อาเซี่ยนพานางไปนั่งยังม้านั่งตัวเดิมที่นางคุ้นเคยเขายกชายเสื้อขึ้นแล้วรินน้ำชาให้นาง ฮวาเย่ห์หยวนมองนิ้วเรียวยาวของอาเซี่ยนฉับพลันใบหน้าของนางก็แดงซ่าน
นิ้วเรียวของเขาหากเทียบกับของจอมมารแล้วดูเหมือนจะพอเหมาะกันอย่างลงตัวพวกเขาสองคนเหมือนกันมากเกินไปแล้ว
นางจำได้ทุกสัมผัสของนิ้ว ความร้อนที่จอมมารส่งผ่านเมื่อลูบไล้กายของนางทำให้ฮวาเย่ห์หยวนต้องร้องครางออกมา เหตุใดสัมผัสเพียงแผ่วเบาของอาเซี่ยนจึงได้คุ้นเคยกับร่างกายของนางได้ถึงเพียงนี้
ยิ่งใกล้ชิดฮวาเย่ห์หยวนยิ่งรู้สึกร่างกายร้อนผ่าวขึ้นมา ตกใจความคิดของตนเองเป็นอย่างยิ่งเหตุใดนางถึงได้มีความรู้สึกกับอาเซี่ยนประดุจเดียวกับที่ให้กับจอมมาร
ฮวาเย่ห์หยวนได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสมบัติของจอมมารแล้ว นางไม่อาจมีใจคิดอีกทั้งรู้สึกพิเศษกับอาเซี่ยนได้อีก นางไม่ต้องการเป็นหญิงแพศยา
ดวงตาสะท้อนแสงตะเกียงที่มองมายังฮวาเย่ห์หยวนอ่อนโยนและห่วงใย วาจาของเขาท
