บางสิ่งบางอย่างที่เขาเฝ้าพยายามไขว้คว้ามาตลอดหนึ่งปีเต็มแต่ก็ไม่เคยเฉียดเข้าใกล้คำว่า‘สำเร็จ’จากเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
นั่นคือความรัก…
ยิ่งพอได้เห็นหญิงสาวร้องไห้เพียงแค่เพราะว่าพี่ชายไปจูบกับคนรักเข้าเขาก็ยิ่งมั่นใจเกินร้อยแล้วว่าราชาวดีรักภูมินทร์ รักอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งรักผู้ชาย ไม่ได้รักเหมือนน้องสาวรักพี่ชายของตัวเอง
นี่เองสินะสาเหตุที่ทำให้เธอไม่ยอมรับความรักจากเขาเสียทีมันไม่ใช่แค่เพราะว่าเธอไม่ได้รักเขา แต่เป็นเพราะหัวใจของเธอนั้นมันมีใครอีกคนซ่อนตัวอยู่มาตลอดแล้วต่างหาก น่าเสียดายที่คนที่ว่าคงไม่มีทางเป็นเขาไปได้ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังยืนยันที่จะรักเธอต่อไป
เพื่อว่าสักวันมันจะเป็นวันของเขาบ้าง สักวันใดวันหนึ่ง…
เมื่อรถจอดสนิทราชาวดีก็ไม่รอที่จะรีบพาตัวเองออกไปพร้อมกับวิ่งไปอีกด้านของไร่โดยมีกวีวิ่งตามหลังเธอไปติดๆ อย่างเป็นห่วง ทิ้งไว้ก็แต่ใครอีกคนที่ได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่ที
