“ดะ..ได้ แต่พี่เดย์อย่าทิ้งให้น้องอยู่คนเดียว อ๊ะ!?” ผมไม่รอให้ไนล์พูดอะไรให้เสียเวลามากไปกว่านี้
ไนล์ถูกผมทาบตัวลงไปนอนราบบนโซฟาเหมือนเก่า เพียงแต่ครั้งนี้อีกฝ่ายไม่ได้ออกแรงต่อต้านอะไรอีกแล้ว น้องยินยอมให้ผมกระทำทุกอย่างอย่างที่ใจคิด ดวงตาสีอ่อนยังคงสั่นไหวหลากหลายความรู้สึกเช่นเดิม ก้านนิ้วเรียวแตะลงแผ่วเบาที่โหนกแก้มผม น้องเกลี่ยปลายนิ้วเช็ดรอยคราบน้ำตาที่ยังไม่หายสนิทออกให้ มันเกือบทำผมใจอ่อนยวบยอมกลับไปเป็นไอ้เดย์หูหนวกตาบอด ไม่รู้ไม่เห็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว ถ้าหากแขนเรียวสองข้างมันไม่เลื้อยขึ้นมาคล้องอยู่ที่คอ และใบหน้าเชิดขึ้นฟ้าสมยอมให้สัมผัสผิวอ่อนตามลำคอ
“พี่จะอยู่กับหนูทั้งคืน พี่จะทำให้หนูไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยด้วย” น้ำเสียงแหบพล่าของผมตอบกลับไป
หัวเข่าใหญ่ของผมลากผ่ากลางหว่างขาเรียวขาว สองมือใหญ่ลูบคลำไปตามผิวเนียนทั้งสองขา แล้วหยุดที่ข้อเท้าเล็กพอดีมือ มันเล็กมากขนาดไม่ถึงหน
