@สนามบอล
“มึงรู้ไหมว่าวันนี้ทีมของมหา'ลัยอื่นมาขอลองซ้อมด้วย” ไอ้ไฟป่าวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาผมเป็นคนแรก สีหน้ามันดูกังวลแปลกๆกับการซ้อมในวันนี้
“เอาดิ ได้รู้ว่าพวกเราแข็งแค่ไหน” ผมตอบโดยที่ไม่ได้สนใจความกังวลที่ปิดไม่มิดของมันสักเท่าไร ในเมื่อคนที่ผมเดินคล้องคอมามันน่าให้ความสนใจมากกว่า
นับตั้งแต่ผ่านร้อนไฟลุกเตียงวันนั้นผ่านไปช่วงเวลาหลับนอนของผมกับไนล์ก็เหมือนคนเป็นแฟนกันเข้าไปทุกที จากที่ต่างคนต่างนอนหรือผมนอนมองเขาฝ่ายเดียว กลับเป็นการนอนกอดและหลับสนิทกันไปทั้งคู่ แต่ถึงจะกอดแนบแน่นขนาดไหนแต่ไนล์ก็ไม่เคยเผลอไผลตัวให้ผมเหมือนในวันนั้นอีกเลย ยิ่งเฉพาะเวลาผมเอ่ยปากชวนดูอะไรด้วยเด็กน้อยก็มักจะรีบปฏิเสธเสียงแข็ง เลยทำได้แค่กอด และก็กอดให้แน่นมากขึ้นในทุกๆวันจนผมเสพติดร่างกายเนียนนุ่มและกลิ่นหอมอ่อนๆของไนล์ชนิดที่หาทางเงยหน้ามองฟ้าไม่เจอ ไนล์ทำให้ผมลุ่มหลงเขาได้ไม่รู้จักจบจักสิ้น ที่ว่า
