Unfortunately
I will fade away with time.
And you will soon forget that…
You had me once.
เรื่องน่าเศร้า...คือ
ผมจะจางหายไปตามวันเวลา
ไม่ช้า คุณก็จะลืมว่าครั้งหนึ่ง...
คุณเคยมีผมอยู่ในวงโคจรชีวิตของคุณ
ผมวางสายจากพี่หมอก็ทำการส่งโลเคชั่นบ้านไปทางไลน์ ก่อนจะลุกขึ้นเดินวนไปมาในห้องเหมือนหนูติดจั่น ความกลัวและความเจ็บปวดมันถาโถมเข้าใส่ผมโครมใหญ่จนไม่ทันได้ตั้งตัว ผมหายใจอย่างยากลำบาก มือไม้สั่นเทาเพราะความกลัว
ผมกำโทรศัพท์ที่อยู่ในมือแน่น รอคอยสัญญาณตอบรับอย่างใจจดใจจ่อ แต่ทุกวินาทีที่เคลื่อนที่ไปข้างหน้ากลับเชื่องช้ายาวนานนับปี ผมลุกๆนั่งๆจนทนไม่ไหว ต้องลงมารอพี่หมอข้างล่าง
เฟิร์สไม่ได้นอนอยู่ที่โซฟา ผมไม่รู้ว่าเฟิร์สไปไหน ความเงียบในบ้านกลายเป็นเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัว ผมยืนโดดเดี่ยวเพียงลำพัง ข้างกายไม่มีใครให้ไขว่คว้ายึดเหนี่ยว
ผมนั่งหลับตาอยู่ที่โซฟา ยกมือขึ้นกอดตัวเอง ปล่อย
