บทนำ
714 คำ
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าเล็กของหญิงสาววัยสิบเก้าผิวขาวอมชมพูใบหน้าจิ้มลิ้มสะพายเป้หลังจากเลิกงานพาร์ตไทม์เดินตรงไปยังบริเวณหน้าบ้านเช่าขนาดเล็กของตัวเอง ทว่าขณะที่อลินญาหรืออลินกำลังจะเดินเข้าไปนั้น...
ผลั้วะ!!
"อ อ๊า!!..."
"...วะ ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ" เสียงมานพเอ่ยบอกชายฉกรรจ์ที่กำลังรุมทำร้ายตัวเองอยู่ด้วยท่าทีเต็มไปด้วยความอ้อนวอน
"ไหนมึงบอกว่าได้วันนี้"
"อึก! ผะ...ผมขอโทษครับ"
"กูไม่ต้องการคำขอโทษ..." ว่าแล้ว ชายคนนั้นก็หยิบกระบอกปืนออกมา อลินที่ยืนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ยกมือขึ้นปิดปากรีบเดินไปหาที่ซ่อน เธอทั้งหวาดกลัวและอยากที่จะเข้าไปช่วยเหลือพ่อเลี้ยงของตัวเอง ทว่า...เธอรู้ดีว่าไม่ควรออกไปแสดงตัวในตอนนี้
"พะ พี่ครับ! ไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมขอร้อง เดี๋ยวพรุ่งนี้..."
"เมื่อวาน มึงก็พูดแบบนี้"
"ฮึก พี่ครับ ผะ...ผมจะหาเงินมาให้อย่างแน่นอน"
แกร๊ก!
เสียงกระบอกปืนสีดำดังขึ้นหมายจะเหนี่ยวใส่คนตรงหน้าด้วยความเลือดเย็นไม่สนใจอะไร มานพที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งพยายามหาทางเอาตัวรอด
"ผะ...ผมมีข้อเสนอครับ! พี่อย่าเพิ่งยิงผม ฟังผมก่อน ผมมีลูกเลี้ยงอยู่คนหนึ่ง กำลังเป็นสาวเลย..."
"..." หัวหน้าชายฉกรรจ์ก็ยืนนิ่งฟัง
"ผมพูดจริงนะครับ คุณเจย์เดนอาจจะรู้สึกสนใจก็ได้ ลูกเลี้ยงผมยังสด ยังซิง..."
"แล้วฉันจะเชื่อแกได้ยังไง"
"พรุ่งนี้ ผมจะพาลูกเลี้ยงผมไปหาคุณเจย์เดนครับ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ ผมสัญญาด้วยชีวิตเลยว่า คุณแดเนียลจะต้องชื่นชอบกับความสด บริสุทธิ์ของลูกเลี้ยงของผม" มานพที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดสีสดเงยหน้าบอกหัวหน้าชายฉกรรจ์แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังให้อีกคนตกลงกับข้อเสนอตัวเอง หัวหน้าชายฉกรรจ์ก็นิ่งหันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิทของตัวเอง
"ผมว่าให้มันลองอีกครั้งก็ดีนะพี่ เผื่อคุณเจย์โอเค ยังไงก็ดีกว่าฆ่ามันแล้วไม่ได้อะไรเลย" หลังจากที่ลูกน้องให้เหตุผลที่พอฟังขึ้น หัวหน้าของชายฉกรรจ์ห้าคนที่ยืนอยู่ก็พยักหน้าเห็นด้วย ค่อย ๆ ลดกระบอกปืนลงพลางก้มลงไปบีบเข้าที่คอหนาของชายวัยกลางคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
"ถ้าครั้งนี้ คุณเจย์ไม่เอาลูกมึง และมึงไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้...รู้ใช่ไหมว่ากูจะจัดการมึงยังไง"
"อ อึก..." มานพกลืนน้ำลายลงคอแววตาสั่นระริกไปด้วยความหวาดกลัวที่มี
"ยังไงก็ขอให้มึงโชคดีก็แล้วกัน แต่กูบอกก่อนนะ ว่าคุณเจย์เดน...ไม่ได้ง่ายอย่างที่มึงคิด" พูดจบ มือแกร่งก็สะบัดจากคออย่างแรงพร้อมกับนำกลุ่มลูกน้องเดินออกไปจากบ้านเช่าทันที โดยทันทีที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ มานพก็ไอออกมาด้วยความรู้สึกเกือบขาดใจไปกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น สีหน้าชายวัยกลางคนแสดงถึงความเครียดจัดคิดไม่ตก กระทั่งเสียงสองเท้าบางของใครบางคนเดินเข้ามา
"พะ...พ่อ..."
"ทำไมแกเพิ่งมา!" ปากหนาตะคอกถามคนที่เข้ามาใหม่ทันทีด้วยน้ำเสียงโมโหหาที่ลงไม่ได้
"..." อลินญายืนตัวสั่นไปกับท่าทางของคนเป็นพ่อเลี้ยง
"พรุ่งนี้เตรียมตัวไว้ด้วย ฉันจะพาแกไปทำงาน"
"คะ? แต่ว่าอลิน..."
"หุบปาก!"
"..." ร่างบางสะดุ้งก้มหน้างุดไปกับสิ่งที่ได้ยิน เธอไม่อยากที่จะพูดหรือโต้แย้งอะไรต่อ เพราะมันอาจจะเป็นภัยต่อตัวเองได้ แม้ว่ามานพจะไม่เคยทำร้ายหรือตบตีอะไร แต่ในตอนนี้ที่อีกคนดูมีความเครียดมาก ๆ อลินจึงคิดว่า ไม่หาเรื่องเข้าตัวเองน่าจะดีที่สุด
"อย่าลืมเตรียมตัวไว้ให้ดี" เสียงมานพเอ่ยย้ำบอกลูกเลี้ยงตัวเล็กของตัวเองก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปด้วยสีหน้าท่าทีปกติ โดยมีสายตาของอลินที่มองตามพ่อไม่แท้ไปอย่างไม่สามารถที่จะโต้แย้งหรือคัดค้านอะไรได้...
- ผู้เขียน
