"คะ...คุณเพทาย..." เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มรีบก้มหน้างุดทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร ร่างกายเผลอสั่นเทาไปหมด ไม่คิดว่าจะเป็นเขาเลยจริง ๆ
เพทายยืนนิ่งไม่พูดอะไรลากสายตาคมมองไปยังอลินญานิ่งพลางเดินก้าวเข้าไปภายในห้องเล็กช้า ๆ อลินญาที่เห็นแบบนั้นก็เบิกตากว้างค่อย ๆ ถอยหนีด้วยใบหน้าตื่นกลัว
"คงคิดสินะว่าวันนี้จะรอด" รองประธานหนุ่มมองหน้าถามหญิงสาว อลินญาที่ได้ยินก็เม้มปากแน่นก้มหน้าไม่กล้าสบสายตากับอีกคน
"ถอดชุดออก" ปากหนาเอ่ยบอกคนตัวเล็กอย่างไม่คิดอ้อมค้อมหรือรอช้าอะไร เพียงแค่ได้กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จากร่างกายขาวอมชมพูตรงหน้า ภายในของชายวัยใกล้สามสิบก็รู้สึกพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อลินญาเป็นอะไรที่ทำให้เพทายรู้สึกอยากปลดปล่อยได้อยู่ตลอดเวลาจริง ๆ ความธรรมชาติไร้สิ่งปรุงแต่งใด ๆ นั้น...
"..." อลินญายืนนิ่งไม่ยอมทำตามที่ร่างสูงบอก ทำเอาเพทายชะงักมองหน้าหญิงสาว
"เธอไม่ได้ยินที่ฉันบอกเ
