มีนาคุยกับอาทิตย์เกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเดินไปส่งเขาขึ้นรถแล้วเดินกลับมาหาร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกมองนิ่งอยู่ เขามองมีนาด้วยท่าทีที่ไม่เปลี่ยนแปลง สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธออย่างเคร่งขรึมและบึ้งตึง ราวกับกำลังรอคอยคำตอบหรือเหตุผลบางอย่าง
มีนา: “กลับบ้านกันเถอะค่ะ”
พรายรพีที่หน้าบึ้งตึงลุกขึ้นยืนโดยไม่พูดอะไร และเดินนำออกไปอย่างรวดเร็ว
มีนา: “คุณหิวรึยังคะ เดี๋ยวฉันรีบทำอาหารให้ นี่ก็เที่ยงแล้ว” เสียงหวานของเธอเอาใจคนร่างสูงที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับผลักประตูอย่างเบามือ
พรายรพีเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่รีบร้อน เขายังคงกอดอกและแสดงท่าทีบึ้งตึงใบหน้า สายตาของเขาหลับตาลงเพียงเล็กน้อยราวกับพยายามควบคุมอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ในใจ ท่าทางของเขาดูหนักแน่นและไม่แสดงออกถึงความรู้สึกมากนัก ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความตึงเครียด แม้ว่าเสียงของมีนาจะอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ แต่เขากลับเดินอย่างเฉ
