ยัยตัวร้ายกับพี่ชายทั้ง6

พิภพ

6.00 น.

ฉันตื่นเพราะนาฬิกาปลุก คืองัวเงียมากอ่ะ ฉันเป็นประเภทตื่นแล้วไม่ตื่นเลย คือจะเดินครึ่งหลับครึ่งตื่น ออกจากห้องเช่าแล้วไปเข้าห้องน้ำที่อยู่นอกตัวบ้าน ตักน้ำรดหน้าตัวเองให้ตื่น ฉันทำเป็นประจำมากว่า10 ปีไง

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่บ้านหลังเดิมไงทุกคนเข้าใจป่ะ คือห้องที่บ้านคุณลุงมันมีห้องน้ำในตัวใช่มั้ย แต่ฉันดันเปิดประตูห้องตัวเองออกมา เพราะความงัวเงียและความเคยชินที่ว่าจะออกไปเข้าห้องน้ำข้างนอกบ้าน

แล้วตอนนี้สภาพฉันคือ ชุดนอนสายเดี่ยวกระโปรง โนบรา ผมเผ้ารุงรัง ตายังครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกมา ความงัวเงียและสะลึมสะลือ เดินมาเรื่อยๆ จนไปชนบางอย่างเข้า มันนิ่มๆ ไม่เหมือนสิ่งของ

ฉันลืมตาขึ้นมองก็เห็นร่างใหญ่ในชุดนักศึกษามั้งนะ ตายังไม่ลืมดีเลย คือง่วงชิบ แต่มันต้องตื่นออโต้เวลานี้เพราะต้องลุกงานทำงานบ้าน แบ่งเบาภาระแม่ ฉันที่หัวกระเซิง เงยหน้ามองร่างใหญ่ เขามองจ้องลงมายังร่างบางของฉันแล้วจับแขนของฉันยกขึ้น ฉันกำลัง งง แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า

“เธอกำลังจะเดินชนแจกันแตก”

ฉันสะบัดหน้า พรึบ พรึบ สองสามที แล้วพยายามลืมตามองเขา บ้าชะมัดเปลือกตาหนักอึ้ง

“นี่เธอนอนละเมอหรอ” ฉันได้ยินแว่วๆ เสียงเพราะจังเทวดามั้ยอ่ะ ฉันพยายามง้างตาตัวเองขึ้นอีกกรอบแล้วกะพริบตาถี่ๆ ช้อนสายตามองร่างใหญ่ชัดๆ

ใบหน้าคมคาย ผมดำขลับกับเสื้อขาวสะอาด เนกไท ชุดนักศึกษาจริงๆ ด้วย ฉันกะพริบตาถี่ๆ จ้องมองเขา เม้มริมฝีปากกระจับของตัวเองลงเล็กน้อย

เขามองจ้องมาไม่วางตาแล้วใช้โป้งนิ้วเรียวลูบมายังริมฝีปากล่างของฉัน ฉันเริ่มตื่นเมื่อโดนสัมผัส กะพริบตาถี่ๆ อีก 2-3 ทีแต่ไม่ทันทันแล้ว เขาประกบริมฝีปากลงมาทั้งอย่างนั้น สมองฉันเริ่มประมวลผลและดาวน์โหลดข้อมูล

ไม่ถึง 10 วิ ตาของฉันก็เบิกโพลง หัวใจเต้นระรัว ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องมาอย่างสงสัย รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากเขาและสายเริ่มมองต่ำลงมาตรงหน้าอก เขายกยิ้มขึ้นมา ดวงตาฉันเริ่มปรับสภาพมองชัด และใช่ผู้ชายตัวใหญ่หน้าไม่คุ้น

“ปากเธอน่าจูบเกินไป ผมเผลอไปน่ะ” เขาหยอกล้อหน้าทะเล้น ถ้าเป็นเวลาปกติรอยยิ้มนั้นมันน่าจะคว้าหัวใจของฉันไปได้ แต่หน้าทะเล้นเวลานี้ สายตาเขาแทะโลมมายังทรวงอก

เมื่อดาวน์โหลดข้อมูลเกือบเสร็จฉันรู้ตัวว่ากำลังถูกขโมยจูบโดยคนตัวใหญ่หน้าทะเล้นยิ้มแป้น แล้วเขาก็ทำมันออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย

ฉันเหลียวมองรอบตัว และติ๊ง ข้อมูลถูกดาวน์โหลดเสร็จสิ้น ใช่ นี่มันบ้านคุณลุงโยชิดะ แล้วฉันก็เดินละเมอออกมาเจอใครก็ไม่รู้แล้วเขาก็ขโมยจูบฉันแบบหน้าด้านๆ ผู้ชายบ้านนี้เป็นอะไรนักหนานะ นี่ก็น่าจะเป็นหนึ่งในเจ้าลูกชายใช่มั้ย บัดซบ บัดซบมาก โดนเล่นงานอีกแล้ว ฉันมองค้อนเขาอย่างแรงแล้วสะบัดข้อมือหลุดจากเขา

“ไร้มารยาท” ฉันพูดแค่นั้นแล้วเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง หันขวับไปมองเขายังยิ้มหน้าระรื่นอยู่เลย

.

.

โอ๊ย ฉันกำลังคิดผิดหรือถูกว่ะที่เข้ามาในดงหมาป่าพวกนี้ ผ่านไปไม่ถึง 2 วัน ปากฉันก็ถูกจูบโดยผู้ชาย 3 คน ถ้าไม่นับเจ้าชูอิจินั่นที่ฉันเป็นคนจูบเขาเองนั่นละนะ พราวฟ้าเอ๊ย

แม่บอกว่าเวลาอาหารเช้าคือ 7.00 น. ใช่มั้ยนะ มาอยู่แรกๆ ต้องแสดงเป็นเด็กดีก่อน ออกไปทานข้าวประจบพวกเขาหน่อย หวังหว่าจะไม่เจอเจ้าพวกนั้นนะ ฉันเริ่มกลัวการออกจากห้องตัวเองแล้วจริงๆ นะ สักวันเถอะจะเอาคืนพวกนายให้สาสมเลยคอยดู

ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูห้องออกไปและเดินไปยังโต๊ะกินข้าว เฮ้ออ ถอนหายใจแรงๆ ก่อนที่เห็นหน้าเจ้าอายาโตะกับเจ้าชุอิจิอยู่กันซะพร้อมเพรียง คุณลุงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หัวโต๊ะ และแม่ก็นั่งถัดมา ตรงข้ามเป็นชูอิจิ อีกฝั่งเป็นอายาโตะ แล้วฉันก็ต้องนั่งฝั่งตรงข้ามกับอายาโตะสินะถ้านับตามอายุ

ฉันเอ่ยอรุณสวัสดิ์กับทุกคนพร้อมกับยิ้มหวาน (แสดงจ้า) แล้วเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง ไม่นานนัก ไม่เกิน 2 นาทีมั้ง ร่างใหญ่ผมดำขลับที่ขโมยจูบฉันเมื่อเช้าก็เดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆ แล้วหย่อนตัวนั่งสบายใจ ก่อนเอ่ยหน้าทะเล้น

“โอ๊ะ โอ คนนี้ใช่มั้ยครับน้องสาวคนใหม่ของเรา หน้าตาน่ารัก แถมหน้าอกยัง…” ฉันหันขวับมองหน้าเขาค้อนสุดพลังเพื่อบอกเป็นนัยว่าอย่าพูดนะ

เขาหยุดพูดแล้วทำหน้าทะเล้นไม่หยุด

“สวัสดีค่ะ พราวฟ้าค่ะ” จะเสียมารยาทถ้าไม่ทักก่อน ฉันเอ่ยวาจาไปก่อนน้ำเสียงเรียบๆ

“สวัสดีครับ พี่ชื่อ พิภพ เป็นลูกชายคนที่ 4 ของบ้าน เรียนมหาลัยปี 2 อายุเท่ากับเจ้าอายะ แค่อ่อนเดือน”

อ้อ พอจะเข้าใจละ ลูกภรรยาซ้อน เรียกง่ายๆ ว่าลูกเมียคนที่2 สินะ ฉันมองเขาด้วยแววตาหลากหลายอารมณ์ คนคนนี้ทำหน้าระรื่นแบบนี้เสมอเลยหรอ ดูเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลา เอ๊ะ หรือว่าเพราะก***าเสรีกันนะ หมอนี่เป็นสายเขียวหรือไง

สติของฉันต้องกระเจิดกระเจิง เมื่อพื้นที่ใต้โต๊ะกินข้าวถูกรุกล้ำโดยคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม หมอนี่เจ้าอายาโตะ เขากำลังใช้เท้าลูบไล้มายังขาฉัน

จังหวะการลูบไล้ที่เหมือนร่างกายของฉันจะจำได้ หน้าฉันเริ่มร้อนฉ่า ลมหายใจเริ่มสะดุด ฉันเหลือบมองเขาและเขาก็ยิ้มร้ายๆ

สูงขึ้น

สูงขึ้น

สูงจนเกือบถึงหว่างขาจนฉันเริ่มไม่ไหวแล้วร้องครางออกมาเบาๆ

อื้ออ∼

คุณลุงกับแม่อยู่ไกลพอที่จะไม่ได้ยิน แต่ไอ้เจ้าสามหน่อนี่สิ ปฏิกิริยาหูไวมากหรือไง พวกเขาจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว แล้วที่สำคัญเจ้าอายาโตะกำลังยิ้มเยาะฉัน ไม่ไหวแล้ว ฉันต้องลุก ลุกไปเดี๋ยวนี้

“พะ พราวอิ่มแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

“อะไรกันยัยพราว พึ่งกินไปไม่กี่คำเอง” แม่ฉันเอ่ยทักด้วยความเป็นห่วงเพราะปกติฉันจะสวาปามกับข้าวไม่ยั้ง

“อิ่มแล้วแม่ ช่วงนี้ไดเอท” ฉันพยายามบอกแม่ที่ท่านเป็นห่วง แล้วคุณลุงก็เอ่ยปากนิ่งๆ

“อ่ะนี่ หนูพราว บัตรเครติด หนูพกติดตัวไว้นะ” คุณลุงยื่นบัตรเครดิตหน้าตาดูแพงมากให้ฉัน พระเจ้าวงเงินเท่าไหร่ละนั่น

“พราวไม่ค่อยได้ใช้หรอกค่ะคุณลุง” ฉันแสดง จริงๆ อยากได้มาก จะเอาไปรูดให้หมดตัวเลย

“ไม่เป็นไร ลูกลุงมีทุกคน หนูก็เป็นลูกสาวลุงเพราะงั้นรับไว้เถอะ”

“ขอบคุณค่ะคุณลุง” ฉันยกมือไหว้ท่าน อันนี้จากใจไม่ได้แสดง ท่านเป็นคนดีจริงๆ แล้วทำไมเจ้าพวกหมาป่าพวกนี้ไม่ได้ท่านมาบ้างนะ ฉันคิดในใจแล้วเดินออกจากโต๊ะกินข้าวมาล้มตัวลงนอน

.

.

จะมีคนปกติบ้างมั้ยนะ พวกพี่ชายฉันเนี่ย

เฮ้ออออ

กดหัวใจ เพิ่มเข้าชั้นเพื่อเป็นกำลังใจให้อัพต่อหน่อยนะคะ คุณรี๊ดที่น่ารัก