-ไนล์-
@โรงเรียน
“ไหวไหมมึง สีหน้ามึงดูไม่ดีเอามากๆเลย” เสียงของพักพิงเหมือนระฆังดังเรียกสติผมให้กลับมาอยู่กับตัวหลังจากที่มันถูกคนสองคนฉุดให้ดำดิ่งไปกับความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวดตลอดหลายปีที่ผ่านมา
“กู…กู..กูต้องทำยังไงพวกเขาถึงจะไปจากกูจริงๆสักที” ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหม่อลอยเอามากๆ ตอนนี้ในหัวผมมันมีแต่เหตุการณ์ดีร้ายปะปนกันไปหมด ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไงดี
คนที่ได้รับฟังนิ่งไปหลายนาที แววตาของพักพิงมันเต็มไปด้วยความเป็นห่วงผมอย่างเห็นได้ชัด คงเป็นเพราะเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็กๆเลยเข้าใจความรู้สึกของกันและกันเป็นอย่างดี
“ถ้ามึงยังไม่กล้าขอเงินพี่เดย์ก็เอานาฬิกาไปจำนำก่อนไหม กูพอจะมีคนช่วยมึงได้อยู่นะ พี่เขาไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน” พักพิงยังคงยืนยันให้ผมใช้นาฬิกาของพี่เดย์ไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินมาจัดการปัญหาที่เจออยู่
ต่อให้เก็บเอาข้อเสนอนี้ไปนอนคิดหลายสิบคืนคำตอบของผมก็คือไม่อยู่ดี ผมจ
