แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ร่างสูงพลิกตัวตื่นขึ้นมาเต็มตาก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปในห้องเพราะกลัวคนในบ้านจะรู้ว่าเมื่อคืนเขาถูกภรรยาหมาด ๆ ไล่ออกมานอนข้างนอกตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันจะสายเกินไปเสียแล้วเมื่อกลับมาถึงเขากลับพบเพียงความว่างเปล่าบนเตียงนอนเท่านั้น
หลังจากที่รีบอาบน้ำอาบท่าแล้วลงมาร่วมทานอาหารเข้า เขาจึงพบกับเกศรินทร์กำลังนั่งอยู่เคียงข้างกับมารดาโดยมีศรุตนั่งอยู่หัวโต๊ะ แอบโล่งอกไปเปราะหนึ่งที่ส่วนเกินอย่างชาวีไม่ได้อยู่ร่วมด้วย
“นอนหลับสบายเชียวนะ เพลียมากเหรอเมื่อคืนน่ะ” คำทักทายของรุจิราทำให้ชายหนุ่มเหลือบไปมองหญิงสาวข้างกายวูบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเกศรินทร์ยังเงียบไม่มีท่าทีจะหันมาสนใจเขาจึงเป็นฝ่ายพยักหน้าตอบกลับไป
“ครับ”
“เพลียขนาดที่ว่าต้องออกมานอนห้องรับรองแขกเลยรึไง”
“นี่เธอบอกแม่เหรอ” ศิวาไม่ตอบแต่กลับหันไปเอ่ยถามอีกคนแทน
