EPISODE7 [ภารัณไม่ชอบ]
1010 คำ
เ(ฉ)พาะช่างขังรัก (MDL STORY)
EPISODE7
[ภารัณไม่ชอบ]
ภายในซอยเล็ก ๆ ไม่ไกลจากวิทยาลัยเฉพาะช่างเท่าไหร่นัก กลุ่มนิสิตช่างกว่าห้าคนที่ถูกลากมาซ้อมจนสะบักสะบอมต่างพากันคลานเข้ามาคุกเข่าที่หน้ากองไม้พาเลท
"ผมจะไม่ทำอีกแล้วเฮีย ปล่อยพวกผมไปเถอะครับ" เสียงวิงวอนขอให้ปล่อยช่างน่าสงสารในสายตาของกลุ่มชายหนุ่มรุ่นน้องที่ยืนถือไม้เบสบอลคุมเชิงอยู่รายรอบ
"ไอ้ต้น! มึงเลาะฟันมันออกสักสองสามซี่" น้ำเสียงเรียบสั่ง ก่อนจะกระโดดลงจากกองไม้ สายฝนที่ยังคงเทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง ยังไม่บ้าพอเท่าคำสั่งของเขาเลย
"ไม่เอาแบบนี้เฮีย ผมผิดไปแล้ว ให้ผมไปกราบขอโทษเฮียรันก็ได้ แต่อย่าเลาะฟันผมเลยนะเฮีย" ต๊อดร่ำร้องปากคอสั่น คลานมากอดขาเจ้าของคำสั่งไว้แน่น นั่นทำให้ต้นเอาไม้เบสบอลมาล็อกคอต๊อดไว้ ก่อนจะลากตัวออกมาให้ห่างจากรุ่นพี่หนุ่ม
"มึงก่อเรื่องในถิ่นกูไม่ว่า แต่หาเรื่องเด็กในเครือ MDL ไอ้รันมันไม่ชอบ" เสียงเรียบบอกย้ำ
แม้ภารัณจะไม่ยอมรับฉายาพ่อMDL ที่ทุกคนพร้อมใจกันแต่งตั้งให้ แต่เขาก็ไม่ชอบให้คนในวิทยาลัยเฉพาะช่าง ที่แทบไม่มีชิ้นดีให้พูดถึง ไปมีเรื่องกับเด็กในเครือเดียวกัน เพราะทุกครั้งที่มีเรื่อง คนที่ถูกเอ่ยถึงเป็นอันดับแรกก็คือเขา ผู้มีประวัติเสียโชกโชนมาตั้งแต่เข้าปี 1 วันแรก
"เฮียเดี่ยวผมไหว้ล่ะ ผมจะไม่ทำอีกแล้วจริง ๆ ผมสำนึกแล้วเฮีย รับรองว่าสามวันจะไม่โผล่หัวมาให้เฮียรันเจอแน่นอน"
ต๊อดพร่ำคำสัญญาพลางยกมือไหว้ปลก ๆ แม้พารัณจะปล่อยไป แต่กลุ่มเพื่อนของเขาใช่ว่าจะปล่อยปละเรื่องนี้เสียที่ไหน
กฎย่อมเป็นกฎ!
เพียงแค่เดี่ยวรู้เรื่องเท่านั้น ต๊อดที่กำลังถูกเพื่อนหิ้วปีกกลับบ้าน ก็ต้องโดนเดี่ยวลากมายำตีนต่อที่นี่อย่างไร้ทางให้หลบหนี เพราะคนค่อนวิทยาลัยล้วนเชื่อฟังกลุ่มของภารัณทั้งนั้น
"กูว่าแค่นี้เหอะ ไอ้รันมันก็อัดไอ้เวรนี่ไปเยอะแล้ว ยังไงมันก็รุ่นน้องวิท’ลัยเรา" เป็นบาสที่ส่งเสียงขัด ชายหนุ่มยกมือลูบน้ำฝนเย็น ๆ ที่ตกกระทบใบหน้าหล่อเหลาออกลวก ๆ ก่อนจะพยักเพยิดหน้าให้เดี่ยวเดินออกจากซอยไปด้วยกัน
เดี่ยวได้ยินเหตุผลของบาส ก็ทำเพียงปรายหางตามอง
ต๊อดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้ต้นปล่อยพวกของต๊อดไป
“ไอ้ต้นไอ้สองพวกมึงก็กลับไปเหอะ วันนี้กูหมดอารมณ์ไปต่อแล้ว” บาสส่งเสียงบอกรุ่นน้องคนสนิท
“โอเคเฮีย เจอกัน!” สองส่งเสียงรับ ก่อนจะเดินนำกลุ่มปี 1 แยกไปอีกทาง
ที่จริงเดี่ยวก็ไม่ได้โมโหรุ่นน้องอย่างต๊อดเท่าไหร่นักหรอก ที่ทำให้โมโหจริง ๆ คือไอ้เพื่อนตัวดีมากกว่าที่แอบไปจีบสาวมอข้าง ๆ แต่ไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟัง
“ไอ้รันมันจริงจังแค่ไหนวะ มันถึงลงมือกับไอ้ต๊อดขนาดนั้น ก็แค่แซวไหมวะ” บาสเปรยขึ้น ขณะเดินฝ่าสายฝน
“กูจะรู้ไหม รู้แค่ว่าครั้งนี้มันเข้าหาผู้หญิงก่อน แต่มึงคิดว่าสาวสวยดูเรียบร้อยแบบนั้นจะชอบคนพูดจาไม่รู้เรื่อง วัน ๆ หาแต่เหาใส่หัวแบบมันเหรอวะ” เดี่ยวว่า แล้วส่ายหน้าอย่างระอา
ขนาดกับเพื่อนยังพูดจาแทบนับคำได้ สภาพคนอย่างภารัณเนี่ยนะจะไปจีบสาวรอด เดี่ยวคิดแล้วก็ได้แต่หนักใจ ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายของน้องคนนั้น ที่ดันสวยกระแทกตาภารัณ
“หรือกูติวมันดีไหมวะ เทคนิคจีบหญิงกูก็เทพอยู่นะเว้ย เผื่อน้องคนสวยจะใจดีคบกับมัน” บาสเสนอตัวอย่างภาคภูมิ แต่เดี่ยวกลับส่ายหน้าทันทีที่ได้ยิน
“มึงหาหญิงเองให้ได้ก่อน ถึงไอ้รันมันไม่จีบใคร แต่แค่มันเปิดแมสก์ สาว ๆ ก็แห่มารุมล้อมมันแล้ว มึงเข้าใจคำว่ายืนเฉย ๆ ก็ได้เมียไหมวะ”
เดี่ยวสปอยล์เพื่อนรักสุดฤทธิ์ ทำเอาบาสถึงกับไปไม่เป็น เพราะสิ่งที่เดี่ยวพูดมามันไม่ได้เกินจริงแม้แต่นิดเดียว
ภารัณเป็นผู้ชายหน้าตาพิมพ์นิยมชนิดที่เคยมีโมเดลลิ่งเข้ามาติดต่อให้ไปเป็นดาราตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมต้น แต่เพราะเขามีบุคลิกไม่สนโลกแบบนั้น ต่อให้เอาทองมากองท่วมหัว ถ้าภารัณไม่อยากทำ ก็เสียเวลาเปล่า ๆ
“งั้นก็แค่เปิดแมสก์แล้วไปโชว์หน้าหล่อ ๆ ให้น้องคนสวยดู ก็จบไหมวะ” บาสว่า ทำให้เดี่ยวถอนหายใจใส่อย่างเหนื่อยหน่าย
“บางทีความหล่อก็ใช้ไม่ได้ไหมวะ น้องเขาอาจจะไม่ได้เลือกคนที่หน้าตาก็ได้” เดี่ยวให้เหตุผล
“เอ้า! งี้ไอ้รันกูก็แห้วแดกดิ”
“ยังไงก็ช่างมันก่อน มึงรีบเดินเหอะ! น้องกูหนาวจนหดไปอยู่ในรังแล้วเนี่ย” เดี่ยวบ่น ก่อนจะสาวเท้าเร็ว ๆ ไปที่ลานจอดรถ
“เหี้ยรอกูด้วย!” บาสตะโกนไล่หลัง แล้วรีบวิ่งตามเดี่ยวไป
สองหนุ่มเดินกลับมาที่รถของเดี่ยว ก็เห็นว่ามอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของพารัณไม่อยู่ที่ลานจอดแล้ว
"เลยไปกี่นาทีวะเนี่ย ฝนตกแบบนี้มันยังจะไปอีกเหรอวะ" เดี่ยวสบถน้ำเสียงหงุดหงิด ขณะเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ
"เข้าใจมันยากว่ะ แต่กูว่าพรุ่งนี้แม่งไม่น่ารอด" บาสว่า พลางตบไหล่ปลอบเดี่ยวให้ใจเย็น ๆ
- ผู้เขียน
