3 「CCTV」
1800 คำ
ลูกกวาด Part
หลังจากการเผชิญหน้าผ่านกล้องวงจรปิดที่ทำให้ฉันสะดุ้งจนหัวใจแทบวายคราวก่อน... ตอนนี้การทำงานในคอนโดของ “คุณน้องเล็ก” เริ่มเต็มไปด้วยความหวาดระแวง ทุกครั้งที่เดินผ่านมุมต่าง ๆ ฉันรู้สึกราวกับสายตาของเขาจับจ้องอยู่ตลอดเวลา
“นี่ยัยไม้กวาด เธอลืมเช็ดกระจกห้องรับแขกเหรอ?”
และนั่นไงล่ะ! เสียงเย็น ๆ ของเขาดังขึ้นจากลำโพงอีกครั้ง ทำให้ฉันสะดุ้ง เผลอเหลือบมองรอบ ๆ ห้องพยายามหาว่าเขาส่องมาจากจุดไหน ทำไมมันถึงออกลำโพงส่วนกลางได้
“ทำแล้วนะคะ! กล้องมันดูชัดได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” ฉันตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันเริ่มชินกับการแกล้งนี้แล้ว เลยแอบเบะปากไปอีกทาง
“แน่ใจเหรอ? เอ๊ะ... เดี๋ยวนะ รองเท้าวางผิดที่ด้วย เธอเข้าไปยุ่งกับห้องอัดเสียงฉันหรือเปล่า?” น้ำเสียงของไอ้คนบ้านี่ เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และขี้แกล้งชะมัดยาด ไหนใครโลกส่วนตัวสูงฟระ!!!!
“โอ๊ย! คุณน้องเล็กไม่ให้เข้าไปยุ่งกับห้องนั้นนี่คะ! ทำตามสั่งหมดแล้ว นี่ตกลงกองถ่ายเขามีเวลาว่างให้เยอะขนาดไหนกันแน่ ไปทำงานหรือฝึกเป็นสปายคะเนี่ย?”
ฉันบ่นออกมาแบบไม่คิดมากด้วยความรำคาญเหมือนเราเป็นหมูเด้งแล้วมีคนมาส่องดูยังไงไม่รู้.... ซึ่งมันน่ารำคาญจริง ๆ นะ แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบา หลุดออกมาจากลำโพง
“หึหึ วันนี้ฉันคงกลับดึก ช่วยหาอะไรอร่อย ๆ มาให้ Stella หน่อยนะ ดูเหมือนลูกสาวฉันจะหงอย ๆ” จู่ ๆ เขาเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสั่งงานแปลก ๆ เพิ่มเข้ามาอีก
“สั่งให้แมวกินข้าว... ลูกกวาดก็ต้องดูด้วยเหรอคะ?” ฉันขมวดคิ้วงง ๆ แต่ก็โล่งใจที่เขาบอกชื่อแมวในที่สุด
“ว่าแต่ว่าน้องชื่ออะไรนะคะ เมื่อกี้ฟังไม่ชัด”
“Stella”
“สะ-เตล-ล่า”
“อืม”
“ชื่อไฮโซมาก... สมเป็นลูกคุณน้องเล็กจริง ๆ”
“อย่ามาบูลลี่ลูกสาวฉันว่าเจ้าอ้วน เรียก Stella”
“ค่ะ ๆ จะดูแลลูกสาวท่านเป็นอย่างดีเลยคร่า...เจ้านาย...”
“มันเป็นแมวของฉัน เธอควรเคารพมันด้วย ห้ามเหมาว่าเป็นพวกเดียวกับ ‘ยัย-ไม้-กวาด’ ล่ะ” เขาหัวเราะเสียงดังจากลำโพง ทำเอาฉันอยากจะเบะปากมองบนใส่เต็มที่!
ฉันกลอกตาเบา ๆ เสมือนว่าเห็นเจ้าตัวยืนอยู่ในห้องนี้
“โอเค ๆ จะทำตามก็อย่างเคร่งครัด รับรองว่าจะไม่แย่งลูกสาวคุณน้องเล็กกินอาหารแน่นอน” ก่อนจะโต้กลับ ได้ยินเสียงเขาหัวเราะอย่างพอใจ
หลังจากที่เราสองคน มีสถานการณ์โต้ตอบกันไปมาแบบนี้บ่อยครั้ง ฉันไม่แน่ใจว่ากำลังทำงานบ้านหรือเล่นเกมจิตวิทยากับเจ้านายจอมกวนคนนี้กันแน่ เขาดูเหมือนจะเป็นอีกคนที่สนุกกับการสั่งงานแปลก ๆ ผ่านกล้องวงจรปิดตลอดเวลา...
...
วันที่สามของการส่องดูแมว...ของลีโอ
ในคอนโดหรู ภาพที่เห็นผ่านกล้องวงจรปิด หลังจากที่ชายหนุ่มนั่งพัก เพื่อซ้อมท่องบทในกองถ่าย อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือขึ้นมาดูความคืบหน้าของใครบางคนที่กำลังเข้ามาทำความสะอาด ภาพบนหน้าจอแสดงให้เห็นลูกกวาดที่กำลังทำงานขะมักเขม้น แต่มันตลกมากทุกครั้งที่เห็นเธอสะดุ้ง หรือมองหาเสียงเขา
“พรมสะอาดหรือยัง?”
“คุณน้องเล็กหมายถึงพรมไหนคะ?”
“....พรมห้องรับแขก”
“ดูดฝุ่นแล้วค่ะ จะส่งซักดีไหม?”
“ถือไหวเหรอไง?”
“ก็...ถ้าปกติใช้วิธียังไงคะ?”
“ปกติจ้างบริษัทมาจัดการพร้อมกับผ้าม่าน”
“แล้วคนเข้าออกเยอะแบบนั้น คุณน้องเล็กโอเคเหรอคะ?” ระหว่างที่คนตัวเล็กกำลังทำงานตามคำสั่ง ก็พูดคุยกับเจ้าของห้องไปเรื่อย เหมือนจะเริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้นแล้ว
“ก็ให้เธอคอยดูแลแทนฉันไง เวลาไม่อยู่”
“อ๋อค่ะ รับทราบ แล้วอยากจะให้ทำตอนไหนก็เชิญสั่งมาได้เลยค่ะ” ลีโอหัวเราะเบา ๆ ขณะที่คุยไปด้วย เขาเริ่มคุ้นกับการโต้ตอบกับเธอผ่านกล้องแบบนี้แล้วซิ
“รอวันที่ไปต่างประเทศก็ได้ เดี๋ยวจะบอกชื่อบริษัท ไปจัดการแล้วก็มาเบิกค่าใช้จ่ายล่วงหน้าไว้ได้เลย ส่วนวันนี้ดูดฝุ่นไปก่อนแล้วกัน”
“ค่ะ”
...
ลูกกวาด Part
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกทดสอบทุกครั้งที่เขาสั่งงานผ่านกล้อง นี่ทำงานบ้าน หรือไลฟ์สดบ้าน AF กับเขาก็ไม่รู้ แต่ละคำสั่งมีความจุกจิกแปลก ๆ แถมยังชอบถามเรื่องที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเจอในการทำความสะอาดอีก!
“วันนี้อย่าลืมเช็ดที่จับประตูด้วยนะ”
“ค่ะ จะจัดการให้เรียบร้อย” ฉันตอบกลับพร้อมกับหันไปเช็ดที่จับประตู แต่คราวนี้แอบยิ้มกวน ๆ ใส่กล้องเบา ๆ
“รู้เหรอว่ากล้องอยู่ไหน?”
“ค่ะ! อยู่ในตู้หนังสือกับในตาของตุ๊กตาที่วางตรงทีวีใช่ไหมคะ?”
“ฉลาดดีนะ ยัยไม้กวาด~”
“ชิ!” เบะปากมองบนกับคำชมปลอม ๆ
“วันอังคารนี้...ห้ามกลับก่อนนะ ฉันมีเรื่องจะคุย เจอกันตอน 6 โมงเย็น”
“หืม จะได้เจอคุณน้องเล็กตัวเป็น ๆ แล้วเหรอคะ เนี่ยหูยยยยย ตื่นเต้นมาก ๆ เลย...” ทำตาเบิกกว้างปรบมือแบบไม่มีเสียงเบา ๆ
“เหอะ! หน้าตาดูไม่น่าเป็นอย่างนั้นนะ อย่าพึ่งหันไปด่า.... เธอไม่รู้หรอก ว่าบ้านนี้มีกล้องกี่ตัว 555”
“....”
“คือถ้าไม่บอก ก็จะคิดว่าคุณน้องเล็กชอบแสดงละครมาก ขนาดติดกล้องไว้ดูสีหน้าตัวเองเลยทีเดียวค่ะ” (ประชด)
“ติดไว้ดูคนมาทำความสะอาดบ้าน… พอดีชอบเจอคนโรคจิตคุกคามหนะ”
“อ๋อค่ะ”
เหอะ! ได้แต่คิดในใจ… ตัวเองต่างหากที่เป็นโรคจิตกว่าคนอื่นเขาเลย….
...
ณ กองถ่าย
“เฮ้~ พี่ลีโอ... ทำไมพักนี้เล่นแต่มือถือตลอดเลยน้า?” เสียงทักทายจากคู่จิ้นของด้อมดาวสิงโตอย่าง ‘สตาร์’ เอ่ยทักเหตุเพราะช่วงนี้สังเกตเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของคนข้างกายระหว่างที่พักทุกครั้งคนไม่ติดมือถือ จะหยิบขึ้นมาเล่นบ่อยจนน่าสงสัย
“หืม?”
“ดู Stella อยู่” ใครบางคนที่ตอบคำถามแต่ไม่มองคนพูดสายตายังคงจับจ้องไปที่หน้าจอไม่หยุด
“พี่ลีโอไม่สนใจเค้า...งอแงได้เปล่า ชิ!”
“จริง”
“แน่เหรอ... เหมือนที่เห็นจะเป็นคนมากกว่านะ😉”
“...”
“แปลก ๆ นะเราอะ ไหนอาการมันเป็นยังไง? เรื่องนี้ต้องถึงหูครูอังคณาแน่!”
“เหอะ ๆ อะไรฮะเราอะ”
“ดูท่าแล้วมีคนเปลี่ยนไป... เพราะใจเธอเปลี่ยนแปลงแน่ ๆ เลย”
“ทำไม? อย่าบอกนะว่า หึง หวง หรือไง?”
“อาจจะ... นิดดดดนึง กลัวเสียคู่จิ้นไป กลัวพี่ลีโอไม่รักกกกกกก" 😉สตาร์หยอกเย้าเล่นดังเช่นทุกครั้ง ลีโอหัวเราะหึ ๆ ก่อนจะเก็บมือถือแล้วหันไปโฟกัสกับการทำงานต่อเมื่อโดนทัก
...
ลูกกวาด Part
วันอังคาร ณ คอนโดลีโอ
วันนี้หัวใจเต้นระรัวอย่างไม่มีสาเหตุ หรือบางทีอาจเป็นเพราะคำสั่งจากป้านิ่มที่ว่า “ระวังอย่าให้คุณชายเขาไม่พอใจนะ” ที่ยังคงย้ำเตือนตั้งแต่ครั้งแรกดังก้องอยู่ก็ไม่รู้
ฉันก้าวเท้าเข้ามาในล็อบบี้ด้วยความรู้สึกประหม่ายิ่งกว่าทุกครั้ง วันนี้ต้องเจอคุณน้องเล็กตัวเป็น ๆ สถานการณ์ที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันเดินเข้าไปในห้องที่คุ้นเคย แล้วเห็นเขานั่งไขว่ห้างอยู่กลางห้อง ท่าทางผ่อนคลาย แต่กลับรู้สึกได้ถึงความกดดันที่ปกคลุมไปทั่ว
เสียงของลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศพัดมาหา ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บเหมือนกับอารมณ์ของเจ้าของห้องนี้เลยละมั้ง!
ใจเย็น…. ท่องไว้~
“นี่คือสิ่งที่เรียกว่า ซุปตาร์…สินะ” พึมพำเบา ๆ เมื่อเห็นคุณน้องเล็กตัวจริงในชุดเสื้อยืดตัวบางเรียบง่าย แต่ดูเหมือนร่างทองนี้จะมีเสน่ห์มากกว่าที่คิด เขาเรียกกันว่า ออร่าดารา...
ก็เขานะมันมีผมสีอ่อน รับกันกับผิวขาวราวหิมะ รูปร่างไม่ใหญ่มากพอจะมีกล้ามเล็กน้อย หุ่นผอมบาง ผมยาว ระต้นคอสีอ่อน นัยน์ตาสีเขียวของคนยุโรปที่ผสมผสานกับเอเชียยีนเด่นชัด! ทำให้เครื่องหน้าออกมาเพอร์เฟกซ์มากจริง ๆ คือ หน้าไม่เหมือนคนปกติทั่วไป ที่เห็นตามมหาลัยอะไรแบบนั้น... มันมีประกายดึงดูด และเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ และดื้อรั้น
“สวัสดีค่ะ…”
และนั่นก็คือบทสนทนาแรกตัวต่อตัว ของเราสองคน ไม่รู้ทำไมถึงได้พูดออกมาเสียงเบาขนาดนั้น ในขณะที่ยิ้มให้กับเขา ทำใจดีสู้เสือลีโอตัวนี้สักหน่อย....
คุณน้องเล็กเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วยิ้มเย็นเหมือนพวกคนโรคจิตเลยอ่า... เขาดูเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง การมีตัวตนอยู่ตรงหน้าทำให้ฉันรู้สึกว่า ที่ผ่านมาไม่น่าไปล้อเล่นกับระบบเขาเลย ตัวจริงดูน่ากลัวกว่ารูป และคำบอกเล่าจากคนอื่น 100 เท่า! 😭
คุณน้องเล็กเงยหน้าขึ้น ยิ้มกวน ๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ฉันเกร็งขึ้นไปอีก
“สวัสดีค่ะ? มองแอร์ทำไมล่ะ หรือคิดว่าฉันเป็นแอร์?”
“ฮะ? เอ่อ.... เปล่าค่ะ?” งงหนักกับคำทักทายกลับคำแรกของร่างทองตรงหน้า
“เปล่า...? ก็เห็นพูดกับฉันแต่หันไปมองทางอื่น ก็เลยลองถามดู”
“เอ่อ... ไม่ใช่นะคะ ลูกกวาดมองคุณน้องเล็กอยู่จริง ๆ”
“อ๋อ....”
“ฉันเห็นตั้งแต่ตอนเธอเปิดประตูเข้ามาแล้วนะ ไม่ได้มองหน้าฉันเลย” เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อ
“หรือเธอตื่นเต้นที่ได้เจอดาราตัวเป็น ๆ”
“หา.....” (กะพริบตาปริบปริบ หลงตัวเองด้วยแฮะ!)
“.....เห็นเธอทำตัวเหมือน อยู่ในโซน VIP ของศิลปินเวลาไปออกงานอีเวนต์ ตื่นเต้นเจอดาราหรือเปล่า?” เขายิ้มขำ แอบเห็นมุมปากกระตุก ไอ้บ้าโรคจิตเอ๊ย!!!
“ไม่ใช่นะ!” ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะสงบสติอารมณ์แล้วพูดเบา ๆ
“ไม่ใช่นะคะ แฮะ....”
ท่าทียักไหล่อย่างคนที่ไม่ใส่ใจ ดูน่าหมั่นไส้ชะมัด!
“อย่าตื่นเต้นแล้วเกิดหมดสติก็พอ... ที่นี่คงไม่มีบริการอุ้มไปส่ง”
“เหอะ!” ฉันแอบถอนหายใจออกมาอย่างแรง
โอ๊ยหมั่นไส้โว้ยยยยย กลั้นแล้วแต่ไม่วายหลุดเสียงในใจออกมาจนคนตรงหน้าเลิก คิ้วมอง
- ผู้เขียน
