The sun watches what I do,
And the moon knows all my secret.
พระอาทิตย์รู้เห็นในสิ่งที่ผมกระทำ
และพระจันทร์ก็รู้ความลับทุกอย่างของผม
ผมไม่สามารถบอกทุกคนได้ว่าความสุขคืออะไร ผมไม่ได้สัมผัสมันมานานและต่อให้มันเกิดขึ้นกับผม ก็เป็นความสุขอันบางเบาเสียยิ่งกว่าน้ำหนักของหมอกและควัน
แต่การได้เห็นสายเรียกเข้าจากแม่ที่ไม่รู้ว่าเราคุยกันครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ ผมคิดว่าผมมีความสุข
...จนกระทั่ง...
“สกาย ตอนนี้ลูกทำอะไรอยู่” คำถามของแม่อาจดูเหมือนเป็นการถามสารทุกข์สุกดิบทั่วไป หากไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่ดูเย็นชาจนเกือบจะแข็งกระด้าง ผมคงคิดว่าแม่โทรมาด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง
ห่วงผมที่ต้องจากบ้านห่างครอบครัวมาอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล
ห่วงผมที่อาจจะกำลังเผชิญกับสิ่งทุกข์ยากอยู่เพียงลำพังในมุมใดมุมหนึ่งของโลก
แต่ความคิดของผมมันผิดทุกครั้ง
ผิด..ตลอดมาและตลอดไป
“ผม...อ่านหนังสืออยู่ครับ” ผมตอบ ใจเริ่ม
