มีนาค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องครัวด้วยรอยยิ้มบางๆ เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่มองพรายรพีที่นั่งจิบกาแฟอย่างเงียบขรึมในมุมของเขา เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนพูดน้อยและมักไม่แสดงความรู้สึกออกมา แต่เธอก็ชอบท้าทายความนิ่งนั้นอยู่เสมอ
เมื่อมาถึงตัวเขา มีนาค่อยๆ นั่งลงบนตักของเขาโดยไม่เอ่ยอะไร มือเล็กของเธอคล้องรอบคอเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะซบหน้าลงกับอกกว้าง รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา
เธอยังคงไม่พูด แต่ใช้ปลายนิ้วไล้เบาๆ บนต้นคอของเขา แววตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความอ้อนวอนที่ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด พรายรพีหายใจช้าและลึก สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่เธอ แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา แต่เธอรู้ว่าเขากำลังรับรู้และตอบสนองต่อการออดอ้อนของเธอ
เขาไม่เอ่ยถามออกมาให้มากความ เพียงแต่ยกมือขึ้นลูบเบาๆ บนหลังเธออย่างอ่อนโยน เป็นสัญญาณว่าเขายอมให้เธอทำตามใจ
"อยากได้อะไร..."
เสียงของเขาต่ำและเรียบนิ่ง แต่มันก็เพียงพอแล้วที่
