"อาเซี่ยนเรื่องเมื่อคืน"
ฮวาเย่ห์หยวนเอ่ยเสียงแผ่วเบา พลางมองใบหน้าที่เหมือนรู้เห็นทุกอย่างแล้วของเขาด้วยอาการสำนึกผิด อาเซี่ยนเตือนนางหลายครั้งแล้วว่าอย่าทำเรื่องไม่สมควรสุดท้ายฮวาเย่ห์หยวนก็ทำจนได้
"ข้ารู้หมดแล้ว" อาเซี่ยนเอ่ยแย้มยิ้มอบอุ่น
"ข่าวของท่านช่างไวนัก" ใบหน้าอบอุ่นของอาเซี่ยนทำให้ฮวาเย่ห์หยวนรู้สึกกังวลน้อยลง
"เจ้าก็รู้ว่าคนในนี้นอกจากเป็นคนของจอมมารพวกเขายังเป็นคนของข้าด้วย"
อาเซี่ยนเดินเข้ามาหานางก้มลงกระซิบข้างหูคนที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงพลางหัวเราะน้อยๆ
"ข้าจะทำเช่นไรดี"
ในเบ้าตาของฮวาเย่ห์หยวนมีน้ำคลอมองอาเซี่ยนอย่างไร้สิ้นความหวัง หากนึกย้อนกลับไปจอมมารไม่ฆ่านางก็ถือว่าเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์นัก บุรุษหนุ่มผู้อ่อนโยนและใจดีกับนางเสมอยิ้มอบอุ่นให้แล้วลูบศีรษะนางแผ่วเบาเป็นการปลอบโยน
"ก่อนอื่นรักษาตัวก่อน จื่อชิงเอายานี้ไปต้มเคี่ยวให้เหลวจนได้ที่แล้วนำมาให้นายหญิงของเ
