4 「Coincidence」
2269 คำ
จริง ๆ แล้วลีโอเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดใจให้ใครง่าย ๆ หลังจากผ่านเหตุการณ์ ที่ทำให้รู้สึกเหมือนถูกสะกดรอยตามตลอดเวลานั้นเกิดขึ้นในชีวิตเขา...
เรื่องมันเริ่มจากจดหมายปริศนาที่ส่งมาถึงที่คอนโด มีภาพถ่ายเก่า ๆ ของเขาตอนเรียน และภาพของแฟนเก่าที่ไม่เคยมีใครรู้ ถูกแฟนคลับคนนั้นขุดค้นมาเจอ และส่งมาให้ด้วยความหมกมุ่น
นับตั้งแต่นั้น ตัวลีโอเองก็ตั้งกำแพงกับทุกคน ไม่เปิดเผยตัวตนส่วนลึกอย่างที่เคย ความโด่งดังที่แลกมากับการสูญเสียความเป็นส่วนตัวลงอย่างสิ้นเชิง...
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นราว 2 เดือนที่ผ่านมากับลูกกวาด ที่จู่ ๆ ก็ดันบังเอิญได้มารู้จักกัน มันทำให้เขารู้สึกแปลกใจ
แรกเริ่มเดิมที เขาตั้งใจจับตามองเธอผ่านกล้องวงจรปิด เผื่อว่าคนที่มาทำงานบ้านให้กับเขาคนนี้ จะเป็นอีกคน ที่แฝงตัว พยายามละลาบละล้วงเรื่องของเขา แต่ผิดคาด... ลูกกวาดไม่ได้เป็นแบบนั้น ทุกการกระทำของเธอไม่เคยทำให้เขาต้องสงสัย เธอทำงานด้วยความตั้งใจ แม้ปากจะบ่นบ้าง แต่ไม่เคยหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป หรือละเมิดความเป็นส่วนตัวของเขาเลย
การที่อยากกลับบ้านมาแล้ว... ได้เจอกับข้อความกวนใจเหล่านั้น ทำให้บางสิ่งในใจเริ่มเปลี่ยนแปลง กำแพงที่สร้างขึ้นมา เริ่มพังลงทีละนิด ละนิด โดยไม่รู้ตัว...
...
ณ มหาวิทยาลัย T
ลูกกวาด Part
ลานใต้ตึกนิเทศฯ ฉันนั่งล้อมวงกับเพื่อน ๆ อย่าง เก่ง แพรไหม และเจ้าเอย หลังจากสอบย่อยเก็บคะแนนเสร็จ พวกเราก็จับกลุ่มพูดคุยกันเรื่องนัดไปเที่ยวกัน
“ยัยลูก! แกหายไปไหนมาเกือบสองเดือนเนี่ย ฉันนึกว่าแกเลิกเรียนแล้วนะ รีบกลับบ้านตลอด หันมาอีกทีหาย” เก่งแกล้งทำหน้านิ่ว และซักถามออกมา ฉันแอบยิ้มเจื่อน ๆ ไม่ให้เพื่อนจับพิรุธได้ว่า หนีไปรับงานนอกมา
“แค่ช่วยงานที่บ้านนิดหน่อยนะ ไม่มีอะไรหรอก ป้านิ่มใช้ให้ไปดูแลบ้านแทน”
“อาฮะ เห็นคุณลูกหนีพวกเราไปแทบทุกวัน... ก็นึกว่าไปแอบมีแฟนซะอีกค่ะ” เสียง ‘เจ้าเอย’ ที่หรี่ตาล้อเลียน เพื่อนฉันคนนี้เป็นสาวสวยหน้าคม ท่าทางดูเรียบร้อย นางจะเป็นคนพูดเพราะทุกคำด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ แต่แฝงความเซ็กซี่ในแบบของนาง
“555 ใครจะไปมีละค่ะ เวลาหายใจยังแทบไม่มี” ฉันหัวเราะก่อนจะหันไปหาแพรไหมเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งข้าง ๆ
“แพรจ๋า คิดถึงเค้าไหมช่วงนี้ งานยุ่งสุด ๆ จนไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลย...”
“ที่รักวันนี้ว่างอยู่กับเค้าแล้วเหรอ?” แพรไหมยิ้มบาง หันมากอดแขนฉันอย่างออดอ้อน ด้วยเสียงนุ่มที่ใช้คุยกับพวกเพื่อน ๆ เป็นประจำ
“แน่นอนค่า แพรจ๋า วันนี้เค้าพร้อมลุยนะ”
‘แพรไหม’ คนนี้เป็นสาวไฮโซเรียบหรูดูแพง สไตล์คุณหนู ชอบสกินชิพ ชอบพูดอ่อนหวาน เอาอกเอาใจเพื่อนในกลุ่ม สาวหมวยขาวสวย เป็นพวกเนตไอดอล หรือที่เรียกว่า อินฟูลถ่ายโฆษณาและเริ่มมีงานในวงการบันเทิงเล็กน้อย...
“เบื่อผัวเมียคู่นี้ จริง ๆ เลยยยยย... ระวังไว้เหอะยัยลูก!” เก่งที่นั่งฟังอยู่โวยวายขึ้นมาทันที ทำให้พวกเราหัวเราะกันลั่น
“ที่ผ่านมา...เหนื่อยแทบขาดใจ ไหนจะรายงาน ไหนจะต้องหาข้อมูลอีก โอ๊ยย หัวจะระเบิด!” คนที่เป็นขาลุย เจ้าแม่ ห้าว บุกชนปัญหา ที่มาของเสียงบ่นและวีนใส่เพื่อนในกลุ่ม ทุกคนต้องเกรงใจนาง ก็คือ ‘เก่ง’ คนสวย พราวเสน่ห์แบบตะโกน แววตาเจ้าเล่ห์ ขี้เล่น ขี้อ่อย ชอบเช็กเรตติง แต่หน้ามักไม่ค่อยยิ้ม และเป็นพวกโดนท้าไม่ได้ชอบเอาชนะสุด ๆ
“ฉันก็เหมือนกัน จะบ้าแล้ว แต่ไม่เป็นไร เอาคะแนนสอบย่อยให้รอดก่อนเถอะ!” (แพรไหม)
“สอบเสร็จแล้วแบบนี้ ก็คงต้องไปพักผ่อนกันหน่อยนะ ดีไหมพวกเราอ่ะ” (เก่ง)
“งั้นไปที่ไหนกันดีละคะ คุณเก่งนำเสนอหน่อย…” (เจ้าเอย)
“ไป ‘มาเมา’ นะ พวกเราจะไปฉลองให้หายเหนื่อยกัน!” (เก่ง)
“อ่าดี ๆ ที่นั่น มีดนตรีสดและดีเจสลับกัน ไม่เบียดเสียดมาก แพรชอบ”
“โอเค เอาด้วย! ฉลองให้สมกับที่เหนื่อยกันมาตั้งหลายอาทิตย์ ว่าแต่ใครจะไปบ้างนะ?” ฉันหันไปหาเก่งที่มีเพื่อนเยอะที่สุด ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องเพราะขานี้ชอบทำกิจกรรมกับมหาลัย
“ก็น่าจะพวกเรานี่แหละ หรือว่ายังไงดีคะ คุณเก่ง” (เจ้าเอย)
“เดี๋ยวลองชวนรุ่นพี่สายเราดูก็ได้.. ถ้าสนใจ พรุ่งนี้ไปนัดกันอีกที”
“ตกลงตามนี้ค่ะ! วันศุกร์นี้! เราจะไปปลดปล่อยกันค่า” (เจ้าเอย)
“งั้นก็ เจอกันที่ร้านมาเมาเลยน้า... ใครผิดนัดต้องเลี้ยงข้าวด้วย!” (แพรไหม)
“ทราบแล้วเปลี่ยนร้านมาเมากินเหล้าให้ เมาปลิ้น!” ฉันตอบรับเพื่อนไปก่อนพลางยิ้ม รู้สึกตื่นเต้นกับแผนที่จะได้ไปเที่ยวด้วยกัน แต่ก็นึกได้ว่า ตารางงานที่คุณน้องเล็กจองไว้วันศุกร์พอดี คงต้องหาเหตุผลไปขอเลื่อนซะแล้ว
“เฮ้ย...อย่านะ เราต้องไปแบบสวย ๆ จะเป็นศพไม่ได้นะโว้ยยัยลูก” (เก่ง)
…
ณ ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ ตึกคอม คณะนิเทศศาสตร์
วิชา: การตัดต่อวิดีโอ
แสงสีขาวจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สาดส่องไปทั่วห้องปฏิบัติการ ลีโอนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งในมุมห้อง ที่มีชุดพาร์ทิชั่นกั้น กำลังจดจ่อกับงานตัดต่อวิดีโอของเขา เสียงคลิกเมาส์ดังไปทั่วห้อง
“เป็นไงวะ เสร็จไหม?” ออสการ์ท่าทางเจ้าเล่ห์ สไลด์เก้าอี้มาดูผลงานของเพื่อน
‘ออสการ์’ ผู้ชายแววตายียวน ใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจ มีเสน่ห์ ดึงดูด แนวแบดบอย มีรอยเจาะตามคิ้วและ ใบหู พร้อมรอยสักประจำตัวที่โผล่มาตรงอกเสื้อ
“เกือบแล้ว” ลีโอตอบโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอ
“555 ‘คุณชายเจ้าระเบียบ’ อย่างมึง คิดว่าต้องมาบ่นเรื่องไฟล์งานที่วางรก ๆ แน่ ๆ แต่ก็ไม่แฮะ” เวย์ เพื่อนอีกคนที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยแซว
‘เวย์’ หนุ่มหล่อมาดกวน ปากร้าย ที่เรียนสาขาสื่อดิจิทัลด้วยกัน และเป็นอีกหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของลีโอที่มหาลัย T แห่งนี้
“ก็ไม่เละเทะเท่าของพวกมึงไง”
ลีโอขยับแว่นตากรองแสงเล็กน้อยแล้วตอบออกไป ขณะที่เคนโด้ซึ่งไม่ค่อยพูด เพียงแต่พยักหน้าเห็นด้วยเงียบ ๆ
‘เคนโด้’ เงียบ ๆ แต่เนี้ยบทุกงาน ก็คือ คนพูดน้อยหน้ามึน นิ่งเฉย เรียบ มีแค่แววตาที่ดูสื่อความนัย ต่อยหนัก ไม่คุย ลุยอย่างเดียว
“เออ มีข่าวจะบอก!” ออสการ์พูดขึ้น
“ข่าวอะไร? มีสาวใหม่เหรอไงมึง?” เวย์ถามเพราะจู่ ๆ การ์ก็เปลี่ยนเรื่องด้วยเสียงตื่นเต้น
“ไม่ใช่เรื่องสาว แต่เป็นเรื่องวงต่างหาก! วงกู ที่เปิดตัวเพลงใหม่ไม่กี่อาทิตย์ก่อนนี้ จะไปเล่นที่ผับแถวมหาลัยด้วย ไม่รู้ผู้จัดการบอกยัง แต่มึงต้องไปด้วยนะไอ้ลีโอ”
“วันไหนวะ?”
“วันศุกร์นี้!” ออสการ์ตอบพร้อมกับหันไปชวนเพื่อนในกลุ่มไปด้วยกัน
“พวกมึงสนใจไปดูเปล่าจะได้บอกร้าน เหล้าฟรีอยู่แล้ว”
“....ศุกร์นี้กูติดอะ มีธุระ” เวย์ นิ่งเล็กน้อยทำท่าคิดก่อนจะตอบ
“กูว่างนะ แต่ขอดูก่อน” (เคนโด้)
“อ่า... ทิ้งพวกกูเลยดิ” ออสการ์ทำตาหรี่จ้องมองไปที่เพื่อนทุกคนที่ทำเหมือนไม่สนใจ
“ทิ้งตรงไหน พวกมึงมันดาราหน้ากล้อง” (เวย์)
“ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันมานานแล้ว นะน่าจะไปผ่อนคลายบ้าง...” ออสการ์บ่นเล็กน้อยเพราะตัวเองกับลีโอไม่ค่อยว่างตรงกันเท่าไหร่พอมีวันที่ครบก็อยากให้เพื่อนสนิทไปดู
“ก็อยากไปอยู่” เคนโด้ตอบเพื่อนพร้อมทำหน้านิ่ง
“ว่าแต่มึงเร้าหรือแปลก ๆ นะไอ้การ์ มีอะไรรึเปล่าวะ?” เวย์ถามออกมาเหมือนจะจับผิด เพราะปกติ ออสการ์ แค่ถามชวนไปดูคอนเสิร์ต ก็ไม่ได้คะยั้นคะยอเท่ารอบนี้
“มีเรื่องเซอร์ไพรส์พวกมึงด้วยไง แต่เอาเหอะ วันหลังก็ได้ ไม่ว่างก็ไม่ว่าง”
“เออเสร็จกันยัง ไปเหอะ เอาไปทำต่อที่บ้านกูหิวข้าวแล้ว” เวย์ปิดคอมที่ห้องตัดต่อ แล้วเดินมานวดคอ บ่า ไหล่ลีโอ เพื่อให้เพื่อนจบโพรเจกต์สักที
“เออปิดแล้ว”
“วันนี้จะไปกินข้าวที่ไหน ข้างนอก หรือที่โรงอาหาร” ออสการ์ที่เก็บของอยู่ หันหน้าไปถามคนอื่น ๆ ในกลุ่ม
“คณะ” เคนโด้พูดน้อย สั้น ๆ ได้ใจความแล้วหน้านิ่งเหมือนเดิม
“...” (เวย์)
“มันหมายถึงแดกข้าวที่คณะนิเทศฯ นี่ล่ะ ไม่ต้องเสือกไปอักษร หรือ บริหาร กูแปลให้” ลีโอปิดคอมเสร็จก็เก็บของพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปกับทุกคน
ถ้าจะเทียบรุ่นแล้ว สำหรับนักศึกษาปี 4 กลุ่มของลีโอ ก็เหมือนแก๊งจตุรเทพของนิเทศศาสตร์ ทั้งออสการ์ และตัวลีโอเองนั้นต่างก็ทำงานอยู่ในวงการบันเทิง ส่วนเวย์ กับ เคนโด้ ถึงจะไม่ได้ทำงานเบื้องหน้าแต่ทั้งคู่ก็เป็นหุ้นส่วน มี Production House ของตัวเองรับทำโฆษณา media online กันตั้งแต่ยังเรียน ปีสองด้วยกันแล้วก็เหมือนกับอยู่ในวงการด้วย
...
ลีโอ Part
แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านลานใต้ตึกคอมพิวเตอร์ของคณะนิเทศ ขณะเดินออกจากห้องคอมฯ กับกลุ่มเพื่อน ลีโอเดินตามหลังมาตามทาง... สายตาเขามองผ่านไปแวบนึง แล้วจึงจับจ้องไปที่หญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่นั่งหัวเราะกันสนุกสนาน ทันใดนั้น เขาก็เห็นเธอ...คนที่มองจากด้านหลังในกล้องบ่อย ๆ
“นั่นมัน... เดี๋ยวนะ...ยัยไม้กวาดเหรอ?”
หยุดเดินทันที เพราะเห็นหญิงสาวผมยาวประบ่าผมสองสี ในชุดนักศึกษาคนนั้นกำลังคุยหัวเราะกับเพื่อน ๆ ของเธอ ดูร่าเริงและเป็นธรรมชาติ แต่ที่ทำให้เขาตกใจคือเธอเรียนที่นี่ และอยู่คณะเดียวกันกับเขา!
“มึงมองอะไรอยู่วะ?” ออสการ์เอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็น เพื่อนหยุดเดินแล้วมองไปทางกลุ่มคนใต้ตึก
“ไม่มีอะไร” ลีโอรีบตอบกลับ แล้วเดินต่อไป แต่ในใจเริ่มคิดบางอย่าง...ที่แท้เธอเรียนที่นี่สินะ
ทันใดนั้น... ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน เป็นข้อความจากลูกกวาด
LINE CHAT Lukkwad
Y(^_^)Y Luk_kwad🍭: คุณน้องเล็ก วันศุกร์นี้ ขออนุญาตเลื่อนได้ไหมคะ? มีนัดติวกับเพื่อนตอนเย็นค่ะ
Y(^_^)Y Luk_kwad🍭: ขอเข้าไปทำวันเสาร์-อาทิตย์-หรือจันทร์แทนนะคะ
Y(^_^)Y Luk_kwad🍭: ถ้าคุณน้องเล็กสะดวกวันไหนเวลาไหน รบกวนพิมพ์ทิ้งไว้ให้ลูกกวาดทีนะคะ จะได้จัดสรรเวลา
Y(^_^)Y Luk_kwad🍭: สติกเกอร์เด็กหน้ากลมทำหน้าแป้นแล้น
ติวกับเพื่อน? ลีโอกระตุกคิ้วขึ้นเล็กน้อยหลังจากกดอ่านข้อความ แล้วหันกลับมามองเธอที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อน ๆ อย่างออกรส แต่ที่เขาได้ยินชัดเจน มันไม่ใช่คำว่าติวสักนิด! เหมือนว่ากำลังพูดถึงการไปเที่ยวฉลองหลังสอบเสร็จไม่ใช่เหรอไง ข้ออ้างชัด ๆ
ลูกกวาด: “ทราบแล้วเปลี่ยนร้านมาเมากินเหล้าให้ เมาปลิ้น!”
หึ! โกหกเป็นไฟ เขาก้มมองมือถือ ก่อนจะตอบกลับข้อความของยัยไม้กวาดอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินตามเพื่อน ๆ ต่อไป
ลูกกวาด Part
ฉันนั่งคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน แต่กลับรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่... ฉันหันไปมองรอบ ๆ แล้วก็เจอเข้ากับเจ้าของแผ่นหลังออร่า... เจ้ากรรมนายเวรคนล่าสุด...คุณน้องเล็ก! กำลังเดินไปพร้อมกับเสียงกรี๊ดดีใจของสาว ๆ ในคณะนิเทศฯ
หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะเมื่อครู่ได้ส่งข้อความไปโกหกยกใหญ่
“เป็นอะไรลูกกวาด? ทำไมจู่ ๆ หน้าซีด” แพรไหมเอ่ยถาม
“เปล่าจ้ะ ที่รัก...ไม่มีอะไร เค้าคงเหนื่อยจากการสอบหนะ” ฉันยิ้มตอบไปพลางซ่อนความกังวลใจไว้ เรื่องที่ทำงานที่บ้านคุณน้องเล็กนั้นต้องปิดให้มิด!
“แน่ใจนะ?” แพรไหมถามซ้ำ แต่ฉันก็ทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่มหาลัยเลย... ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากจะให้เขารู้เลยว่าเราเรียนที่เดียวกัน... แอบถอนหายใจเล็กน้อย หวังว่าเขาจะไม่เห็นฉันจริงหรอกนะแค่ที่บ้านก็เต็มทนแล้ว 😖
พอสักพักกลับได้รับข้อความตอบกลับอย่างที่แอบรู้สึกขนหัวลุกไม่มีสาเหตุ!
♫♪.ıLEOı.♫♪: ได้สิ! แต่ว่า มีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยนะ
♫♪.ıLEOı.♫♪: สติกเกอร์ แสยะยิ้มแบบชักกี้
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
