“หนูนา... หนูนา...” ร่างเล็กหายใจเป็นจังหวะ แต่ไม่ตอบสนองต่อเสียงเรียกจากเขา ชายหนุ่มกลอกตาครุ่นคิดเมื่อเห็นว่าเด็กสาวหลับลึกเพราะความอ่อนล้าจากอาการป่วย และนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย
ก๊อก ๆ! ชายหนุ่มผงกศีรษะจากพนักที่เอนพิงในขณะกำลังใช้ความคิดเมื่อมีเสียงเคาะกระจกทางฝั่งของเขาจึงลดกระจกลง ร่างผอมโทรมของภารณีในชุดนอนรุ่มร่ามก็ยืนเท้าสะเอวมองมาอย่างเอาเรื่อง
“คุณเดล!!” แต่เมื่อเห็นว่าคนขับคือเขา นางก็ยิ้มร่าระริกดีใจเต็มประดาพลางชะเง้อมองเลยไปยังร่างของบุตรสาวที่นอนหลับอยู่ตรงที่นั่งข้าง ๆ กัน
“หนูนา โธ่... หนูนาลูกแม่... เป็นอะไรคะนั่น อย่าบอกนะว่าไปป่วยที่ทำงานจนเป็นลมเป็นแล้ง แม่ก็เป็นห่วงยืนชะเง้อคอยตั้งแต่หัวค่ำว่าเมื่อไหร่ลูกจะกลับ” ว่าแล้วก็รีบตีหน้าเศร้าเล่าความด้วยจริตมารยาหวังได้รับความเห็นใจจากชายหนุ่ม พิรเดชแค่นแสยะยิ้มมุมปาก... เขารู้จักผู้หญ
