและฝนต่างปรบมือและเอ่ยขึ้นด้วยสายตาล้อเลียนและเดินมาทางลูกหว้าที่ ยืนนิ่งจ้องมองไปยังกลุ่มของส้มอย่างเงียบๆ
" พวกเราไปเรียนพิเศษกันเถอะจะสายแล้ว "
ฉันเอ่ยขึ้นและส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจกับกลุ่มของส้มที่ตามราวีกับฉัน ไม่จบไม่สิ้นก่อนจะเดินเลี้ยวออกนอกโรงเรียน เพื่อขึ้นรถไฟฟ้าไปยังสถาบันสอนพิเศษโดยมีโมและฝนที่วิ่งตามหลังมาอย่างรวดเร็ว
หลังเลิกเรียนพิเศษเสร็จโมและฝนก็ได้แยกย้ายกลับบ้านไปกันหมด เหลือแค่ฉันที่กำลังรอคุณแม่สายไหมขับรถมารับและรู้สึกหิวขึ้นมาจึงตัดสินใจเดินไปหาของกินยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกลจากสถาบันสอนพิเศษ
ก่อนจะมานั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วยตรงโต๊ะที่นั่งภายในร้าน พร้อมกับเปิดโทรศัพท์ดูซีรีย์ไปด้วยจนเมื่อเวลาผ่านไปก็ถึงรู้สึกตัวว่าตอนนี้มีคนมานั่งอยู่ข้างๆฉัน
ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมาและหันไปมองก็ต้องนิ่งชะงักไปเล็กน้อย เมื่อดันเห็นว่าเป็นผู้ชายคนที่ฉันเจอเมื่อวานนี้บนรถเมล์กำลังนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบเดียวกันกับฉัน ด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย
ฉันจึงรีบก้มหน้าลง โดยสายตาของฉันยังคอยแอบมองพี่เขาผ่านกระจกใสของร้านสะดวกซื้อ ที่สะท้อนกลับมาทำให้เห็นใบหน้าอันหล่อของพี่เขาได้อย่างชัดเจน ทำเอาหัวใจน้อยๆของฉันเต้นแรงขึ้นมาและเผลอพูดกับตัวเองในใจเบาๆ " หล่อแบดบอยมากจริงๆ ด้วย" แต่ฉันก็ต้องสะดุ้งตกใจขึ้นมาแทบจะทันที
เมื่อพี่ผู้ชายคนนั้น เงยหน้าขึ้นมาและสบตามองฉัน ผ่านกระจกที่สะท้อนภาพเราสองคน พร้อมน้ำเสียงเข้มๆที่เอ่ยดังขึ้นมา
" แอบมอง พอหรือยัง "
- ผู้เขียน
