ฟ้าใสยืนฟังคำบอกเล่าของพี่สาวฝาแฝดของเธอด้วยความสนใจ แล้วดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ ฟังแก้วตาเล่าด้วยอารมณ์ที่ยังคงผสมผสานระหว่างความอับอายและความโกรธ ฟ้าใสที่ยืนฟังอยู่นั้นในใจก็อดดีใจไม่ได้ เธอแทบอดยิ้มออกมาด้วยความดีใจไม่ไหว พร้อมกับหันไปพูดกับแก้วตาพี่สาวฝาแฝดของเธอด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า
"สมน้ำหน้า ทีนี้ก็ตาฉันต่อแล้วล่ะ"
ขณะที่แก้วตากับฟ้าใสยืนคุยกันอยู่ หน้าบ้าน พวกมิ่ง ขวัญ เพชร น้ำ ประเวศ ไพรวัลย์ และปีน้อยเดินเกาะกลุ่มกันอย่างคึกคักผ่านมาหน้าบ้านที่ทั้งสองยืนอยู่ พวกเขามุ่งหน้าไปที่ลานสาธารณะของปาง
มิ่งที่เดินนำหน้ากลุ่มหยุดชะงักไปชั่วขณะ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ฟ้าใสและแก้วตา โดยที่ใบหน้าเขาคงความนิ่งเงียบ ฟ้าใสหันไปมองกลุ่มนั้นแล้วหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข ราวกับเห็นความบันเทิงที่เกิดขึ้นในขณะนี้
แก้วตาซึ่งกอดอกอยู่ด้วยสีหน้าบึ้งตึงหันไปมองมิ่งอย่างโกรธเคือง ก่อนที่เ
