อาเซี่ยนแย้มยิ้มเขาหยุดเท้าแล้วหันมาหานาง เชยใบหน้างดงามขึ้นมาแล้วเอ่ยด้วยเสียงทุ้มละไม
“เจ้าหรือ จับจิตข้าเลยล่ะ”
“ไม่ได้หมายถึงท่าน อย่าได้เย้าข้าเล่นเลยจอมมารผู้นั้นต่างหาก”
“ไม่ต้องห่วงหากเจ้าคุณสมบัติไม่เพียงพอข้าก็ไม่เลือกที่จะช่วยเจ้าให้เปลืองแรง”
“ตัวข้าหรืองดงาม”
“มั่นใจในตนเองหน่อย เดินทางมาถึงที่นี่หากเจ้ายังไม่มั่นใจก็จงกลับไปเสียเถิด” อาเซี่ยนกอดอกดวงตาหยอกเย้าเช่นนี้ฮวาเย่ห์หยวนรู้ดีว่าเขาเพียงพูดเพื่อกระตุ้นความกล้าหาญในตัวนาง
“ท่านก็รู้ว่าข้าไม่อาจกลับหลังหันได้”
“เช่นนั้นก็จงทำสิ่งที่เจ้าควรทำ”
แม้จะรู้สึกหวาดกลัวแต่นางก็ก้าวเข้ามาถึงแดนมาร ฮวาเย่ห์หยวนเป็นสุนัขจิ้งจอกเก้าหางจึงไม่รู้ว่าความงดงามแบบเทพเซียนที่นางมีนั้นเรียกว่างดงามขนาดไหน
อีกทั้งบนแดนสวรรค์ไม่ว่าหันไปมองผู้ใดก็งดงามด้วยกันทั้งสิ้นครั้นหันมามองบุรุษที่เดินเคียงข้างนางในตอนนี้ฮวาเย่ห์หยวนยังคิ
