ความลับในเงามืด

แปรผัน

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาเข้ามาด้วยความเร็วบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนขับว่าคงรุนแรงไม่ต่างกัน ร่างสูงเดินเข้าไปภายในบ้านด้ยสีหน้าที่เคร่งขรึม"กลับมาแล้วหรอ ฉันเห็นคุณบ่นว่าเหนื่อยเลยเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้คุณแล้ว ไปแช่ซะสิ จะได้สบายตัว" ชนิกานต์นั่งจิบชาอยู่ระเบียงด้านนอกบอกกล่าวผู้เป็นสามี "คุณเลิกบอกให้ผมไปทำนู้นทำนี่ซักทีเถอะมันน่ารำคาญ"ชนิกานต์วางแก้วชาลงอย่างเบามือก้าวขาเดินไปหยุดตรงหน้าศรุตโดยไม่สะทกสะท้าน"ได้ค่ะ"สีหน้านิ่งเฉย แววตาว่างเปล่าที่ทรงพลังของชนิกานต์ที่มองยังไงก็ไม่สามรถยั่งรู้ความคิดเทอได้เลย

ห้องประชุมใหญ่ของบริษัทรัตนากรณ์กรุ๊ป เก้าอี้หลายสิบตัวถูกนั่งเต็มไม่มีที่ว่างโดยประธานบริหาร โดย ศรุต รองประธานบริหารโดยชนิกานต์ เหล่าหุ้นส่วนและคณะกรรมการบริทุกคน "คุณชนิกานต์คิดเห็นอย่างไรคับ"ชยิกานต์ที่นั่งเงียบตั้งแต่เริ่มการประชุม ยิ้มออกมาเล็กน้อยเชิงติบรับว่าเทอได้ยินคำถามนั้นแล้ว"กานต์ก็คิดว่าโปรเจคดีเหมือนกับที่คุณศรุตว่าเลยค่ะ"คณะกรรมการต่างตกใจไปตามๆกันเพราะโปรเจคนี้ส่งผลกระทบหลายด้านถึงจะเล็กน้อย แต่คนอย่างชนิกานต์ก็ไม่เคยปล่อยให้ผ่านไปเหมือนครั้งนี้ ศรุตชำเลืองมองชนิกานต์เล็กน้อย การกระทำของชนิกานต์ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองกลับมาเป็นคนควบคุมทุกอย่างอีกครั้ง

หลังจบการประชุม ร่างสูงสง่า รวบผมไปหางม้าม้วนปลายเล็กน้อย เผยให้เห็นร่างสง่างาม ยืนจิบกาแฟริมกระจกใส สายตากวาดมองท้องถนมที่แสนจะชุลมุนด้านล่างอย่างเพลิดเพลิน

"คุณกานต์คะ คุณจะทำแบบนี้จริงหรอคะ"ร่างระหงยื่นแก้วในกาแฟในมือให้เลขาข้างกายทันที " เขาเลือกเองหนิ ถ้าบริษัทจะล้มก็ชั่งมันสิ ไม่ใช่บริษัทฉันหนิ" ลัดดาเลขาสาวเมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นเทอก็เดินกลับไปที่โต๊ะอย่างเงียบๆ

"คุณศรุตคะ เอกสารค่ะ"คำพูดแสนหวานออดอ้อนของเลขาสาว เทอวางเอกสารบนโต๊ะ เลขาสาวยืนท้าวแขนบนโต๊ะอย่างไม่เกรงใจระหว่างที่รอให้ศรุตเซ็นเอกสารให้ ศรุตเองเปิดแฟ้มเอกสารอย่างใจเย็น พบว่าด้านในแฟ้มนั้นมีเพียงแค่กระดาษเปล่าสีขาวสะอาดเพียงแค่แผ่นเดียว

เขายกยิ้มมุมเบาก็กระชากแขนเลขาสาวให้ตัวเธอลงใกล้กับเขามากที่สุด ปากเข้าประกบปากบางสีกุหลาบอย่าหื่นกระหาย เพ็ญพักตร์เองไม่มีการจัดขืนแม้แต่น้อย เทอเปิดปากให้ลิ้นสากเข้าเกี่ยวตวัดกับลิ้นตัวเองในโพรงปากอย่างเอาแต่ใจ มือหนาลูบไล้ขาเรียวสาวจากน่องจนถึงบั้นท้ายงอนงามอย่างร้อนเร้า ทั้งคู่คลอเคลียกันอย่างเมามัน แอ๊ดดดดด ปั้ง!!

ประตูถูกเปิดปิดอย่างเสียงดังบงบอกว่ามีคนเข้ามาเพื่อให้งูสองตัวที่เลื่อยเกี่ยวพันกันอยู่แยกออกจากกัน เพ็ญพักตร์สะดุ้งโหยงผละออกจากศรุตอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงประตู เมื่อหันไปยังต้นเสียง เลขาสาวถึงกับช็อคหนักกว่าเดิม ร่างของเธอร่วงลงพื้นโดยอัตโนมัติ

"คุณกานต์ พักตร์ขอโทษค่ะ พักตร์ผิดไปแล้ว พักตร์ขอโทษจริงๆนะคะ อย่าไล่พักตร์ออกนะคะ พักตร์ไม่มีที่ไปแล้วค่ะ" เพ็ญพักตร์นั่งพนมมือไหว้อยู่กับพื้นด้วยเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

ด้านศรุตก็นั่งด้วยท่าทีที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดทั้งสิ้น มิหนำซ้ำยังยิ้มเยาะให้กับชนิกานต์ อย่างยั่วโมโห "ฉันแค่จะมาบอกว่าพรุ่งนี้ฉันมีคุยกับลูกค้าของบริษัทฉัน ฉันคงไปลงพื้นที่กับคุณไม่ได้ ที่จริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะเดินมาหรอก แต่โทรหาหน้าห้องแล้วไม่มีใครรับ" ชนิกานต์ หันหลังกลับด้วยท่าที่เฉยชาเหมือนว่า ไม่รู้ไม่เห็นเหตุการณ์นี้ เธอปลายตามองเลขาเล็กน้อย แต่ทว่าสายตาที่ดูปกติของเธอกลับดูทรงพลังเอามากๆสำหรับคนที่ทำผิดต่อเธอ

"ทีหน้าทีหลังก็ล็อคประตูด้วยนะคะ มันหน้าเกียจ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าฉันไม่รู้ด้วยนะ"ชนิกานต์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบพรางคิดในใจว่าหรือเธอควรชินกับการกระทำแบบนี้ของศรุตแล้วจริงๆ

หลังจากกลับจากห้องทำงานของศรุตชนิกานต์ ก็นั่งเหมอมองด้านนอกอยู่นาน "คุณกานต์คะ เอกสารประชุมพรุ่งนี้ค่ะ"หญิงสาวที่นั่งเหมอหันกลับมาดูเอกสารงานอย่างเงียบ การกระทำทุอย่างอยู่ภายใต้สายตาของลัดดาเลขาคนสนิทของเธอ

"คุณกานต์โอเคนะคะ"ลัดดาถามเช็คให้แน่ใจว่าเจ้านายของเธอเป็นอะไรหรือมีเรื่องอะไรหนักใจหรือป่าวแต่คำถามดังกล่าวกลับไร้ซึ่งคำตอบ มีเพียงการพยักหน้าเบาเพื่อบงบอกว่าเธอโอเคดีจากชนิกานต์เท่านั้น