“อย่าค่ะ” เพลงพิณหยุดมือกว้างข้างหนึ่งที่ฟอนเฟ้นบนหน้าอกในขณะที่มืออีกข้างก็หยุดมือที่กำลังจะล้วงเข้าไปตามขอบกางเกงชั้นใน
“อย่าห้ามพี่เลยนะ พี่รอเพลงมาตั้งหลายปี...” ภคินปล้ำหอมไปตามแก้มนวลเนียน
ไม่จริง อยากเถียงแต่ก็ไม่กล้าเถียง
“แสดงว่าตลอดสามปีมานี่พี่คินไม่ได้นอกตัวกับใครเลยสินะคะ” เธอหันไปยันอกแกร่ง พอพูดถึงตรงนี้อยู่ดีๆ ก็รู้สึกหึงหวงขึ้นมา
เธอรู้จักเขาดี เนื้อหอม เนื้อทองแบบนี้ ไม่มีเสียล่ะที่จะว่างๆ โล่งๆ มาตลอดหลายปี
“พี่เป็นผู้ชายนะ จะให้พี่เป็นฤาษีหรือไง” ภคินมองหน้างอๆ นั่น เอ็นดูมากกว่าจะรำคาญ
“เราไม่เคยตกลงเป็นอะไรกันทั้งนั้น พี่ไม่มีความจำเป็นต้องมารออะไรเพลง และที่สำคัญเพลงเองก็ไม่เคยรอพี่” ควรพูดตรงๆ ดีกว่า อย่าให้อะไรมันผิดความหมายเพียงแค่เพราะเขาอยากได้แค่ตัวเธอ
“ใช่สิ ถ้าพี่เป็นพี่คิง เธอคงไม่พูดแบบนี้...คงจะยินยอมพร้อมใจอ้าขา ถ่างขาให้พี่กระแทก”
เพียะ!
เธอตบค
